Η γκαλερί «Stand in Line» προσκαλεί το κοινό στην παρουσίαση της νέας δουλειάς του εικαστικού Σταύρου Αντωνόπουλου

Λίγα λόγια για το έργο

Στα εκλεπτυσμένα άτομα δεν αρέσει το χρώμα είπε ο Βόλφγκανγκ Γκαίτε, ταυτίζοντας το καλό γούστο με την απλότητα, τη δωρική λιτότητα. Με αυτό του το σχόλιο, ο «πατέρας» του Φάουστ θέλησε να δείξει την προτίμηση του σε έργα που επιλέγουν να διηγηθούν μια ιστορία με την τέλεια ομορφιά τους και που προκαλούν ευγενή συνειδητοποιημένα συναισθήματα από μόνα τους, σε αντίθεση με άλλα που γενούν ωμό το συναίσθημα χρησιμοποιώντας το χρώμα.Αυτή ακριβώς την διακριτική κομψότητα, την «ντροπαλή» τελειότητα, αντιλήφθηκα όταν αντίκρισα για πρώτη φορά τους ανθρώπους του Σταύρου Αντωνόπουλου. Φτιαγμένοι χειρουργικά, με μαεστρία, γεμάτοι συναίσθημα, κρύβοντας μέσα στην τελειότητα τους ακόμα και τις χαρακιές του δημιουργού τους, καταφέρνουν να περάσουν στον θεατή τα υπαρξιακά μηνύματα του καλλιτέχνη.

Οι άνθρωποι του Σταύρου Αντωνόπουλου δίνουν την αίσθηση πως ακόμα και όταν κοιμούνται, σκέφτονται. Η φαινομενική ηρεμία του ύφους τους, έρχεται σε αντίθεση με την ένταση του σώματος, ενός σώματος που μεταμορφώνεται σε όργανο με χιλιάδες αισθητήρια νεύρα, τόσα όσα και τα αποτυπώματα του καλλιτέχνη στο έργο.

Τα ζώα που απεικονίζονται στους πίνακες του, δίνουν την εντύπωση πως κουβαλούν ανθρώπινο μυαλό, τα βασανίζουν ανθρώπινα προβλήματα, ανθρώπινη σκέψη. Άλλοτε λοιπόν, είναι μεταμορφωμένοι άνθρωποι, άλλοτε συμβολίζουν αισθήματα και άλλοτε την ίδια την αντίληψη του καλλιτέχνη για τη ζωή.

Στην καινούργια του ανθρωποκεντρική δουλειά, το χρώμα, που συνήθως συνοδεύει τους ήρωες του, βρίσκεται εκεί για να «γεμίσει» και αυτό με τη σειρά του τον πίνακα και είναι εκεί γιατί υπηρετεί τη σύνθεση, γιατί πολύ μελετημένα εξυπηρετεί τους συμβολισμούς του καλλιτέχνη.

Η καινούργια δουλειά του Αντωνόπουλου, χαρακτηρίζεται από μια έντονη θεατρικότητα και ο ίδιος για να «φτιάξει» την «πλοκή» του, επιλέγει να βάλει το χρώμα να παλέψει με τους πρωταγωνιστές του, να αναγκάσει τον θεατή να αποφασίσει από μόνος του το αν η φιγούρα εξυπηρετεί την ύπαρξη της ή το φόντο ή αν το ίδιο το φόντο βρίσκεται εκεί για αυτό το ίδιο ή για να εξυπηρετήσει τη φιγούρα. Αποδεσμευμένα το ένα από το άλλο, αποδεσμευμένα από την πραγματικότητα, βυθισμένα σε δυο εντελώς διαφορετικούς κόσμους, συνυπάρχουν για να ισορροπούν.

Ο καλλιτέχνης γνωρίζει καλά τα θέματα ισορροπίας και φέρνει αντιμέτωπους τους διακριτικά τέλειους ήρωές του με ένα φόντο επιθετικό, συνήθως κόκκινο και μαύρο, εμπλουτισμένο με περίεργους μεσαιωνικούς λαβύρινθους. Φέρνει τους ήρωες του αντιμέτωπους με το παρελθόν τους, τις απώλειες τους, τον αγώνα τους, τις αναμνήσεις τους.

