Οι άνθρωποι θέλουν πάντα να αισθάνονται μοντέρνοι, ειδικά όταν ταξιδεύουν. Το πρόβλημα με αυτό το πολυπόθητο coolness, είναι ότι βασίζεται σε ένα άψυχο, παγκόσμιο γούστο που διαμορφώνεται από το Instagram και το TikTok. Είναι κατά κάποιον τρόπο ο εικονικός εξευγενισμός του προσωπικού στυλ. Αυτή η τάση μπορεί να εφαρμοστεί όχι μόνο στην επιλογή ρούχων ενός ατόμου, αλλά επεκτείνεται και στους χώρους όπου κινείται και φωτογραφίζεται.

Ωστόσο, η Λευκωσία, φαίνεται να είναι η ευρωπαϊκή πρωτεύουσα που νοιάζεται λιγότερο από όλες για το παγκόσμιο κυνήγι αυτού που ονομάζουμε coolness. Κατά τη διάρκεια της σύντομης επίσκεψής μου στην τελευταία διχοτομημένη πρωτεύουσα της Ευρώπης, πάλεψα να βγάλω άκρη με το τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτή την πόλη. Εγκαταλελειμμένα, ετοιμόρροπα κτήρια βρίσκονται δίπλα σε δημοφιλείς καφετέριες. Στο νέο τμήμα της πόλης, προσεγμένες γκαλερί τέχνης παρατάσσονται δίπλα σε MaxMara και άλλα πολυτελή καταστήματα μόδας. Αυτό το νέο σημείο, φαίνεται να αποτελείται κατά 85% από καινούργιους -και συχνά ακόμα άδειους- χώρους καταστημάτων, ενώ μόνο στο 15% της περιοχής θα δεις ανθρώπους να κυκλοφορούν. Όταν περπατούσαμε σε κατοικημένες γειτονιές πηγαίνοντας για δείπνο, οι δρόμοι ήταν σχεδόν ερημικά άδειοι. Σκεφτήκαμε ότι μπορεί να φταίει το προχωρημένο της ώρας, αλλά και το επόμενο πρωί συνέβαινε το ίδιο: περιπλανηθήκαμε από δρόμο σε δρόμο χωρίς να συναντήσουμε κανέναν άλλο άνθρωπο, εκτός από μερικούς ηλικιωμένους Λευκωσιάτες, που κάθονταν σε πλαστικές καρέκλες έξω από τα σπίτια τους. 

Είναι δύσκολο να αισθάνεσαι cool όταν δεν έχεις άλλους ανθρώπους για να συγκριθείς. Υπάρχει σχεδόν μια μικρή μοναξιά που παρεισφρέει όταν πηγαίνεις από μέρος σε μέρος και ανακαλύπτεις ότι κανείς άλλος δεν φαίνεται να πιστεύει ότι αυτό το σημείο είναι άξιο επίσκεψης. Αυτό είναι και το αναζωογονητικό στοιχείο της Λευκωσίας: είσαι αναγκασμένος να είσαι απλά εκεί, να υπάρχεις, πετάς από το παράθυρο τις προσδοκίες σου για μια μοντέρνα, ευρωπαϊκή πόλη και τη ζεις όπως είναι. Η γειτονιά xxx φιλοξενεί στούντιο καλλιτεχνών και μερικά μοντέρνα καφέ -όλα κλειστά όταν τα επισκεφθήκαμε ένα πρωινό Τρίτης- που δεν έχουν τη ζωντάνια που έχω συνηθίσει να βλέπω στις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες: ανθρώπους με MacBook Air που δουλεύουν πίνοντας ένα flat white, κορίτσια ντυμένα τόσο μοντέρνα που με κάνουν να θέλω να τα ρωτήσω πού βρήκαν αυτά τα σκουλαρίκια, και μπαρίστας τόσο γκρινιάρηδες, που σου ρουφούν τη διάθεση για ζωή. Πάμε για δείπνο σε ένα πολυτελές εστιατόριο που μας συνέστησε ένας ντόπιος φίλος, αλλά αντί να δούμε παρέες νεαρών φίλων (αυτές που έχω συνηθίσει να βλέπω στα wine bars της Βαρκελώνης), συναντάμε κυρίως πολύ φυσιολογικούς Κύπριους, οικογένειες και ηλικιωμένα ζευγάρια. Αναρωτιόμαστε… Πού είναι άραγε η νεολαία σε αυτή την πόλη; Έχουν όλοι μετακομίσει στην πιο φανταχτερή Λεμεσό; Έφυγαν από τη χώρα; 

