Στις 22 Σεπτέμβρίου 2023, 12 νεαροί Κύπριοι καλλιτέχνες εμφανίστηκαν στο Σκαλί Αγλαντζιάς για μία και μόνο παρουσίαση της θεατρικής συναυλίας που επιχείρησαν να πραγματοποιήσουν ο Σάββας Χρυσοστόμου και ο Γιώργος Παπακωνσταντίνου. Ένα μοναδικό αποτέλεσμα το οποίο αποτέλεσε την πρώτη επίσημη παρουσίαση του δίσκου με τον ομώνυμο τίτλο «Χρώματα» του τραγουδοποιού Σάββα και την πρώτη εκτέλεση του θεατρικού έργου στην κυπριακή διάλεκτο του Κύπριου ποιητή και συγγραφέα, Γιώργου Παπακωνσταντίνου. Η παλέτα συναισθημάτων που δημιούργησαν επιστρέφει με τη νέα χρόνια και ταξιδεύει σε Πάφο, Λεμεσό και Λευκωσία. Το «Π» συνάντησε τον Σάββα Χρυσοστόμου (Σaiς) στο Καφενείο Πρόζακ και κάναμε μία κουβέντα για την παλέτα χρωμάτων που αγγίζει συναισθήματα, φίλους και καταστάσεις, τον «πίνακα» της θεατρικής συναυλίας, καθώς μίλησε και για το επάγγελμα και τη μουσική δημιουργία στην κυπριακή διάλεκτο.

Πώς προέκυψε η ιδέα;

«Παρομοίαζα ιδέες, καταστάσεις, συναισθήματα και όσα μπορεί να βιώναμε με χρώματα. Κάθε χρώμα αντιπροσωπεύει μία κατάσταση που ζούμε, έτσι ξεκίνησε η ιδέα. Γενικά, έλεγα πως το επόμενό μου άλμπουμ, ήθελα τα τραγούδια να έχουν μία κοινή θεματική και τα χρώματα αποτέλεσαν το κοινό στοιχείο. Έπιασα λοιπόν, μερικά τραγούδια ή στίχους που είχα γράψει προηγουμένως και δεν είχαν δημοσιευθεί ποτέ, π.χ. η θάλασσα (το μπλε), ή το ηλιοβασίλεμα (το πορτοκαλί), και σκεφτόμουν τι χρώμα θα μπορούσε να αντιπροσωπεύει το κάθε τραγούδι. Στη συνέχεια, κάθισα και έγραψα τις ιδέες, σύνδεσα το κάθε χρώμα με ένα συναίσθημα ή μία κατάσταση που βιώνουμε. Έγραφα πράγματα που ζούμε στην Κύπρο του σήμερα μέσα από τα χρώματα».

Γραμμένα στην κυπριακή διάλεκτο…

«Είναι ο τρόπος που μάθαμε από μικροί να σκεφτόμαστε, να νιώθουμε και να ζούμε το καθετί. Όταν χτυπήσεις κάπου, θα πεις: 'εφάτσησα', δεν θα πεις: 'χτύπησα'. Θα πεις: 'αγαπώ σε', και όχι 'σ’ αγαπώ'. Επομένως, γιατί αυτό να αλλάζει όταν εκφράζεσαι στον γραπτό λόγο; Η αλήθεια, κάποτε είχα πει: Γιατί να γράψω στην κυπριακή διάλεκτο να με ακούμε εγώ και η μάνα μου. Σε κάποια φάση, όμως, όταν σπούδαζα στην Αγγλία όπου σπούδασα μουσική και περφόρμανς, έπρεπε να κάνω ένα πρότζεκτ στο οποίο έπρεπε να δημιουργήσουμε ένα συγκρότημα και να παρουσιάσουμε ένα κομμάτι του εαυτού μας. Ήμουν ο μόνος ξένος στην τάξη, οι άλλοι ήταν Άγγλοι… έτσι ένιωσα ένα βάρος να δείξω ποιος είμαι. Προβληματιζόμουν και έπεσα κατά τύχη σε μία συνέντευξη του Χαμπή του χαράκτη, ο οποίος μιλούσε για το πώς τόσα χρόνια, δημιουργεί με βάση το κυπριακό στοιχείο και την κυπριακή διάλεκτο. Έτσι, ξεκίνησε μία διαδρομή έρευνας… διάβαζα Κύπριους ποιητές, Ιστορία της Κύπρου, άκουγα παραδοσιακά τραγούδια, κ.ο.κ. Εκείνη η μπάντα, το πρώτο εγχείρημα του 'Σaiς', ήμασταν έξι άτομα και οι τέσσερις ήταν Άγγλοι. Τότε, καθόμουν και τους εξηγούσα και θεωρώ πως είδαν τη δύναμη της κυπριακής διαλέκτου. Θεωρώ πως είναι σημαντικό να γράφουμε στην κυπριακή διάλεκτο για να μάθουμε ποιοι είμαστε. Αυτό με βοήθησε να τραγουδώ και τραγούδια στη νεοελληνική. Επίσης, θεωρώ πως εκφράζω την εποχή του σήμερα, δεν έγραφε ο Λιασίδης: ποστάρουμε. Το λέμε, όμως, και αν δεν καταγραφεί με κάποιον τρόπο, θα χαθεί».

