Υποτίθεται ότι οι διακοπές είναι για να φεύγουμε μακριά απ’ όλα. Να διασκεδάσουμε, να ξεκουραστούμε, να διαβάσουμε τα βιβλία που δεν προλάβαμε τον χειμώνα, φέτος όμως έχουμε και Ολυμπιακούς να δούμε με πίτσα και μπίρες.

Αηδίες των Μπούμερς… Δηλαδή των γέρων στη γλώσσα των Ζέντερς. Αυτών που δεν αποχωρίζονται το κινητό τους με τίποτα, αυτών που βαριούνται να πάνε για μπάνιο, αυτών που δεν έχουν ανοίξει ούτε μισό βιβλίο πέρα από τα σχολικά στη ζωή τους, ε, αν είναι κάτι σημαντικό το διαβάζουν και στο κινητό.

Έχω αυτήν τη στιγμή έναν που «κατεβάζει» για να πάει στην κρεβατοκάμαρα όπου δεν πιάνει το διαδίκτυο, έναν άλλον που έχει ξαπλώσει στην πανβρόμικη σκάλα (όπου έχει διαδίκτυο) κι έναν άλλο ο οποίος κανονίζει συνεντεύξεις μέσω ζουμ για μια δουλειά στο εξωτερικό και διεκδικεί έτσι το καλύτερο σημείο του δικτύου. Ένα δίκτυο που τον χειμώνα πάει σφαίρα, αλλά το καλοκαίρι σέρνεται όταν πλακώνουν όλοι οι τουρίστες.

Οι διακοπές των Ζέντερς δεν έχουν καμία σχέση με τους δικές μας. Εμείς ανταλλάσσαμε σταθερά τηλέφωνα και στις διακοπές κλείναμε αμέσως το επόμενο ραντεβού για μπάνιο ή για βόλτα για να μη χαθούμε. Αυτοί ανταλλάζουν λογαριασμούς Instagram και κανονίζουν να ξαναβρεθούν στην Αθήνα.

Υπάρχει όμως κάτι που μου έκανε εντύπωση. Κάτι που λειτουργεί σε όλες τις γενιές και είναι τεχνολογία, αλλά παλιά τεχνολογία. Και μιλάω για την κονσόλα wii. Αφού πήγαινε από τα σκουπίδια πίσω στο δωμάτιο και ξανά στα σκουπίδια κι ακόμα πίσω μια φορά κατέληξε στο εξοχικό κι εκεί βρήκε μια νέα ζωή. Η μαγική στιγμή ήταν όταν ο κάθε Ζέντερ έβρισκε το άβαταρ που είχε φτιάξει πριν από 15 χρόνια και στέκονταν μπροστά του μαγεμένος. Κάποιοι ξέθαψαν παιχνίδια ξεχασμένα από χρόνια, πάρε κι ένα Μάριο, πάρε κι ένα Prince of Persia. Αλλά το καλύτερο απ’ όλα είναι τα Sports. Με τα χειριστήρια παίζεις τένις, πινγκ-πονγκ, μπέιζμπολ, μπάσκετ… Και το αγαπημένο μου γκολφ.

Και δεν είναι τυχαίο ότι έχουν γίνει πάρα πολλές μελέτες για το πώς το συγκεκριμένο παιχνίδι βοηθά τα παιδιά που υποφέρουν από παχυσαρκία να έχουν δραστηριότητα, τους ασθενείς να ξαναβρίσκουν τις κινήσεις τους μετά από εγκεφαλικό επεισόδιο, το γεγονός ότι χοροπηδάς μπροστά από την τηλεόραση δεν έχει καμία σχέση με το να κάθεσαι με σκυφτό κεφάλι πάνω από το κινητό σου. Και φυσικά όσοι περισσότεροι τόσο καλύτερα περνάμε. Και όσοι δεν παίζουν, κάνουν εξέδρα.

Η εποχή της wii έχει περάσει, είναι αλήθεια. Και πώς να γυρίσεις πίσω στα χοντροκομμένα άβαταρ και στην αργή ανταπόκριση των χειριστηρίων όταν σήμερα έχουν όλα τόσο εξελιχθεί; Όμως, για μερικές ώρες, είδα το μπλαζέ ύφος των Ζέντερς να υποχωρεί και να μεταμορφώνονται ξανά στα παιδιά που όλοι ελπίζαμε ότι θα έχουμε όταν τα κάναμε.

Ναι, εντάξει, παλιά ήταν καλύτερα, αυτό λένε όλοι οι γέροι οπισθοδρομικοί και δεν είναι καθόλου αυτό που κατάλαβα με τη wii. Έχω τον φόβο ότι όλη αυτή η τεχνολογία είναι δεσμά για τα παιδιά μας και όχι απαραίτητα απελευθέρωση. Γιατί δεν εξηγείται διαφορετικά ότι ένα τόσο παλιό παιχνίδι τους ενέπνευσε, τους έκανε χαρούμενους, τους σήκωσε από τον καναπέ.

Για μας τους Μπούμερς, η τεχνολογία είναι όντως δεσμά. Η παγίδα του «διαλέγω τις ώρες μου» της τηλεργασίας είναι στην πραγματικότητα «δουλεύω 16 ώρες την ημέρα». Το κινητό τηλέφωνο είναι για να μας βρίσκουν όλες τις ώρες και να μας φορτώνουν ακόμα περισσότερα. Οι πολλοί τρόποι επικοινωνίας είναι για να μην μας χάνουν ποτέ. Αναρωτιέμαι λοιπόν, μήπως πριν δώσουμε στα παιδιά μας ένα έξυπνο κινητό, αν θα πρέπει να τους μάθουμε δυο - τρία πράγματα για τη ζωή πριν τα αμολήσουμε απροστάτευτα σ’ έναν κόσμο γεμάτο παγίδες. Κι ας ξέρουν περισσότερα για την τεχνολογία από εμάς. Εμείς ξέρουμε καλύτερα από παγίδες.