Το έργο DNA, το οποίο παρουσίασε το Σατιρικό Θέατρο και βραβεύτηκε στα πρόσφατα θεατρικά βραβεία του ΘΟΚ, ταξιδεύει στη Γερμανία στα πλαίσια της θεατρικής Mπιενάλε «Νέα Έργα από την Ευρώπη» [NEUE STÜCKE AUS EUROPA].

Η παράσταση θα παρουσιαστεί  στο Κρατικό Θέατρο του Βισμπάντεν (Staatstheater Wiesbaden – Wartburg) στις 21 Ιουνίου με υπερτίτλους στη γερμανική γλώσσα.

Το  “DNA” είναι ένα έργο γραμμένο από τον Γιώργο Νεοφύτου. Πρόκειται για ένα συνταρακτικό έργο που προσεγγίζει το θέμα των αγνοουμένων με μια άλλη ματιά, με μια σκληρή αλλά ρεαλιστική τοποθέτηση του συγγραφέα πάνω στο θέμα.

Οι αγνοούμενοι και η διακρίβωση της τύχης τους είναι μια βαθιά πληγή στο ακρωτηριασμένο σώμα της Κύπρου.

Το έργο σκηνοθέτησε η Δέσποινα Μπεμπεδέλη, η οποία ενσαρκώνει και τον ρόλο της γυναίκας του αγνοούμενου. Το δεύτερο ρόλο του έργου, τον γιο του αγνοούμενου, ερμηνεύει ο Βασίλης Μιχαήλ και της αγαπημένης του η Μαρία Χριστοδούλου.

Τα σκηνικά και τα κοστούμια φιλοτέχνησε ο Χάρης Καυκαρίδης, τη μουσική επιμελήθηκε ο Ανδρέας Μακρής και το φωτισμό ο Γιώργος Λάζογλου.

Το έργο DNA απέσπασε στα πρόσφατα Βραβεία Θεάτρου ΘΟΚ το βραβείο συγγραφής θεατρικού κειμένου.

Θεατρική Mπιενάλε

Η Θεατρική Mπιενάλε «Νέα Έργα από την Ευρώπη», είναι το μεγαλύτερο φεστιβάλ στο κόσμο στο είδος του: σ' αυτό παρουσιάζονται σύγχρονα θεατρικά έργα στην πρωτότυπη γλώσσα τους.

Στόχος του φεστιβάλ είναι να προβάλλει νέα θεατρικά κείμενα και συγγραφείς από  όλη την Ευρώπη που το έργο τους δεν είναι τόσο γνωστό. Μέχρι σήμερα έχει «ανακαλύψει» πολλούς θεατρικούς συγγραφείς όπως η Γιασμίνα Ρεζά, ο Τζον Φόσσε και άλλοι.

Η θεατρική Μπιενάλε πραγματοποιείται στις πόλεις Βισμπάντεν και Μάιντς, που θα είναι για 11 μέρες κομβικό σημείο της Ευρώπης με θεατρικές παραστάσεις, σεμινάρια και εργαστήρια για ανταλλαγή ιδεών και συζητήσεων σε μια πολυφωνία γλωσσών.

Σημείωμα της Δέσποινας Μπεμπεδέλη για το έργο:

«Χιλιάδες άνδρες, γυναίκες, βρέφη και νήπια τότε - περιμένουν να γυρίσει ο πατέρας να τον γνωρίσουν.

Μετά τη συμφωνία, τάφοι εντοπίζονται και ανοίγονται και οι “αγνοούμενοι” αρχίζουν να “επιστρέφουν” με τη μέθοδο του DNA αναγνωρίζονται και τα νήπια του τότε – ενήλικες τώρα - και γονείς πια οι ίδιοι, συναντούν επιτέλους τον πατέρα.

Το γυρισμό ενός αγνοούμενου μας διηγείται ο Γιώργος Νεοφύτου στο θεατρικό του έργο “DNA”.

Μια γυναίκα που τότε ήταν 30 χρονών και ο γιος της βρέφος περιμένει τον αγνοούμενο πατέρα της.

Τριανταπέντε χρόνια αναμονής, υπομονής, ελπίδας, αμφιβολίας, πόνου, σύγκρουσης αισθήματος και λογικής, αμέτρητων “γιατί” που παραμένουν ακόμη αναπάντητα.

Πώς μεγαλώνει ένα παιδί αγνοουμένου που γνωρίζει τον πατέρα του μόνο από φωτογραφίες και διηγήσεις της μητέρας του; Πώς διαμορφώνεται ο ψυχισμός τους; Πώς κυλούν οι μέρες σε ένα σπίτι αγνοούμενου, όπου όλα καθορίζονται από το στερεότυπο “όταν γυρίσει…” χωρίς να καθορίζεται το “πότε”  και το “πώς”. Πώς θα γυρίσει; Πώς θα είναι όταν γυρίσει; Πώς θα δει εκείνος εμάς όταν γυρίσει; Και όταν κάποτε  ο πολυπόθητος γυρισμός πραγματοποιηθεί αλλά δεν είναι όπως τον ονειρευτήκαμε;

Όταν γυρίσει ο αγνοούμενός μας και δεν μπορούμε να τον υποδεχτούμε με μια μεγάλη αγκαλιά και να τον καλωσορίσουμε στο σπίτι μας αλλά… αλλού;.... Eκεί που μόνο να τον προσκυνήσουμε μπορούμε και να του δώσουμε και να λάβουμε τον τελευταίον ασπασμόν;

Το DNA είναι ένα έργο συνταρακτικό. Τραγικά επίκαιρο, που υπενθυμίζει διαρκώς σε όλους μας, ότι οι πληγές που άνοιξαν το πραξικόπημα και η εισβολή, σ’εκείνους που περιμένουν τον γυρισμό τον αγαπημένων τους, δε θα κλείσουν ποτέ».