Πες μας περισσότερα για την επιλογή των χρωμάτων.

«Για παράδειγμα, το καφέ αφορά τις αναμνήσεις που είχα από παιδί, το γκρίζο είναι για όσα ζούμε σήμερα στις μεγαλουπόλεις, που εξελίχθηκαν τόσο γρήγορα σε μεγαλουπόλεις. Η ιδέα για το γκρίζο ήρθε, νομίζω, καθώς οδηγούσα και έβλεπα γύρω μου την πόλη. Π.χ. η Λεμεσός, όπου από τη μία μέρα στην άλλη έγινε 'αποτρεπτική'. Ξέρεις παίζουμε μουσική κάθε εβδομάδα ή τουλάχιστον δύο φορές τον μήνα σε διαφορετική πόλη και μιλάμε με τον κόσμο. Συνδεόμαστε και ξέρουμε τα προβλήματά τους. Για παράδειγμα, ότι είναι τέλος του μήνα και μπορεί να μην μπορεί να έρθει αλλά θα έρθει την επόμενη φορά, είτε ότι δουλεύει μέχρι αργά και δεν θα τα καταφέρει. Επομένως, εφόσον έχουμε επαφή με τον κόσμο σε όλες τις πόλεις, θεωρώ πως είναι σημαντικό, εμείς που έχουμε το βήμα και μπορούμε, να μεταδώσουμε τα όσα ζούνε και το κάθε πρόβλημά τους. Το μπλε που αντιπροσωπεύει τη θάλασσα, το έγραψα μια μέρα που καθόμουν στη θάλασσα, στην Πάφο και σκεφτόμουν διάφορα. Π.χ. πώς λειτουργεί για μένα, τα συναισθήματα που προκύπτουν όταν είμαι κοντά σε θάλασσα κ.ά. Ένα απόσπασμα βρισκόταν για καιρό στο τετράδιο με τις ιδέες και τελικά συνδέθηκε με το μαύρο. Το τελευταίο κομμάτι που έγραψα ήταν σίγουρα τα χρώματα».

Παρουσιάστηκε ως θεατρική συναυλία, πώς δημιουργήθηκε η ιδέα;

«Με τον Γιώργο Παπακωνσταντίνου έχουμε μία ιδιαίτερη σχέση. Την πρώτη φορά που βρεθήκαμε, μου ανέφερε πως θα εκδώσει μία ποιητική συλλογή, την 'Καρδκιά μου μίλα σιγανά...' και μου πρότεινε, αν ενδιαφερόμουν, να γράψω μουσική. Γενικά, πρέπει να πω πως δυσκολεύομαι να γράψω μουσική για άλλους και έτσι του είπα: 'Αν νιώσω κάτι, θα γράψω'. Εν τέλει, τα διάβαζα και, για κάθε ένα τους, ήθελα να γράψω μουσική. Έγραψα για μερικά, αλλά δεν κυκλοφόρησαν ακόμη. Οπόταν, όταν έγραφα τα χρώματα, επηρεασμένος και από τους Pink Floyd που δημιούργησαν ταινία με το 'The Wall', σκεφτόμουν πως δεν ήθελα να γίνει μία απλή παρουσίασή τους σε κάποιο χώρο. Έτσι, έστειλα μήνυμα του Γιώργου να γράψει ένα θεατρικό και δεν του τα έστειλα καν ολόκληρα, ήταν ακόμη αποσπάσματα και ιδέες για το κάθε χρώμα. Με αυτό τον τρόπο, δόθηκε δημιουργικός χώρος και στους δύο να χτίσουμε και να περάσει σε ένα άλλο επίπεδο».