Υπάρχει μια κρυμμένη οργή σε αυτή του τη δουλειά, μια οργή που μοιάζει με ορμή και είναι αυτή που γεννάει τη σύγκρουση της ύπαρξης με την απώλεια, μια μάχη που οι ήρωες μοιάζουν να απολαμβάνουν, μια σύγκρουση που τελικά μετατρέπεται σε μια γιορτή της ίδιας της ζωής. Αυτή ακριβώς η πάλη είναι που τελικά θα οδηγήσει τον ίδιο τον καλλιτέχνη στην κάθαρση.

Ο Αντωνόπουλος επέλεξε να πλαισιώσει τους πίνακες με μπαρόκ κορνίζες θέλοντας να κουβαλήσει αυτή την ευαίσθητη τέχνη του σε «Βικτοριανές» πολύτιμες θήκες. Με αυτό τον τρόπο θέλησε να μας μεταφέρει, πως αυτό που κοιτάμε πέρα από πολύτιμο είναι και εύθραυστο.

Αντιλαμβάνομαι τη συνέχεια από τις προηγούμενες εκθέσεις του, μια συνέχεια που δεν είναι επανάληψη αλλά συνέπεια. Με συνέπεια λοιπόν, συνεχίζει να ζωγραφίζει, εν αντιθέσει με το πνεύμα των καιρών που θέλει την τέχνη να γίνεται ορατή μονάχα μέσα από κείμενα και τον προβληματισμό των θεατών. Στην περίπτωση του Αντωνόπουλου η τέχνη συνεχίζει να βρίσκεται εκεί απέναντι σου, να είναι πράξη, έτοιμη να σε προβληματίσει, να σου γεννήσει συναισθήματα.

Όπως σε κάθε δουλειά του, έτσι και σε αυτή, ο Σταύρος Αντωνόπουλος γδύνει τους ήρωες του από το χρόνο και τον τόπο, τους απομονώνει και εστιάζει στο μυαλό, στις διαχρονικές σκέψεις τους, σε διαχρονικές υπαρξιακές ανησυχίες. Το σώμα γίνεται ορατό μονάχα για να περιγράψει την ίδια την ψυχή και τα πάθη της.

Σε μια εποχή που η ψυχή, η σκέψη, ο προβληματισμός, το συναίσθημα, απορρίπτονται, ο καλλιτέχνης τολμά να μας τα υπενθυμίσει, να μας βάλει απέναντι από καθρέφτες, να μας θυμίσει μια ανθρώπινη, ευαίσθητη και ξεχασμένη πλευρά μας που οι καιροί βάφτισαν αδυναμία. (Μιχάλης Παπαδόπουλος/Θεατρικός συγγραφέας , Ζωγράφος)

Πληροφορίες έκθεσης:

Εγκαίνια: Παρασκευή, 10 Νοεμβρίου 2023 | Ώρα: 19.00
Διάρκεια: 10 Νοεμβρίου μέχρι 2 Δεκεμβρίου 2023

Η πορεία του Σταύρου Αντωνόπουλο

1962: Γεννήθηκε στη Λευκωσία
1981-1985: Ακαδημία Καλών Τεχνών, Φλωρεντία
1982-1984: Scuola M. de Lazzari, σχέδιο μόδας, Φλωρεντία
1988-1990: Πανεπιστήμιο της Σορβώνης-Paris IV, Παρίσι

Βραβεία

1986: Prix Matisse, Γαλλική πρεσβεία, Λευκωσία
1987: Premio internazionale d’arte moderna, Φλωρεντία
2005: Βραβεία θεάτρου ΘΟΚ, βραβείο ενδυματολογίας, Λευκωσία

Διετέλεσε αντιπρόεδρος του Δ. Σ. του θεάτρου ΕΝΑ (1987-1997), γραμματέας και στη συνέχεια πρόεδρος (2018-2019) του Κυπριακού Κέντρου σκηνογράφων, αρχιτεκτόνων και τεχνικών θεάτρου. Έργα του υπάρχουν σε πολλές ιδιωτικές και δημόσιες συλλογές στην Κύπρο και το εξωτερικό.

