Τρεις νεαροί Κύπριοι καλλιτέχνες συνεργάστηκαν για να δημιουργήσουν ένα τραγούδι, το οποίο μιλάει για την ειρήνη. Tο «freedom from today», σε στίχους Αχιλλέα Θεοδώρου, ερμηνεύουν η Τουρκοκύπρια Tugce Beserler και ο Ελληνοκύπριος Μάριος Θεοδώρου, ο οποίος έγραψε και τη μουσική του τραγουδιού. Με τη βοήθεια της Hellas Sat, το τραγούδι κυκλοφόρησε και ετοιμάζεται να εκτοξευθεί στο διάστημα. Στο «Παράθυρο» οι δύο ερμηνευτές, Μάριος και Tugce, παραχώρησαν μία συνέντευξη γνωριμίας.

Οι δύο νέοι ερμηνευτές, όπως αναφέρει ο Μάριος, γνωρίστηκαν σε ένα μπαρ. «Συνομιλήσαμε για τη μουσική και τις πεποιθήσεις μας. Πέρασε καιρός και μια νέα και δημιουργική ιδέα ήρθε στο τραπέζι. Θέλαμε να στείλουμε ένα τραγούδι για την ειρήνη στο διάστημα. Οι περισσότεροι άνθρωποι γύρω μας θεώρησαν ότι ήταν μια τρελή ιδέα και για να είμαι ειλικρινής... ήταν. Σήμερα, ωστόσο, το τραγούδι μας ‘freedom from today’ κυκλοφορεί στο Spotify και έχει προγραμματιστεί να εκτοξευτεί στο διάστημα», λέει ο ίδιος. Το βίντεο κλιπ, το οποίο σκηνοθέτησε ο Μάριος σε μία παραγωγής της εταιρείας του MTH productions, αναμένεται να κυκλοφορήσει τον Οκτώβριο, οπότε και οι τρεις νέοι θα μοιραστούν περισσότερες πληροφορίες για το τραγούδι. 

Η μουσική στη ζωή τους

Η μουσική ήταν μέρος της ζωής τους από τότε που θυμούνται τον εαυτό τους. «Από πάντα ήμουν περίεργος να μαθαίνω πράγματα. Έτσι, διέθετα χρόνο για να ακούσω τι μουσική παιζόταν στο 'Cafe city' και τη 'Διαχρονική σκηνή' (επιχειρήσεις της οικογένειας). Στη 'Διαχρονική' δούλευα ως φωτιστής και κάπως έτσι γνώρισα πολλούς καλλιτέχνες… την καλή και την κακή πλευρά της μουσικής βιομηχανίας. Επιπλέον, ο αδελφός μου, ο Χρήστος, είναι μουσικός και η αδελφή μου στιχουργός. Η αλήθεια, όμως, είναι πως δεν πέρασε από το μυαλό μου να γίνω τραγουδιστής μέχρι τα 15 μου -το ζούσα από μία άλλη οπτική», μοιράστηκε ο Μάριος (Μ). 

Ο ίδιος ανέφερε πως η σκέψη τού ήρθε στα 15 του χρόνια, όταν έπιασε μια κιθάρα και έμαθε μόνος μου τις πρώτες συγχορδίες. «Τραγουδούσα μόνος μου τον Άμλετ στο δωμάτιό μου και στη συνέχεια ζήτησα από την αδελφή μου να μου δώσει ένα κομμάτι της, για το οποίο έγραψα τη μουσική. Ύστερα, πήγα σε κάποιες πρόβες του αδελφού μου και εκεί με ρώτησε αν θέλω να δοκιμάσω να τραγουδήσω. Όταν τραγούδησα, εν τελεί, με την μπάντα στη σκηνή, κατάλαβα πως αυτό ήθελα να κάνω στη ζωή μου. Στη συνέχεια, άρχισα να παίζω σε μπαράκια στη Λευκωσία και μετά ακολούθησαν άλλες πόλεις και διάφορα φεστιβάλ. Πάντα, όμως, ασχολούμουν με τα δικά μου τραγούδια. Το πρώτο μου τραγούδι, το ‘Σε βλέπω’, το ανέβασα και στο youtube με βίντεοκλιπ που μου είχε κάνει ένας συμμαθητής μου», πρόσθεσε. 