Πώς στήθηκε η θεατρική συναυλία;

«Αρχικά, το κείμενο και η μουσική παίρνουν μία άλλη μορφή και περνάνε ένα άλλο επίπεδο, από εκείνη που θα δεις στο άλμπουμ ή σε εκείνο που έκδωσε ο Γιώργος. Το φθινόπωρο του 2022, αρχίσαμε να κάναμε την παράσταση ως μία ακουστική εκδοχή με τον Γιώργο, στην οποία έγινε η πρώτη σύζευξη του κειμένου και των τραγουδιών. Στην αρχή, μάλιστα, θέλαμε να παρουσιαστεί στο Διεθνές Φεστιβάλ Λευκωσίας, αλλά τελικά ναυάγησε. Τελικά, όμως η θεατρική συναυλία ήταν κάτι το μοναδικό στο Σκαλί Αγλαντζιάς, ο οποίος χώρος ήταν μία ιδέα που ανέλαβε ο Νικόλας από το Baristro. Αρχικά, το κείμενο πήρε κι έναν αυτοσχεδιαστικό χαρακτήρα με τη συμμετοχή της Αντωνίας Χαραλάμπους, καθώς έριξε και μερικές ιδέες για το στήσιμό της ως γνωστός Χαμπής (Χάραλαμπος Δαμιανού). Παράλληλα, στη συναυλία συμμετέχει και το φωνητικό σύνολο, το οποίο επιμελείται η Φρειδερίκη Τομπάζου, και δίνει τη δική του πινελιά. Το τελικό αποτέλεσμα, όμως, δημιουργήθηκε εκείνη την ημέρα που πήγαμε στο Σκαλί».

Ποιοι συμμετέχουν;

«Να πούμε ότι, τα τραγούδια άρχισαν να γράφονται με τον Οδυσσέα Βλάμη και τον Χριστόδουλο Χριστοδούλου, οι οποίοι συγκροτούσαν, μαζί με έμενα, το πρότζεκτ 'Σaiς'. Ωστόσο, ο Οδυσσέας μετακόμισε στην Ολλανδία και η μπάντα άλλαξε και απαρτίζεται από μερικούς φίλους μου που τους εμπιστεύομαι και θαυμάζω τη δουλειά τους, (Μιχάλης Καρακατσάνης, Παναγιώτης Αλεξάνδρου, Πέτρος Παπακωνσταντίνου, Στέφανος Πολυμνίου, Χριστόδουλος Χριστοδούλου). Στο φωνητικό σύνολο, συμμετέχουν η Φρειδερική Τομπάζου, ο Δημήτρης Μεσημέρης, η Κατερίνα Παράσχου και ο Πόλυς Ιωαννίδης. Με τον τελευταίο, είχαμε ξεκινήσει μαζί μουσική στην Πάφο, ήταν το πρώτο άτομο που τραγουδήσαμε και γράψαμε μαζί τραγούδια. Ο Μεσημέρης είναι ένας πάρα πολύ καλός φίλος, θα έλεγα καρδιακός. Η Παράσχου ήταν η πρώτη μουσικός που μου έδειξε εμπιστοσύνη όταν ήρθα Λευκωσία, πριν τρία-τέσσερα χρόνια, και τέλος η Φρειδερική, που είναι επίσης καρδιακή φίλη και συνοδοιπόρος σε μουσικές εμφανίσεις, όπως στο 'Σουβενίρ'. Από ηθοποιούς, συμμετέχει η Αντωνία Χαραλάμπους, με την οποία γνωριστήκαμε στον Φέγγαρο για ένα άλλο πρότζεκτ και το άτομο που θεωρήσαμε με τον Γιώργο ως το ιδανικότερο άτομο για να δώσει μία έξτρα πινελιά και χρώμα στην παράσταση. Γενικότερα, νιώθω πως δημιουργήθηκε ένας πίνακας που ο καθένας τους συντελεί ως ένα χρώμα που αν λείψει, θα είναι μία διαφορετική παράσταση».