Ατομικές εκθέσεις
1983: Γκαλερύ Γκλόρια, Λευκωσία, Κύπρος
1985: Γκαλερύ Γκλόρια, Λευκωσία, Κύπρος
1987: «The little male cemetery» Galleria «il punto», Φλωρεντία, Ιταλία 1987: Γκαλερύ Γκλόρια, Λευκωσία, Κύπρος
1990: Cité de Arts, Παρίσι, Γαλλία
1990: «ΣΕΚΤΑ» Γκαλερύ Γκλόρια, Λευκωσία, Κύπρος 1991: Γκαλερύ Μορφή,Λεμεσός, Κύπρος 1992: «ΛΙΒΙΔΩ» Γκαλερύ Γκλόρια, Λευκωσία, Κύπρος
1993: «ΟΙ ΔΕΚΑ ΔΙ-ΑΛΟΓΟΙ I» Γκαλερύ Μορφή, Λεμεσός, Κύπρος 1994: «ΟΙ ΔΕΚΑ ΔΙ-ΑΛΟΓΟΙ II» Γκαλερύ Γκλόρια, Λευκωσία, Κύπρος 1995: Γκαλερύ Μορφή, Λεμεσός, Κύπρος
2000: «Ο Δαρβίνος είχε δίκηο» Γκαλερί Γκλόρια, Λευκωσία, Κύπρος
2001: «ΟΦΘΑΛΜΟΝ ΑΝΤΙ ΟΦΘΑΛΜΟΥ I» Γκαλερύ Μορφή, Λεμεσός, Κύπρος
2001: «ΟΦΘΑΛΜΟΝ ΑΝΤΙ ΟΦΘΑΛΜΟΥ II» Γκαλερύ Μορφή, Λεμεσός, Κύπρος
2003: «Million miles away from here» INTELIA Λευκωσία, Κύπρος
2005: «Yes I know my way» Γκαλερύ Μορφή, Λεμεσός, Κύπρος
2007: «Πουθενά, κανένας, τίποτε, ποτέ» Γκαλερύ Γκλόρια, Λευκωσία, Κύπρος
2010: «50 +one» Γενικό Προξενείο της Κύπρου, Νέα Υόρκη
2010: KMP gallery, Μαϊάμι, Φλόριντα, ΗΠΑ
2012: Γκαλερύ Μορφή, Λεμεσός, Κύπρος
2018: «-273 ή το απόλυτο μηδέν», Άρεως 17, Λευκωσία, Κύπρος
2023: «00:00» Stand in line art space, Λευκωσία, Κύπρος

Κυριότερες ομαδικές εκθέσεις

1986: 7 Νέοι Κύπριοι Καλλιτέχνες, Πολιτιστικό Κέντρο Λαϊκή Τράπεζα, Λευκωσία
1986: Μπιεννάλε Νέων Καλλιτεχνών, Μασσαλία, Γαλλία
1987: Πέντε Κύπριοι Καλλιτέχνες, Κολωνία, Γερμανία
1987: Μπιεννάλε Νέων Καλλιτεχνών, Βαρκελώνη, Ισπανία
1990: L’exposition de Βicentenaire, Παρίσι, Γαλλία
1990: Προοπτικές για το μέλλον, Γενική Γραμματεία Νέας Γενιάς, Λευκωσία, Κύπρος
1991: Σύγχρονη Κυπριακή Τέχνη, Commonwealth institute, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
1992: Κύπριοι Καλλιτέχνες, Σπίτι της Κύπρου, Αθήνα, Ελλάδα
1992: Brushstrokes across cultures, Αμερικανική Πρεσβεία, Λευκωσία, Κύπρος
1994: Μπιεννάλε Αλεξάνδρειας, Αλεξάνδρεια, Αίγυπτος
1994: Κύπριοι Καλλιτέχνες, Χάγη, Ολλανδία
1996: Σύγχρονη Κυπριακή Τέχνη, Λονδίνο, Ηνωμένο Βασίλειο
1999: Κουατριεννάλε σκηνογραφίας και αρχιτεκτονικής θεάτρου, Πράγα, Τσεχία
1999: Κοστούμια Αόρατων Θιάσων, Φεστιβάλ Επιδαύρου, Ελλάδα
2003:Κουατριεννάλε σκηνογραφίας και αρχιτεκτονικής θεάτρου, Πράγα, Τσεχία
2005: «Accidental meetings», Δημοτικό Κέντρο Τεχνών, Λευκωσία
2008: «The Oddyssey within», Νέα Υόρκη, Η.Π.Α
2010: «Το σώμα: ιστορίες + αναπαραστάσεις», Ίδρυμα Λανίτη, Λεμεσός, Κύπρος
2011: Κουατριεννάλε σκηνογραφίας και αρχιτεκτονικής θεάτρου, Πράγα, Τσεχία
2012: 5^η διεθνής Μπιεννάλε του Πεκίνου, Πεκίνο, Κίνα
2012: «Sceno cy», Λευκωσία, Κύπρος
2018: Παγκύπρια έκθεση σκηνογραφίας, Λευκωσία, Κύπρος
2021: «Reality Check», Stand in line art space, Λευκωσία, Κύπρος