Η Tugce (Τ) μίλησε για ένα επίσης μουσικό σπίτι και για αναμνήσεις που δείχνουν την κλίση της στη μουσική να παρουσιάζεται από τα πρώτα μόλις χρόνια της. «Η μητέρα μου λέει ότι άρχισα να τραγουδάω πριν καν αρχίσω να μιλάω. Ευτυχώς της αρέσει να συλλέγει αναμνήσεις, γι' αυτό υπάρχουν ηχογραφήσεις που λέω ‘Γεια, είμαι η Tugce. Είμαι δύο χρονών’ και μετά με ακούς να τραγουδάω. Δεν θυμάμαι πραγματικά τι με οδήγησε στη μουσική, αλλά πιστεύω ότι προέρχεται από την οικογένειά μου. Θυμάμαι τους παππούδες μου να τραγουδάνε ο ένας στον άλλον και τους γονείς μου το ίδιο. Ωστόσο, όταν ήμουν παιδί, η μουσική θεωρείτο χόμπι και όχι επάγγελμα, δυστυχώς. Παρόλο που οι γονείς μου, λοιπόν, με ενθάρρυναν πάντα για τη μουσική, ήθελαν να έχω πρώτα μια ‘σωστή’ δουλειά», είπε. 

«Άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα πιάνου όταν ήμουν περίπου 13 ετών για μερικούς μήνες, αλλά μετά έπρεπε να σταματήσω, γιατί σύντομα άρχισα να προετοιμάζομαι για τα IGCSE μου, για να έχω αυτήν τη ‘σωστή’ δουλειά. Μόλις μπήκα στο πανεπιστήμιο, είπα στον εαυτό μου ‘Ωραία, έκανες το καθήκον σου. Τώρα είναι ώρα για τα όνειρά σου’ και βρήκα τον επικεφαλής των φωνητικών σπουδών του πανεπιστημίου μου, τον KeithDavis, και κάπως έτσι άρχισα να κάνω ιδιαίτερα μαθήματα το 2010 μέχρι να αποφοιτήσω. Ένας καταπληκτικός δάσκαλος φωνητικής, όλα όσα ξέρω για το τραγούδι του τα χρωστάω… με έκανε να το αγαπήσω ακόμα περισσότερο», ανέφερε.

Η αισθητική και οι πειραματισμοί

Τ: Πάντα με γοήτευε η ‘σκοτεινή’ αισθητική. Οι συναρπαστικές μελωδίες και οι μεγαλειώδεις ενορχηστρώσεις του συμφωνικού μέταλ αγγίζουν την ψυχή μου, με ταράζουν. Ξέρω ότι δεν είναι μια δημοφιλής επιλογή, οπότε τώρα ξέρετε γιατί ‘παραπονιέμαι’ για τις τοπικές ευκαιρίες. Θέλω η μουσική μου καριέρα να εξελιχθεί προς αυτήν την κατεύθυνση. Και, φυσικά, θα ήθελα πολύ να δω περισσότερους μουσικούς να παίζουν παρόμοια είδη στην Κύπρο, γιατί το μέταλ γενικά δεν είναι δημοφιλές είδος στην Κύπρο. Αλλά ως τραγουδίστρια, μου αρέσει να εξερευνώ και τα φωνητικά μου όρια, οπότε ο πειραματισμός με διαφορετικά είδη μού δίνει επίσης μεγάλη χαρά. Όταν δημιουργείς μουσική, γράφεις στίχους ή ερμηνεύεις, αφήνεις ένα κομμάτι της ψυχής σου να το δουν οι άλλοι. Άρα, σε κάνει ευάλωτο. Μαζί με αυτό έρχεται πολύ άγχος και ανασφάλειες. Οπότε βασικά είναι ένας πόλεμος μέσα σου, ένας πόλεμος που κατά κάποιο τρόπο σου δίνει ευχαρίστηση.

Μ: Δεν μου αρέσει να εγκλωβίζομαι και να βάζω ταυτότητες στον εαυτό μου… Μου αρέσει να ρισκάρω και να πειραματίζομαι. Με τον φόβο έχουμε μία πολύ ωραία σχέση. Ο φόβος θεωρώ είναι 'θάνατος', νικώντας τον σταδιακά και με μέτρο, νομίζω πως εκεί αρχίζει η εξέλιξη. Πριν τρία χρόνια, είχα γράψει ένα πολύ εμπορικό τραγούδι, το οποίο είχε ένα εντελώς αντίθετο στυλ από αυτό που υπηρετούσα μέχρι τότε. Δέχτηκα αρκετή κριτική για το ‘Latina’ από άλλους Κύπριους καλλιτέχνες και ανθρώπους που με γνώρισαν αλλιώς. Ωστόσο, το δημοσίευσα, διότι για μένα, όφειλα να μην το σνομπάρω και μην με βάζω σε καλούπια. Μετά από αυτό, με πήρε τηλέφωνο κι ο Λάκης Παπαδόπουλος, για να μου πει πως άκουσε το τραγούδι. Θυμάμαι να μου λέει: ‘μου αρέσουν οι άνθρωποι που δεν φοβούνται τον πειραματισμό και την κριτική, θέλω να σου γράψω ένα τραγούδι’. Επομένως, αυτό δημιούργησε μια νέα ιδέα, να μου γράψει το τραγούδι 'Μάτια' ένας από τους μεγαλύτερους Έλληνες μουσικοσυνθέτες. Η μουσική, για μένα, είναι η εξωτερίκευση των συναισθημάτων μου, είναι ο τρόπος που εκφράζομαι, ο τρόπος που με παρατηρώ.