Όπως και να 'χει, η Λευκωσία είναι παράξενη και ακόμα δεν μπορώ να την καταλάβω. Περπατάμε κατά μήκος της Πράσινης Γραμμής και βλέπουμε τους ειρηνοφύλακες του ΟΗΕ (αυτό είναι, έτσι;) να επανδρώνουν μικρά στρατιωτικά φυλάκια στο όριο, τα οποία χωρίζουν το βόρειο (κατεχόμενο) από το νότιο τμήμα της πόλης και της χώρας κατ' επέκταση. Μοιάζει με σκηνικό που ανήκει στην εποχή του Ψυχρού Πολέμου ή το πολύ-πολύ σε ένα βιβλίο του Τζορτζ Όργουελ. Είναι αυτές οι αντιθέσεις και η απόλυτη μοναδικότητά της, που καθιστούν τη Λευκωσία μια πόλη που δεν μπορεί να περιγραφεί ή να συγκριθεί με άλλες ευρωπαϊκές πρωτεύουσες και μεγαλουπόλεις, οι οποίες έχουν υποστεί μια διαδικασία ανάπλασης και εξευγενισμού και μια διεργασία παγκοσμιοποίησης, στερούμενες τον δικό τους χαρακτήρα. 

Ίσως όμως να μην γλυτώσει για πολύ. Στο χωριό των Λευκάρων, που είναι γνωστό για τις ηλικιωμένες γυναίκες που κάθονται στα πλακόστρωτα δρομάκια φτιάχνοντας δαντέλες και κεντήματα, ένα νέο ξενοδοχείο ξεχωρίζει από όλους τους χαριτωμένους ξενώνες με τα ελληνικά ονόματα. Στη μέση του χωριού βρίσκεται ένα ξενοδοχείο με αγγλικό όνομα, τόσο στερημένο από χαρακτήρα, που θα μπορούσε να βρίσκεται οπουδήποτε, από το Μπρούκλιν μέχρι την Μπανγκόκ. Στο εσωτερικό του, οι ξένοι επισκέπτες τρώνε σαλάτες με μπουράτα αξίας €18 -κάτι που νομίζω ότι θα έπρεπε να θεωρείται έγκλημα στην πατρίδα του χαλλουμιού- ενώ η εμφάνισή τους είναι τόσο λαμπερή που μοιάζει να ισορροπεί στα όρια της βλακείας, δεδομένου ότι βρισκόμαστε σε ένα χωριό της επαρχίας. Α, και είναι «Taco Tuesday»  - η Τρίτη που σερβίρουν Τάκος. Τα κοκτέιλ είναι τα ίδια σε αισθητική αλλά και σε τιμή με εκείνα της γενέτειράς μου, της Βαρκελώνης. Σε μια προσεκτικά σχεδιασμένη αυλή, φτιαγμένη για το Instagram, πώς μπορεί κανείς να διακρίνει ότι βρίσκεται σε ένα γοητευτικό ορεινό χωριό της Κύπρου; 

Η έννοια του resort wear, γεννήθηκε πριν από μερικά χρόνια - σκεφτείτε φορέματα αξίας $200, αρκετά cool για να τα φορέσετε τόσο στην παραλία, όσο και σε ένα κομψό δείπνο στην πισίνα του θερέτρου. Κοιτάζω γύρω μου, ενώ πίνω το ακριβό μου κοκτέιλ (ίσως γιατί είμαι κι εγώ μία από αυτούς τους ανθρώπους;) και είναι αδύνατο να αποκωδικοποιήσω οποιαδήποτε πληροφορία: ηλικία, εθνικότητες, επάγγελμα. Το μόνο πράγμα που ακτινοβολεί ξεχωρίζοντας, είναι τα χρήματα που μπορούν να εξαγοράσουν αυτό το παγκόσμιο coolness, που συνοδεύεται από την αξία του να ανεβάζεις, να βάζεις ετικέτες και να επεξεργάζεσαι έναν τεράστιο τόνο περιεχομένου (στα Μέσα Κοινωνικής Δικτύωσης). Ξαφνικά, αυτοί οι περίεργοι δρόμοι της Λευκωσίας, μοιάζουν πολύ αναζωογονητικοί, παρόλο που ακόμα δεν μπορώ να τους κατανοήσω πλήρως. Τουλάχιστον ήταν κάτι το διαφορετικό.

*Ανεξάρτητη ρεπόρτερ και συντάκτρια, επικεντρώνεται σε ιστορίες γύρω από την κλιματική αλλαγή, την παγκόσμια υγεία και τους πολλούς τρόπους με τους οποίους η τεχνολογία επηρεάζει τους ανθρώπους. Την ενδιαφέρουν οι ανθρωποκεντρικές ιστορίες που απεικονίζουν τα μεγάλα ζητήματα που διαμορφώνουν τον κόσμο μας σήμερα.

[Στοιχεία έκδοσης: Delivering Views - Delivering Texts #34, Επιμέλεια: Φανερωμένης70, Μετάφραση: Άννα-Μαρία Κατωμονιάτη, Μαριλένα Ζαχαρίου, Σχεδιασμός: Αναστασία Ματθαίου. Για περισσότερες πληροφορίες για την έκδοση, επισκεφθείτε τον σύνδεσμο: www.phaneromenis70center.org]