Στις αρχές της δεκαετίας του '90 αγόραζα ένα περιοδικό το οποίο το όνομα του ήταν «Το Αγόρι». Ξέρω μπορεί να ακούεται λλίο περίεργα στην εποχή μας, αλλά τότε ήταν αρκετά δημοφιλές. Βασικά, εμείς εγοράζαμε είτε το «Μπλεκ» είτε το «Το Αγόρι» τζιαι οι κορούες τη «Μανίνα» ή την «Κατερίνα». Τα δικά μας περιοδικά είχαν αφίσες τζιαι σιδερότυπα των «Guns n' Roses» τζιαι του Μαραντόνα ενώ των κορούων τα αντίστοιχα των «New Kids on the Block» τζιαι της Madonna.

Εγώ ήμουν πιστός στο «Αγόρι» επειδή είσιεν μέσα πιο ενδιαφέρουσες εικονογραφημένες ιστορίες, πολλές 'που τες οποίες, σήμερα μπορείς να τες αγοράσεις σε κόμικ βιβλία τζιαι graphic novels. Τότε, όμως, για να διαβάσω Slaine, Judge Dredd, «Μαχητή του Κομπιούτερ» τζιαι «13ο Όροφο», έπρεπε να γοράσω το συγκεκριμένο περιοδικό. Εν πάση περιπτώσει, μέσα στο περιοδικό υπήρχαν διάφορα ένθετα που σήμερα θυμίζουν παλαιολιθικές εποχές.

Για παράδειγμα, υπήρχε το ένθετο αλληλογραφίας. Γράμματα που έστελναν αναγνώστες εκφέροντας θετική ή τζιαι αρνητική άποψη για το περιεχόμενο του περιοδικού. Ο Γιώργος από τη Λάρισα, ας πούμε, έστελνε γράμμα επειδή σε ένα άρθρο του περασμένου μήνα κάποιος συντάκτης είχε αναφέρει ότι ο Prince έν' καλύτερος τραγουδιστής 'που τον Michael Jackson.

Επίσης, ένθετο «Σε είδα». Πρωτόγονο Tinder. «Σε είδα την Παρασκευή, 12 του Σεπτέμβρη στην παραλία Μονολίθι στην Πρέβεζα. Φορούσες κόκκινο φόρεμα, μπλουζάκι Jason Donovan και έχεις καστανόξανθα μαλλιά. Μιλούσες με μια φίλη σου και με κοίταξες την ώρα που αγόραζα παγωτό. Εάν θέλεις να γνωριστούμε στείλε στο περιοδικό». Είμαι περίεργος να μάθω αν ποτέ κανείς έκαμε γνωριμία με τούτον τον τρόπο.

Ένα άλλο ένθετο, ήταν το ένθετο μουσικής, που συνήθως ήταν έγχρωμο τζιαι σε γυαλιστερό χαρτί. Ένας ακόμα που τους λόγους που αγόραζα «Το Αγόρι» ήταν το ένθετο μουσικής. Χαρακτηριστική ανάμνησή μου ήταν όταν έκαμαν αφιέρωμα στους Red Hot Chili Peppers τζιαι εγράψαν ότι ίσως μια μέρα κάμουν όση επιτυχία κάμνουν τζιαι οι Guns N' Roses. Μια άλλη ανάμνησή μου είναι όταν για κάποιον λόγο εγράψαν για τον δίσκο του Τζίμη Πανούση «Κάγκελα Παντού».

Είδα τη φωτογραφία του εξωφύλλου, ποδοσφαιρική ομάδα φορούσε άσπρα μπλουζάκια με μπλε, κάθετες ρίγες, στην οποία όλοι οι παίκτες είχαν τη φάτσα του Πανούση. Τζιαι με κόκκινα γράμματα πάνω 'που την ομάδα γραμμένο «ΚΑΓΚΕΛΑ ΠΑΝΤΟΥ». Δεν ήταν μεγάλο αφιέρωμα, ήταν απλώς μια παράγραφος νομίζω που κάτι ελάλεν γενικά για τον Πανούση. Ειλικρινά, δεν έδωσα σημασία, αλλά η φωτογραφία του εξωφύλλου τζιαι το όνομα του δίσκου έμειναν στο μυαλό μου. Τζιαι μετά που λλία χρόνια εμπήκα στην εφηβεία τζιαι ανακάλυψα τον Πανούση.

Στην αρχή, εκτίμησά τον σαν σατιρικό καλλιτέχνη. Εδιασκέδαζέ με ο ακραίος τζιαι προκλητικός στίχος του για την εποχή, η ελεύθερη χρήση βρισιών τζιαι εννοείται το ότι ένιωθα ξεχωριστός επειδή άκουα μουσική που δεν ήταν mainstream. Αρχικά, εθεώρησα τον Πανούση έναν πιο μοντέρνο Χάρρυ Κλυνν.

