Σαλαμίνα [καλά, και Αντιγόνη]

 

Πραγματοποιήθηκε το βράδυ της Τετάρτης 28 Σεπτεμβρίου η παράσταση με το έργο «Αντιγόνη», στο αρχαίο θέατρο της Σαλαμίνας. Συμπαραγωγή τριών θεάτρων, του Εθνικού Θεάτρου Ελλάδας, του Κρατικού Θεάτρου Βορείου Ελλάδας και του ΘΟΚ, η «Αντιγόνη» κουβαλούσε μαζί της -για αυτόν ακριβώς τον λόγο της συνεργασίας των τριών θεάτρων- μεγάλες προσδοκίες. Η ματιά του Στάθη Λιβαθινού ήταν ενδιαφέρουσα: τρεις γενιές ηθοποιών επί σκηνής, το δασκάλεμα, ο μετριασμός, ο ενθουσιασμός, όλα μαζί πλέκονταν περίεργα στο έργο. Ωραία κουστούμια, ωραία η πρόταση των μουσικών επί σκηνής, με κάποτε όμορφες και άλλοτε παράδοξες στιγμές από τον χορό των κοριτσιών. Προσωπικά δεν είδα σπουδαίες ερμηνείες. Είδα έναν έντιμο Αντώνη Κατσαρή, αλλά αυτό μπορεί να είναι και μια υποκειμενική ματιά. Δεν μ’ άρεσε η «Αντιγόνη» της Αναστασίας-Ραφαέλας Κονίδη, ούτε η «Ισμήνη» της Δήμητρας Βλαγκοπούλου. Ο Κρέοντας του Λιγνάδη, εγωιστής και άχρωμος, με βοήθησε όμως να παρακολουθήσω τον λόγο του.

Σε κάθε περίπτωση, η παράσταση με κράτησε σε όλη τη διάρκειά της. Και επειδή ήταν ιδιαίτερο το ανέβασμα στη Σαλαμίνα, θα μείνει αξέχαστη. Όπως και τα λόγια, όχι της Αντιγόνης, όχι το περίφημο «Γεννήθηκα για να αγαπώ, όχι για να μισώ», αλλά του Αίμονα: «Πατέρα, οι θεοί μας δώσαν το μυαλό, ό,τι καλύτερο αγαθό στον κόσμο. Κι εγώ δεν θα ‘λεγα πως δε τα λες σωστά, ούτε θα το ‘θελα, ούτε και το μπορώ. Αλλά μπορεί να υπάρχουν κι άλλες γνώμες. Εσύ από τη θέση σου, δε μπορείς να ξέρεις τι λένε, τι κάνουν ή τι κατηγορούν, γιατί φοβάται ο καθένας να σου πει τις γνώμες που δε θα σ’ άρεσε ν’ ακούσεις. […] Πατέρα, το να είσαι ευτυχισμένος, είναι για μένα, το πιο πολύτιμο πράγμα στον κόσμο. […] Μην έχεις την ιδέα, πως το δικό σου είναι μόνο το σωστό και τίποτ’ άλλο. Γιατί όσοι νομίζουν πως μονάχ’ αυτοί έχουνε γλώσσα και ψυχή και κανένας άλλος άμα τους ξεψαχνίσεις τους βρίσκεις κούφιους. Και δεν είναι ντροπή ακόμα κι αν κάποιος είναι σοφός, όταν μαθαίνει κάτι καινούργιο να αλλάζει τη γνώμη του. Γιατί όσα απ’ τα δέντρα στην ορμή του χείμαρρου λυγίζουν τα κορμιά τους, δεν τσακίζονται. Όμως όσα αντιστέκονται, ξεριζώνονται».

Μερόπη Μωυσέως