Στην οδό Αδριανού

Γράφει ο Ντίνος Θεοδότου

Μια, έστω και ολιγοήμερη, απόδραση στην Αθήνα προσφέρει πολλές ευκαιρίες. Παρόλο που η παγκοσμιοποίηση μπήκε για καλά και μη αναστρέψιμα σε όλους τους χώρους, η Αθήνα δεν παύει να αποτελεί για μας τη μητρόπολη του πολιτισμικού γίγνεσθαι. Δεν θα αναφερθώ στη θεατρική και κινηματογραφική παραγωγή, στην εικαστική δημιουργία, στις μουσικές εκδηλώσεις ή γενικά σε όποια δημιουργία, αλλά θα προσπαθήσω να δώσω τον πλούτο των εικόνων και ερεθισμάτων που προσφέρει μια απλή περιδιάβαση. Μια από τις αγαπημένες μας διαδρομές είναι ένας περίπατος από τον σταθμό του ηλεκτρικού στοΜοναστηράκι μέχρι τον σταθμό του Θησείου μέσω της οδού Αδριανού. Η διαδρομή είναι ζωντανή, θορυβώδης, με πολλά μουσικά ακούσματα. Βγαίνοντας από τον σταθμό, στην πλατεία, μια πολυμελής ορχήστρα έπαιζε σκοπούς από κάποια χώρα της Λατινικής Αμερικής. Η μουσική ήταν εύθυμη και τα όργανα πνευστά και κρουστά. Οι μουσικοί ήταν ντυμένοι με τις παραδοσιακές ενδυμασίες της χώρας τους. Οι νότες που έβγαιναν ανέδυαν χαρά και ευφορία. Μερικοί πρόσφεραν τη μικρή τους βοήθεια μέσα σε μια ανοικτή θήκη του πνευστού. Χαζέψαμε για λίγο και μετά προχωρήσαμε.
Λίγο πιο πέρα ήταν συγκεντρωμένος κόσμος και παρακολουθούσε “παπατζήδες”. Ο “παπάς” είναι στοίχημα απάτη υπό την προσποίηση ότι είναι παιχνίδι οξυδέρκειας. Ο “παπατζής” κινεί τρία τραπουλόχαρτα με ταχυδακτυλουργικό τρόπο. Ένα απ’ αυτά, ο “παπάς”, είναι φιγούρα. Οι παίκτες βάζουν στοίχημα ποιο είναι το συγκεκριμένο τραπουλόχαρτο. Σχεδόν πάντα χάνουν τα λεφτά τους, ενώ συνεργάτες του απατεώνα, οι “αβανταδόροι”, όταν βάζουν στοίχημα κερδίζουν και κινούν το ενδιαφέρον του κόσμου να παίξει. “Εδώ ο παπάς, εκεί ο παπάς, πού είναι ο παπάς;”. Λίγο πιο κάτω, συνεργάτης των “παπατζήδων” κρατούσε τσίλιες και με το κινητό τούς ειδοποιούσε όταν έκανε την εμφάνισή του αστυνομικός.
Προχωρώντας στην Αδριανού, διασχίσαμε έγχρωμους αλλοδαπούς που είχαν απλώσει τα εμπορεύματά τους πάνω σε σεντόνια. Τσάντες μαϊμού, πορτοφόλια μαϊμού, CDs μαϊμού, κοσμήματα μαϊμού και κάθε μορφής μπιχλιμπίδι διατίθενται προς πώληση. Οι τιμές που ζητούσαν σήκωναν τεράστια περιθώρια παζαριού. Με την εμφάνιση της αστυνομίας μάζευαν εν ριπή οφθαλμού τα εμπορεύματά τους και εξαφανίζονταν, για να τα απλώσουν σε λίγο πιο κάτω.
Συναντάμε ένα πολιτιστικό κέντρο. Μπαίνουμε μέσα. Δινόταν μια συναυλία από νεαρούς και άγνωστους τραγουδιστές με πρωτοποριακή μουσική και μοντέρνο στίχο με τη συνοδεία ενός πιάνου. Μας άρεσε. Δεν περιμέναμε τόση τέχνη και ευαισθησία σ’ αυτή τη γωνιά.
Και οι εκπλήξεις συνεχίζονται. Στο πεζοδρόμιο πουλούσαν αντίκες, φουλάρια, παλιά βιβλία, παλιές καρτ ποστάλ, γραμματόσημα, παλιά κοσμήματα σε προσιτές τιμές. Ήταν όλα απλωμένα, πολύχρωμα και φανταχτερά, σαν ζωγραφικός πίνακας. Ψάχνοντας, μπορούσες να ανακαλύψεις θησαυρούς και ο κόσμος να πηγαινοέρχεται, να κάθεται στις καφετέριες και στις γραφικές ταβέρνες για καλό μεζέ και ούζο ή τσίπουρο. Ο θόρυβος του ηλεκτρικού τρένου της γραμμής μάς φέρνει στην πραγματικότητα. Και όλα αυτά, κάτω από τον Παρθενώνα, το μνημείο της αιώνιας αρμονίας που μόνο η θέα του σε ανεβάζει. Μέσα σε τόσο λίγο χώρο είδαμε ένα πλούσιο ψηφιδωτό με ψηφίδες όλες σχεδόν τις εκφάνσεις της ζωής. Μουσική, διασκέδαση, τέχνη, εμπόριο, απάτες. Τι να σκέφτονται άραγε οι θεοί πάνω στον ιερό βράχο; Μάλλον θα είναι ευχαριστημένοι και θα γελούν με συγκατάβαση.