Σκηνογραφία – Ενδυματολογία θεάτρου

1986: Ρήνας Κατσελλή «Η τρελλή γιαγιά», ΘΟΚ
1987: Τέννεσσυ Ουίλιαμς «Ο γυάλινος κόσμος», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
1988: Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Η στρίγγλα που έγινε αρνάκι», ΘΟΚ
1988: Ευριπίδη «Εκάβη», ΘΟΚ, Φεστιβάλ Επιδαύρου
1991: Ντόναλτ Κόμπερν «Το παιγνίδι του τζιν», ΘΟΚ
1991: Σαμ Σέπαρτ «Η κατάρα της πεινασμένης τάξης», Σατυρικό Θέατρο
1991: Ευριπίδη «Ρήσος», ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής για το Φεστιβάλ Αθηνών
1991: Γ. Αλιθέρση «Αροδαφνούσα», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
1991: Κρίστοφερ Χάμπτον «Επικίνδυνες σχέσεις», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
1992: Μ. Αβρααμίδου «Η Στέλλα Βιολάντη δεν μένει πια εδώ», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
1992: Τ. Σ. Έλιοτ «Το φονικό στην εκκλησιά», Κρατικό Θέατρο Βορείου Ελλάδος
1992: Σοφοκλή «Αίας», ΔΗ.ΠΕ.ΘΕ. Κομοτηνής για το Φεστιβάλ Αθηνών
1993: Φρήντριχ Σίλλερ «Μαρία Στιούαρτ», ΘΟΚ
1993: Γ. Νεοφύτου «Της Κύπρου το Βασίλειο», ΘΟΚ
1993: Άντον Τσέχωφ «Οι τρεις αδελφές», ΘΟΚ
1993: Ντ. Χ. Γουάγκ «Μ. Μπάττερφλαϊ», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
1993: Ευριπίδη «Μήδεια», Εθνικό Θέατρο της Ελλάδος, Φεστιβάλ Επιδαύρου
1993: Κώστα Μουρσελά «Μαχαίρι στο κόκκαλο», Ε.Θ.Α.Λ Λεμεσού
1994: Αριστοφάνη «Όρνιθες», ΘΟΚ, Φεστιβάλ Επιδαύρου
1994: Ρόμπερτ Χάρλινγκ «Ατσαλένιες Μαγκνόλιες», ΘΟΚ
1995: Ζαν Ζιροντού «Η τρελλή του Σαγιό», ΘΟΚ
1995: Τέννεσσυ Ουίλιαμς «Ο γυάλινος κόσμος», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
1995: Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα «Ματωμένος Γάμος», Θεατροκίνηση Αθήνα
1995: Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Ρωμαίος και Ιουλιέττα», Οργανισμός Οράισμα Θέατρο ΚΑΠΠΑ Αθήνα
1996: Λουίς Κάρολ «Η Αλίκη στη χώρα των θαυμάτων», ΘΟΚ
1997: Ρομπέρτο Κόσσα «La nonna», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
1997: Μπάρρυ Στέιβς «Ο άνθρωπος που δεν πέθανε ποτέ», ΘΟΚ
1998: Κρίστοφερ Μάρλοου «Ο Εβραίος της Μάλτας», ΘΟΚ
1998: Μαριβώ «Το παιχνίδι του έρωτα και του μίσους», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
1998: Ευριπίδη «Βάκχες», Ελεύθερα θέατρα Κύπρου, Φεστιβάλ Αθηνών
1999: Έμιλυ Μπροντέ «Ανεμοδαρμένα ύψη», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
