Στην πρώτη του ατομική έκθεση στην Ιαπωνία, ο Γιάννης Αριστοτέλους έχει συνδυάσει έργα ζωγραφικής και εικαστικές εγκαταστάσεις σε μια μεταξύ τους συνομιλία για το θάνατο και το άγνωστο. Η έκθεση με τίτλο «a place to grieve» στο Κιότο εστιάζει στην αισθησιακή χροιά της αλληλεπίδρασης των υλικών κατά τη διάρκεια της χημικής τους αποσύνθεσης. Οι διαδικασίες οξείδωσης και οι χρωματικές αλλοιώσεις γίνονται μεταφορικές έννοιες γύρω από τη διαδικασία αποσύνθεσης από την ύλη στο κενό.

Αυτές οι σειρές έργων περιστρέφονται γύρω από ένα κεντρικό αφήγημα, και αφορούν ατομικά φορτισμένες αλλά και ήσυχες αλληλεπιδράσεις μεταξύ αντικειμένων και ανθρώπινων σχέσεων με σαφείς αναφορές στο φυσικό περιβάλλον.

Μέσα από το έργο του, ο Αριστοτέλους αναπτύσσει μια νέα υλική σχέση μέσα στον χώρο, δημιουργώντας μια πρωτόγνωρη πνευματική ενότητα μεταξύ ανθρώπινων και υλικών υπολειμμάτων. Κατά κάποιο τρόπο, το έργο διερευνά την ιδέα των πλαισίων, όπου αντικείμενα προστίθενται σε απροσδόκητα πλαίσια, φέρνοντας στο επίκεντρο έναν πρωτοφανή διάλογο. Σε αυτή την περίπτωση, ο Αριστοτέλους αντιμετωπίζει το υλικό ως ζωντανό οργανισμό, επιτρέποντάς του να αλλάζει ενώ ενεργοποιεί τις υλικές του ιδιότητες. Διερευνά τη σχέση τους με το φως, τον άνεμο, το νερό και την γη, δίνοντας φωνή στις άυλες και αόρατες αλληλεπιδράσεις τους, εστιάζοντας στις αλλοιώσεις τους, τις εντάσεις τους αλλά και τις ήρεμες συσχετίσεις μεταξύ τους.

Το νερό παρουσιάζει συνεχώς διαφορετικές ιδιότητες, αποτελώντας τη θεμελιώδη εφήμερη ουσία της ζωής. Σε συνδυασμό με το φως, το νερό γίνεται ακόμη πιο εφήμερο, εμφανίζοντας στοιχεία αμορφίας. Είναι αυτήν την άμορφη ιδιότητα που χρησιμοποιεί ο Αριστοτέλους για να γεφυρώσει τα δύο εγκαταλελειμμένα σπίτια όπου πραγματοποιείται η έκθεση. Το νερό λειτουργεί σαν καταλύτης που εξισορροπεί ετερόκλιτες ποιότητες σε διάφορα χωρικά σημεία. Τα τρία δοχεία νερού, φτιαγμένα από ιαπωνικό βερνίκι, σε συνάρτηση με το ανθρώπινο μαλλί, μεταλλάσσουν τον χώρο σε έναν στοχαστικό βωμό για τον θεατή, σχηματίζοντας μια αίσθηση υλικής ενότητας. Με αυτόν τον τρόπο, γίνεται αλληλεπίδραση με τα ζωγραφικά έργα δημιουργώντας χωρικές εντάσεις.

Η έκθεση άνοιξε και έκλεισε με performance, επιτρέποντας στους θεατές να βιώσουν τις πνευματικές ιδιότητες του νερού, του φωτός και του χώρου.

Λίγα λόγια για τον εικαστικό

Ο Γιάννης Αριστοτέλους είναι Κύπριος καλλιτέχνης με έδρα το Κιότο όπου ασχολείται κυρίως με μεγάλης κλίμακας έργα ζωγραφικής και εικαστικές εγκαταστάσεις. Το ακαδημαϊκό του υπόβαθρο περιλαμβάνει μεταπτυχιακό στην Τέχνη από το Πανεπιστήμιο Τεχνών του Κιότο (Kyoto University of the Arts), Ιαπωνίαs και Πτυχίο Τέχνης από το Πανεπιστήμιο του Νιούκαστλ (Newcastle University), στο Ηνωμένο Βασίλειο και το Πανεπιστήμιο Εφαρμοσμένων Τεχνών Βιέννης (University of Applied Arts Vienna), στην Αυστρία.

Ο Αριστοτέλους έχει επιρροές από τον Βιεννέζικο Ακτιβισμό (Viennese Actionism) και συγκεκριμένα το Έργο του αείμνηστου φίλου του Hermann Nitsch. Ο Αριστοτέλους είχε ως αφετηρία την εντριβή του στα τελετουργικά δρώμενα που βρίσκονταν στον πυρήνα του συλλογικού Έργου του Nitsch και στη συνέχεια στην εμπειρία του σε σιντοϊστικές/βουδιστικές τελετές που έχει μελετήσει από κοντά στην Ιαπωνία, με στόχο να τις εξελίξει περαιτέρω. Ως εκ τούτου, ο Αριστοτέλους χρησιμοποιεί το στοιχείο του νερού ως υλικό ενεργοποίησης, προσδίδοντας μια αίσθηση τελετουργίας και σχηματίζοντας μια σύνδεση μεταξύ του περιβάλλοντος χώρου, των υλικών και της ανθρώπινης παρουσίας και απώλειας.