Δημόσιες πόλεις

Γράφει η Μερόπη Μωυσέως

* “Η ανακαίνιση του αστυνομικού σταθμού της οδού Λήδρας είναι μια ευγενική χορηγία του Ομίλου Σιακόλα” λέει η μαρμάρινη επιγραφή που κοσμεί την είσοδο ενός κτηρίου στο τέρμα της Λήδρας, στο κέντρο της Λευκωσίας.

* Το κτήριο μοιάζει εγκαταλειμμένο ή τουλάχιστον σαν αποθήκη των αστυνομικών που βγάζουν βάρδια στο οδόφραγμα της οδού Λήδρας.

* Στην άλλη πλευρά του ίδιου δρόμου, στο Δημαρχείο Λευκωσίας, το ωραίο σιντριβάνι που κοσμεί την αυλή του δημαρχείου φέρει κι αυτό μια πινακίδα. Δωρεά εταιρείας κι αυτό. Το μικρό σιντριβάνι με κήπο γύρω-γύρω, στην αυλή του δημαρχείου.

* Δεν ξέρω πόσο δύσκολο είναι να συντηρήσει ο δήμος ένα σιντριβάνι και κάποια λουλούδια στην αυλή του. Εικάζω πως δεν είναι δύσκολο ούτε κοστίζει τόσο πολύ.

* Για τον αστυνομικό σταθμό δεν ξέρω αν αξίζει κάποιο σχόλιο. Πώς προκύπτει ένας ιδιωτικός όμιλος να ανακαινίζει έναν αστυνομικό σταθμό και με τι ανταλλάγματα, δεν ξέρω.

* Πού και πώς ακριβώς ξοδεύουν τα λεφτά τους οι δήμοι στις κυπριακές πόλεις, όταν χρειάζεται μια εταιρεία να φροντίσει για ένα παρτέρι;

* Τι δίνουν πίσω στους δημότες τους οι δήμοι; Τι εκδηλώσεις με ελεύθερη είσοδο και τι παρεμβάσεις κάνουν προς όφελος των κατοίκων; Ποιο είναι το αντιστάθμισμα της φορολογίας των δημοτών;

* Ποιο είναι το αντιστάθμισμα όταν ένα οικόπεδο στο κέντρο της πόλης παραχωρείται σε ιδιώτη για τη δημιουργία ξενοδοχείου; [δες ΓΣΠ]. Ποιο είναι το αντιστάθμισμα όταν ένα δημόσιο παγκάκι αφαιρείται για να δοθεί χώρος στο ιδιωτικό τραπεζάκι στην πλατεία;

* Πόσο προβληματικό είναι το μεγαλύτερο κόμμα της χώρας να γιορτάζει τα 40χρονά του με την ευγενική χορηγία εταιρείας και ένας δημόσιος οργανισμός να πραγματοποιεί τελετές απονομής κρατικών βραβείων με χορηγημένο το κρασί που θα τρατάρει με το πέρας της τελετής;

* Αν ισχυριστούμε πως τίποτα δημόσιο δεν έχει απομείνει στις κυπριακές πόλεις, πιο εκτεθειμένος απ’ όλους είναι ο Δήμος Λευκωσίας.

* Με μηδέν δημόσιους χώρους, με μηδέν πρόνοια για δημόσιους χώρους, με μηδενική προθυμία για δημόσιους χώρους. Και με σχέδια -σε προκαλώ, δήμαρχε- έργου τέχνης για δημόσιο χώρο, που στοιχίζει ελάχιστα, στα συρτάρια του.

* Τα θυμήθηκα όλα αυτά κοιτάζοντας τις φωτογραφίες της σελίδας 5 του παρόντος “Π”.

* Ένα δημόσιο έργο τέχνης, ένα εκατομμύριο άνθρωποι να το έχουν διασχίσει κι ένας οργανισμός να διαμαρτύρεται για σπατάλη χρήματος.

* Κι είναι αυτό ακριβώς: τα στοιχεία… ενεργητικού του πολιτισμού είναι άυλα.

* Πόσο σπατάλη είναι η ανθρώπινη εμπειρία;