Στους στίχους του Πανούση όμως, με τον τζιαιρό, έσκαψα τζιαι ανακάλυψα βάθος τζιαι έντονο κοινωνικοπολιτικό σχόλιο. Άκουσα την απελπισία τζιαι το αίσθημα της ματαιότητας τζιαμαί που λαλεί «νιώθω σαν κάτι γκομενούλες του '40 που πλέκαν κάλτσες για το μέτωπο». Άκουσα για το πόσο ευτελή κάμνει την καθημερινότητά μας η εισβολή της διαφήμισης τζιαι της τηλεόρασης στο «κοιτάω το μωρό μου στην κούνια και βλέπω σαμπουάν και σαπούνια, γκοφρέτες, σερβιέτες και πάνες, μοντέρνες αδίσταχτες μάνες». Άργησα πολλά να ακούσω όμως σωστά το «Κάγκελα Παντού».

Στην εφηβεία τζιαι ίσως μέχρι τα τριάντα μου χρόνια ήταν πολλά δύσκολο να αντιληφθώ τι έν' τα «τριάντα τρία χρονάκια θητεία», τζιαι το «μια ζωή παρουσιάστε σαν εκπαιδευμένος σκύλος». Αλλά όσο μεγαλώνεις, χωρίς να το καταλαβαίνεις, αρκέφκει να κωλοσύρνεται ύπουλα μέσα σου ένα συναίσθημα απελπισίας τζιαι ματαιότητας. Τζιαι ξεκινά να γίνεται πιο έντονο λλίο πριν τα σαράντα. Σαν το νερό κάτω 'που την πόρτα που σιγά-σιγά πλημμυρίζει το δωμάτιο.

Ίσως στη διάρκεια των είκοσι τζιαι των τριάντα να νιώθεις ότι προσπαθείς για κάτι. Είσαι σίγουρος ότι κατευθύνεσαι προς έναν στόχο, στο να τον πετύχεις. Είτε τούτο σημαίνει δουλειά ή οτιδήποτε άλλο σημαίνει για σένα επιτυχία.

Λλίο πριν τα σαράντα όμως, γυρίζει ένα switch τζιαι ξεκινάς να αμφιβάλλεις. Αρχίζεις να σκέφτεσαι εάν πράγματι έν' τούτο που θέλεις. Εάν τζείνο που ενόμιζες ή εσκέφτεσουν ότι ήθελες να πετύχεις τες προηγούμενες δεκαετίες έν' πράγματι τζείνο που επέτυχες ή είσαι κοντά στο να πετύχεις τη δεκαετία των σαράντα.

Τζιαμαί γύρω στα σαράντα, αρκέφκεις να αντιλαμβάνεσαι τα νοητά κάγκελα. Ούλλους τους κανόνες, ακούσιους τζιαι επιβεβλημένους που πλέον προσδιορίζουν την καθημερινότητά σου τζιαι την κάθε σου κίνηση. Τες ώρες τζιαι τες μέρες που τζυλούν ανεξέλεγκτα τζιαι απομακρύνονται 'που εσένα. Σκέφτεσαι τι έχτιζες τόσα χρόνια τζιαι γιατί το έχτιζες;

Ακούγεται απελπιστικό να σκέφτεσαι τη ζωή σαν μια θητεία που τελειώνει μόνο άμα πεθάνεις. Αλλά δεν μπορείς να αρνηθείς το γεγονός ότι πράγματι, μετά που κάποια φάση της ζωής σου, η καθημερινότητα έν' τόσο βάρβαρα καλουπωμένη που σε κάμνει να νιώθεις σαν τον στρατό.

Ξυπνάς, αγγαρεία, νούμερο, αναφορά, ύπνος τζιαι ξανά. Ώσπου μια μέρα εξαντλούνται όλες σου οι δυνάμεις τζιαι αντιλαμβάνεσαι ότι επεράσαν σχεδόν εβδομήντα χρόνια τζιαι τα πράματα που εμεγάλωσες μαζί τους τζιαι αρέσκου σου μοιάζουν προϊστορία.

Εννοώ, μπορείς να είσαι ευτυχισμένος. Αλλά την ίδια στιγμή να έσιει ένα εκνευριστικό συναίσθημα που ελλοχεύει μέσα σου τζιαι όσο περνούν τα χρόνια να σε ενοχλεί ούλλο τζιαι περισσότερο. Σαν μια «τίγρη μέσα σου, άγρια λιμασμένη».

Σαν έναν συνοδηγό που ρωτά συνέχεια αν είσαι σίγουρος ότι κατευθύνεσαι στη σωστή κατεύθυνση. Εγώ όσο ήμουν στα είκοσι τζιαι τα τριάντα μου ήμουν σίγουρος, όσο μεγαλώνω αρχίζω τζιαι να αμφιβάλλω.

Τζιαι το πρόβλημα σε τούτες τες περιπτώσεις είναι να αποφασίσεις αν θα πιάσεις παγκέττο τζιαι να κάτσεις να σκεφτείς. Να ρωτήσεις το μέσα σου τζιαι τους γύρω σου, να πάρεις οδηγίες τζιαι να επιβεβαιώσεις την πορεία τζιαι τον προορισμό σου. Ή αν θα συνεχίσεις όπως εξεκίνησες, με το ρίσκο να χαθείς τζιαι να το καταλάβεις μετά 'που πολύ τζιαιρό.

Εν ξέρω τη λύση. Ψάχνω την ακόμα. Τζιαι το «Αγόρι» εμεγάλωσε, μάσιεται να γεράσει τζιαι άκρα δεν έφκαλεν ακόμη.