Βερολίνο: Γράφει ο Πανίκος Χρυσάνθου, σκηνοθέτης

Ξανά στο Βερολίνο. Με ένα κυρίαρχο συναίσθημα από την πρώτη κιόλας επαφή με την πόλη και την πρώτη είσοδο στην αίθουσα προβολής: Ότι χρόνο με το χρόνο γερνάς, «πεθαίνεις τη ζωή σου» όπως θα το έλεγε, ποιητικά, ο παππούς Ηράκλειτος.

Το σημερινό Βερολίνο όχι μόνο δεν είναι η παλιά διχοτομημένη πόλη, που βρήκες τις πρώτες χρονιές της Berlinale σου, δεν είναι ούτε η πόλη του πέρσι και προπέρσί σου. Ο ποταμός της ζωής κυλά ιδιαίτερα γρήγορα σ’ αυτό το κομμάτι γης. Η πόλη αλλάζει σε γοργούς ρυθμούς, η ιστορία της επεκτείνεται σε ραλαντί – ακριβώς όπως στις εικόνες του σινεμά. Προφανώς κι οι άνθρωποι αλλάζουν, καθώς βιώνουν πρωτόγνωρες καταστάσεις, όπως αυτή που τους «πρόσφερε» τις προάλλες ένας παρανοϊκός ισλαμιστής που οδήγησε ένα φορτηγό πάνω σε ανύποπτους ανθρώπους. Συμπτωματικά εκεί μπροστά από το Zoo Palast, στην αυλή του φεστιβάλ που άνοιξε χτες, 9 Φεβρουαρίου.

Στις αίθουσες τα παλιά γνώριμα πρόσωπα που έβλεπες τόσα χρόνια γερνούν και λιγοστεύουν. Νέες γενιές εισέρχονται στο χώρο με τη φόρα του φυτού, που αδημονεί - με το νερό και τον ήλιο μέσα του - να ανέβει ψηλά στον ουρανό. Το φεστιβάλ δεν είναι πια το σεμνό πανηγύρι του σινεμά, που συγκέντρωνε τρεις-τέσσερεις χιλιάδες «ψώνια» από τις μητροπόλεις του πολιτισμού σε μια μοιρασμένη πόλη. Είναι ένα κοσμοπολίτικο γεγονός σε μια κοσμοπολίτικη πόλη, με μερικές δεκάδες χιλάδες «ψώνια» τώρα από όλες τις γωνιές της γης, που μαζεύονται κάθε Φεβράρη σε μια χιονισμένη πόλη για να ζήσουν το μύθο του σινεμά.

Εκείνο που δεν αλλάζει και μένει πάντα νέο, είναι η μαγεία του σινεμά. Όταν σβήσουν τα φώτα και φωτιστεί η οθόνη, ξεδιπλώνεται μια τέχνη που παραμένει πάντα ζωντανή, φρέσκια, πρωτοπόρα και βαθιά ανθρώπινη. Που δεν κουράζεται να εξετάζει και να ξαναεξετάζει το ανθρώπινο πάθος της ζωής και να θέτει και να ξαναθέτει το αιώνιο ερώτημα για τον έρωτα και το θάνατο. Αν υπάρχει μια ευγενική πλευρά της ανθρώπινης φύσης, η τέχνη του σινεμά είναι σίγουρα ένα κομμάτι της. Που καθαρίζει την ψυχή μας από την καθημερινή σκόνη που κολλά πάνω της.

Η πρεμιέρα του 67ου Φεστιβάλ του Βερολίνου ξεκίνησε με μια τέτοια ταινία. Που μιλά για μια σκοτεινή περίοδο της εποχής μας, το ναζισμό, μέσα από την ιστορία ενός τσιγγάνου κιθαρίστα, του Τζιάγκο, ο οποίος υφίσταται το ρατσισμό και την καταδίωξη, επειδή η μουσική του θεωρείται από τους ναζί ως εκφυλισμένη λόγω του πάθους και της ευθυμίας της. Ο τίτλος της ταινίας «Τζιάγκο».

ΠΑΡΑΘΥΡΟ | ΠΟΛΙΤΗΣ