Συναρπαστικές εξερευνήσεις, νέες ανακαλύψεις για την ανθρωπότητα, δέος και ενθουσιασμός, αλλά και το επισφαλές και απρόβλεπτο του διαστήματος, σε μια ταινία-φόρο τιμής στον Ρίντλεϊ Σκοτ

Διάρκεια: 104 λεπτά
Είδος Ταινίας: Θρίλερ, Επιστημονικής Φαντασίας
Σκηνοθεσία: Ντάνιελ Εσπινόζα
Σενάριο: Ρετ Ριζ, Πολ Βέρνικ
Με τους: Τζέικ Τζίλενχαλ, Ρεμπέκα Φέργκιουσον, Ράιν Ρέινολντς

Μπορεί τελικά και να υπάρχει ζωή στον Άρη. Ή μήπως υπήρχε ανέκαθεν σε αδρανή μορφή, το είδος που όταν ενεργοποιηθεί θα αποδειχθεί αναπάντεχα καταστροφικό για όποιον έρχεται σε επαφή μαζί του; Αυτή τη θεματική πραγματεύεται το “Life”, ταινία επιστημονικής φαντασίας από καλή στόφα με την προσεγμένη και φιλόδοξη σκηνοθετική κατεύθυνση του Ντάνιελ Εσπινόζα (“Safe House”) και ένα έξυπνο σενάριο από το δίδυμο Ριζ-Βέρνικ των “Zombieland” και “Deadpool”, στα χνάρια του “Alien” χωρίς να καταντά φτηνή απομίμηση, χωρίς ωστόσο να κάνει και τομές στο genre. Συναρπαστικές εξερευνήσεις, νέες ανακαλύψεις για την ανθρωπότητα, δέος και ενθουσιασμός, αλλά και το επισφαλές και απρόβλεπτο του διαστήματος, όπου όλα δεν είναι όπως εξ αρχής φαίνονται, σ’ ένα καλογυρισμένο διαστημικό θρίλερ-φόρο τιμής, θα λέγαμε, στον σκαπανέα του είδους Ρίντλεϊ Σκοτ, ο οποίος προσφάτως σκηνοθέτησε το εξαιρετικό prequel “Alien: Covenant”.

Η ταινία “Life” ιχνηλατεί τη διαστημική ερευνητική αποστολή μιας εξαμελούς ομάδας επιστημόνων από τις ΗΠΑ, την Αγγλία, τη Ρωσία και την Κίνα, σ’ ένα συγχρηματοδοτούμενο πρόγραμμα του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού με στόχο την έρευνα και τον εντοπισμό εξωγήινης ζωής στον Κόκκινο Πλανήτη. Και ενώ στην αρχή όλα βαίνουν καλώς και το πλήρωμα προχωρά στην ανακάλυψη και επεξεργασία κοσμοϊστορικής σημασίας ευρημάτων, στην πορεία, μοιραία και ολίγον τι αναμενόμενα, τα δεδομένα θα αλλάξουν, το κλίμα θα γίνει εχθρικό, επικίνδυνο, κλειστοφοβικό και θανατηφόρο και η όποια ψυχική έξαρση θα δώσει θέση στον τρόμο και τον πανικό. Η περίφημη ανακάλυψη προκύπτει, όταν ένα δείγμα εδάφους από τον Άρη αποδεικνύεται ότι περιέχει ένα φαινομενικά αδρανές κύτταρο, το οποίο κατόπιν επεξεργασίας από την ομάδα, αναπτύσσεται γρήγορα σε έναν πολύπλευρο οργανισμό, τον επονομαζόμενο μετά από διαγωνισμό σε σχολεία της Αμερικής ως “Κάλβιν”. Μόνο που ο Κάλβιν θα ξεπεράσει σύντομα την εμβρυακή φάση και θα εξελιχθεί σε οργανισμό που διηθεί σε άλλους ζωντανούς οργανισμούς για να εξασφαλίσει την ανάπτυξή του, σε όλο το κεφαλόποδο, γλοιώδες του μεγαλείο. Εν ολίγοις θα προκύψει εξυπνότερος των προσδοκιών του πληρώματος, καταβροχθίζοντάς τους ακολούθως έναν-έναν. Πράγμα διόλου δύσκολο αν αναλογιστούμε τις βλακώδεις ενέργειες και τις παραβιάσεις του πρωτοκόλλου που θα δούμε τους πρωταγωνιστές κατά σειρά να κάνουν, αποφάσεις επιβίωσης που εκπληκτικά έχουν το αντίθετο αποτέλεσμα.