Στον δρόμο της μουσικής βιομηχανίας στην Κύπρο…

Τ: «Οι μουσικοί στην Κύπρο, όπως και οι μουσικοί σε πολλά άλλα μέρη, αντιμετωπίζουν ανταγωνισμό και οικονομικές δυσκολίες. Σύμφωνα με τις εμπειρίες μου, στην Κύπρο είναι ίσως περιορισμένες και οι τοπικές ευκαιρίες. Ζούμε σε μια μικρή χώρα, άρα είναι μικρότερος ο αριθμός του κοινού που έχεις από άλλες χώρες. Ειδικότερα, όταν η μουσική δουλειά κάποιου δεν προσεγγίζει ένα από τα δημοφιλή είδη, κάτι που οδηγεί και σε λιγότερες ευκαιρίες για μουσικές σκηνές, οι οποίες προσφέρονται για το είδος που θέλεις. Βέβαια, τώρα έχουμε το διαδίκτυο. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι κάνει τον ανταγωνισμό πιο δύσκολο, αλλά τουλάχιστον μπορείς να μοιραστείς τη δουλειά σου εκεί, ώστε να αναπτύξεις κοινό και να βρεις ανθρώπους που εκτιμούν και θα αγαπήσουν τη δουλειά και το είδος μουσικής που υπηρετείς. Η μουσική είναι ένας τρόπος έκφρασης των συναισθημάτων και πιστεύω πως είναι ζωτικής σημασίας για την ψυχική υγεία όλων μας. Χρειάζεται σίγουρα να δώσουμε περισσότερο χώρο σε διαφορετικά είδη, να δημιουργήσουμε περισσότερα και να εκτιμήσουμε περισσότερο τη μουσική στην Κύπρο».

Μ: «Μπορεί κάποιος να ζει μόνο από live μουσικές εμφανίσεις με ένα πάρα πολύ καλό μηνιαίο εισόδημα στην Κύπρο. Η διαφορά μας με άλλες χώρες είναι ότι δεν υπάρχει το κοινό που να θέλει να ακούσει νέα πράγματα και προσωπικές δουλειές. Δεν υπάρχει η μουσική βιομηχανία στο επίπεδο του εξωτερικού. Για παράδειγμα, επενδύεις ένα χρηματικό ποσό και χρόνο για να φτιαχτεί ένα τραγούδι/άλμπουμ, ωστόσο τα πνευματικά δικαιώματα που πληρώνεσαι είναι πολύ λιγότερα από άλλες χώρες, όπου ανθίζει η μουσική βιομηχανία. Δεν βγάζεις τα έξοδά σου για να μπορείς να επενδύσεις ξανά στη δισκογραφία σου. Γι' αυτό και η συμβουλή που δίνω σε άλλους νέους είναι να μάθουν να κάνουν όσα περισσότερα μόνοι τους. Για παράδειγμα, επέλεξα να σπουδάσω Οπτικοακουστική Επικοινωνία (AudioVisual Communication), ώστε να μπορώ να κάνω τις παραγωγές μόνος μου. Στη δισκογραφία κοστίζουν αρκετά τα στούντιο, οι φωτογραφίσεις, τα βίντεοκλιπ. Άρα, μαθαίνοντας να κάνεις διάφορα κομμάτια της παραγωγής, γίνεσαι αυτόνομος και μπορείς να δημιουργείς ασταμάτητα. 

Με είχε συμβουλεύσει κάτι παρόμοιο και ο Μάρκο Κούμαρης (Locomondo) σε μία συνέντευξη που του πήρα στο εγχείρημα του 'A day with…'. Θεωρώ πως με την εξέλιξη της τεχνολογίας και του διαδικτύου, έχουμε απεριόριστη πρόσβαση σε γνώση και η λύση βρίσκεται εκεί.»