2000: Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Μάκμπεθ», ΘΟΚ
2001: Άνθονυ Μπέρτζες «Το κουρδιστό πορτοκάλι», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
2001: Άντον Τσέχωφ «Ο γλάρος», ΘΟΚ
2001: Αισχύλου «Επτά επί Θήβας», ΘΟΚ, Φεστιβάλ Επιδαύρου
2002: Τζων Πρίσλεϊ «Ο επιθεωρητής έρχεται», ΘΟΚ
2002: Γκαίτε «Φάουστ», ΘΟΚ
2003: Ευριπίδη «Βάκχες», Θεατροκίνηση, Μέγαρο Μουσικής Αθηνών
2004: Αισχύλου «Μυρμιδόνες, Νηρηίδες, Φρύγες», ΘΟΚ, Φεστιβάλ Επιδαύρου
2004: Πήτερ Σάφερ «Equus», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
2004: Βιρτζίνια Γουλφ «Ορλάντο», Θεατρική ομάδα Persona, Λευκωσία
2004: Κρίστοφερ Χάμπτον «Total eclipse», Alfa Square, Λευκωσία
2005: Νικολάι Γκογκόλ «Ο επιθεωρητής», ΘΟΚ
2005: Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Ο έμπορος της Βενετίας», ΘΟΚ
2007: Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Ταύροις», ΘΟΚ, Φεστιβάλ Επιδαύρου
2007: Κρίστοφερ Ίσιεργουντ «The Cabaret», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
2008: Χέντριχ Ίψεν «Βρυκόλακες», ΘΟΚ
2010: Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Οθέλλος», ΘΟΚ
2012: Τζορτζ Ντίμπτιν - Πιττ «Sweeney Todd», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
2012: Λαρς Νόρεν «Η νύχτα είναι μάνα της μέρας», ΘΟΚ
2013: Μάριους Φον Μάιενμπουργκ «Η πέτρα», ΘΟΚ
2015: Ευριπίδη «Μήδεια», Θέατρο ΕΝΑ, Φεστιβάλ Αρχαίου Δράματος
2016: Ηλία Καπετανάκη «Ο γενικός γραμματέας», ΘΟΚ
2017: Γκαστόν Λερού «Το φάντασμα της όπερας», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
2019: Αλφρέντ ντε Μουσσέτ «Λορεντζάτσιο», θέατρο Διόνυσος, Φεστιβάλ Κύπρια
2019: Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα «Ματωμένος γάμος», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
2019: Φλοριάν Ζελέρ «Ο πατέρας», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ
2020: Μπενουά Σολέ «Η μηχανή του Τούρινγκ», θέατρο Versus
2021: Ουίλιαμ Σαίξπηρ «Τρικυμία», ΘΕΑΤΡΟ ΕΝΑ

Για περισσότερες πληροφορίες, παρακαλούμε επικοινωνήστε: standinlineartspace@gmail.com / Τηλ. (+357) 99 412000

Διεύθυνση: 26A Οδός Μετοχίου, Άγιος Ανδρέας, Λευκωσία, 1101

Η γκαλερί η Stand in Line - Art Space ιδρύθηκε το 2021 και έκτοτε είναι μια από τις πιο δημοφιλείς γκαλερί της Λευκωσίας. Η Stand in Line - Art Space παρουσιάζει το έργο σύγχρονων Ελλήνων και Κυπρίων καλλιτεχνών μέσα από εκθέσεις και εγκαταστάσεις.