Και αν όλα τα πιο πάνω συστατικά δεν είναι αρκετά για να θέλξουν φανς του είδους και μη, ας αναφέρουμε το καλοδιαλεγμένο και καλοδεμένο καστ. Με ένα γεμάτο εσωτερικότητα και φόρτιση Τζέικ Τζίλενχαλ στον ρόλο του φυσικού Ντέιβιντ Τζόρνταν, που επιδιώκει σχεδόν εμμονικά την παραμονή στο διάστημα, σε σκόπιμη αντίθεση με τον πληθωρικό και φασαριόζο Ράιαν Ρέινολντς (το φοβερό “Wade/Deadpool”) στον ρόλο του μηχανικό Ρόρυ Χάρισσον. Οι αντιθέσεις συνεχίζονται και στον ρυθμό, που κρίνεται σωστά από τον σκηνοθέτη, με την εναλλαγή πλάνων μεταξύ του ασύνορου σύμπαντος και του ασφυκτικού σταθμού, ειδικότερα στις σκηνές των δολοφονικών επιθέσεων του Κάλβιν. Οι πρώτες τέτοιες επιθέσεις είναι και οι πιο επιτυχημένες και τρομακτικές, οπότε και ο Κάλβιν είναι ταχύτατος και λιγότερο προβλέψιμος. Στη συνέχεια, όσο μεγαλώνει και ισχυροποιείται το εξωγήινο τέρας, τόσο μοιάζει να ατροφεί κάπως η σεναριακή έμπνευση σε αυτό το κεφάλαιο. Μολαταύτα, το σασπένς και οι ανατροπές συνεχίζουν να υφίστανται, υποβοηθούμενα και από την εμφαντική μουσική του Τζον Έκστραντ, μέχρι το φινάλε και την ηρωική κορύφωση της δράσης, κρατώντας τον θεατή σαφώς απορροφημένο και ικανοποιημένο. Γιατί ακόμα και αν η θεματική δεν είναι ιδιαίτερα πρωτότυπη (την έχει διαχειριστεί ήδη το “Alien” του Σκοτ) ή ιδιαίτερα πρωτότυπα γυρισμένη (το έχει ήδη πετύχει και πάλι το “Alien”), ή ακόμα ιδιαίτερα φιλοσοφικά δοσμένη (βλέπε επί τούτου καλύτερα το “Gravity” του Γκουαρόν), παραμένει πανανθρώπινα σχετική και οικεία: η ιδέα ενός μικροσκοπικού, εν πρώτοις άκακου οργανισμού που ολοένα και μεγεθύνεται σε τερατώδεις διαστάσεις, απομυζώντας όλη τη ζωή γύρω του, συλλαμβάνει καθολικά τους πιο βαθείς μας φόβους. Τον φόβο του αγνώστου, της θνητής μας φύσης, της εισβολής, εν τέλει το απαισιόδοξο ενδεχόμενο της ολοκληρωτικής μας εξολόθρευσης.

* Ενδιαφέρον γκροπλάν-fact για το τέλος: Έχει επιβεβαιωθεί πρόσφατα πως πλάνα αντίδρασης του πλήθους από την ταινία “Spider-Man 3” χρησιμοποιήθηκαν αυτούσια στο “Life”. Αυτό οδήγησε πολλούς στο να εικάζουν πως ο Κάλβιν συνδέεται με την εξωγήινη μαύρη συμβιωτική μορφή που καταβάλλει τον Πίτερ Πάρκερ στο “Spider-Man 3”, και πως το “Life” αποτελεί κατ’ ακρίβεια prequel της τελευταίας δόσης του σινε-franchise του Spiderman, του πολυαναμενόμενου “Venom” που βγαίνει στις κινηματογραφικές αίθουσες το 2018. Ίδωμεν!