Ποιο χρώμα σε αντιπροσωπεύει σε αυτή τη φάση της ζωής σου;

«Νομίζω το μοβ, γιατί περνάμε ωραία αλλά και άσχημα. Το μοβ βρίσκω πως έχει κάποια τσαχπινιά και παράλληλα θυμίζει πένθος. Λίγη ένταση από ροζ, που το κάνει πιο όμορφο. Ένα χρώμα που δεν έχω γράψει ακόμη… ίσως είναι η ώρα να γράψω;».

Πού σε βρίσκουμε;

«Κάθε Τετάρτη στο μπαρ «Σουβενίρ» στη Λεμεσό και το δεύτερο και τελευταίο Σάββατο του μήνα στο «Downtown» στη Λευκωσία, με την μπάντα «Prospectus». Επιπλέον, μία ή δύο Τρίτες τον μήνα στην «Κιμωλία» στην Πάφο, και μία Παρασκευή στο «Baristro» στη Λευκωσία και μία ή δύο φορές το μήνα στο «Koursaros» στον Πρωταρά».

Πόσο εύκολο είναι να είσαι full-time μουσικός στην Κύπρο;

«Δύσκολο… πρέπει να κάνεις συνέχεια live εμφανίσεις και να πηγαίνεις σε διάφορες πόλεις για να είναι οικονομικά βιώσιμο επάγγελμα. Επιπλέον, είναι ίσως και επικίνδυνο, αφού δουλεύεις νύχτα και γυρνάς όλες τις πόλεις. Επομένως, αν και κουρασμένος χρειάζεται να επιστρέψεις πίσω στη βάση σου, πολύ πρωινές ώρες, μετά από μία εμφάνιση. Είναι επίσης ψυχοφθόρο, αφού βιώνεις το κάθε τραγούδι που λες. Και αντιπαραγωγικό, αφού πολλές φορές δεν υπάρχει χρόνος για δημιουργία και κάποτε αναγκάζεσαι να βάλεις τη δημιουργία σου σε πρόγραμμα και ένα πλαίσιο. Κάποτε, σκέφτομαι ιδέες την ώρα που οδηγώ επειδή εκείνη τη στιγμή κάνω μόνο ένα πράγμα και οι σκέψεις είναι κάπως ελεύθερες. Γενικότερα, θεωρώ τον εαυτό μου τυχερό, διότι τραγουδάω και μπορώ να παίξω και όργανο».

Υπάρχει κάποια ιδέα υπό εξέλιξη;

«Γράφω ένα τραγούδι, το οποίο είναι αντιπολεμικό… επηρεαζόμενος από το τι συμβαίνει δίπλα μας. Θα ήθελα να ενταχθεί κάπως αλλά ακόμη δεν έχει ολοκληρωθεί. Ωστόσο, θέλω να γραφτεί με τα σωστά μηνύματα, δεν θα ήθελα να γίνει 'ππάσα-ππάσα', ώστε να είναι μέρος της παράστασης».

INFO:
Τετάρτη 3 Ιανουαρίου 2024, 20.30 | Πολυχώρος Αττικόν, Πάφος
Παρασκευή 12 Ιανουαρίου 2024, 20.30 | Θέατρο Ριάλτο, Λεμεσός
Κυριακή 14 Ιανουαρίου 2024, 20.00 | Σατιρικό Θέατρο, Λευκωσία
Τιμή εισιτηρίου: €10 (Η τιμή αλλάζει με αγορά του βιβλίου ή/και δίσκου)
Προπώληση: SoldΟutTickets & Θέατρο Ριάλτο