Αφήνει τη γυναίκα του να παρακολουθεί με αρρωστημένη ευχαρίστηση τους αστυνομικούς μέσα στο περιπολικό και ξεκινά τη βόλτα του. Αυτή παίρνει τη σκούπα στο χέρι και αρχίζει να καθαρίζει σα λαγουδάκι της Duracell. “Βρομά η ανάσα σου!”, του είπε χθες και μετά γυάλισε τον πάγκο της κουζίνας. Εκείνος βγήκε με φίλους. Γυρίζοντας σπίτι την έπαιξε μέσα στο αυτοκίνητο.

Τώρα ο Λάζαρος περπατά.

Προσέχει δύο με τρία μαύρα πουλιά να στέκονται πάνω από την ταμπέλα ενός καινούργιου καταστήματος ρούχων. Κρεμαστάρια με γυαλιστερά ενδύματα στο κάτω μέρος, μαύρα βρόμικα πουλιά στο πάνω. “Κακό σημάδι!”, σκέφτεται. Η επιγραφή του νέου καταστήματος θα μαζέψει τόση σκόνη και ακαθαρσία που σε λίγα χρόνια τα γράμματα θα θαμπώσουν και δε θα φαίνονται, θα έρθει κάποιος να τα καθαρίσει, η υπεύθυνη θα ξεχάσει να κλείσει τον διακόπτη, ο τεχνικός θα πάθει ηλεκτροπληξία και θα πέσει από ύψος τουλάχιστον 5 μέτρων, το κεφάλι του θα σκάσει στην άσφαλτο κι η επιχείρηση θα χρεοκοπήσει από το σκάνδαλο. Τη θέση του θα πάρει ένα γραφείο στοιχημάτων. Το γραφείο θα προσφέρει και υπηρεσίες ίντερνετ.

Αυτήν ακριβώς τη στιγμή μια εξοστρακισμένη κουτσουλιά περιστεριού προσγειώνεται στο κέντρο ακριβώς της φαλάκρας του. Ο Λάζαρος την περνά για σταγόνα νερού από κάποιο κλιματιστικό. Μυρίζει ξανά την ανάσα του. Γλύφει μια παστίλια. Μετά σκέφτεται το ύφος του οδηγού την ώρα που οι αστυνομικοί τον ανέκριναν για τα στοιχεία του. “Ακούς εκεί να παρκάρει έξω απ’ το σπίτι μας!”, φώναζε απ’ την κουζίνα η γυναίκα του καθαρίζοντας πατάτες. Οι φλούδες να αυτοκτονούν στο πάτωμα. Να μη θέλουν με τίποτα να επιστρέψουν στην ποδιά της. Δεν είχε άλλη επιλογή! Έπρεπε να πάρει τηλέφωνο, να μιλήσει για ένα ύποπτο αυτοκίνητο έξω απ’ το σπίτι, η κόρη του να τον κοιτάξει στα μάτια σαν να ‘ναι λεπρός, αυτός να σηκώσει το ακουστικό αντρίκεια, να φωνάξει, να δαιμονιστεί για να τον ακούσουν κι αυτή κι η μάνα της καλά, για να μην πουν πως δεν έκανε τίποτα, πως είναι ένας άχρηστος, μα τον Θεό να μην πουν με τίποτα κάτι τέτοιο!

Ανάσταση.

Είναι τα γενέθλια της άλλης σήμερα.

Η τούρτα της ειδική παραγγελία. Ένα ντελικάτο γυναικείο χέρι σε κάθετη θέση να απλώνει τα δάχτυλα με νάζι και το κεράκι να στέκει στο κέντρο ακριβώς, φωτίζοντας μαγικά τη μαρέγκα και τα κερασάκια. “Πρώτη φορά μου ζητούν κάτι τέτοιο!”, είπε ο ζαχαροπλάστης, ενθουσιασμένος που είχε την ευκαιρία να δημιουργήσει κάτι τόσο ασυνήθιστο.

Σήμερα, λοιπόν, μετά από έναν περίπατο διάρκειας 25 περίπου λεπτών, ο Λάζαρος μπαίνει ξανά στο ζαχαροπλαστείο. Η τούρτα του πρώτη-πρώτη στον πάγκο. Δεν πιστεύει στα μάτια του. Το τέλειο δημιούργημα του μυαλού του ένα τερατούργημα. Ροζ σκούρο το χέρι, χοντρά δάχτυλα, έντονες σχισμές στις κλειδώσεις, κομμένο από τον αγκώνα, οριζόντια τοποθετημένο. Ταινία τρόμου! Σε μια άλλη ζωή θα τράβαγε τον ζαχαροπλάστη με το μουστάκι από τον γιακά, θα τον έφτυνε στα μούτρα, θα του έδινε μια με τον πλάστη στο κεφάλι, θα του έκανε κομματάκια όλα τα σοκολατένια αρκουδάκια και γλυκάκια, θα του τα έτριβε στα μούτρα, θα του έδινε και μια κλοτσιά στα αχαμνά! Ο ζαχαροπλάστης όμως δείχνει τόσο περήφανος για το έργο του που δεν το κάνει η καρδιά του να του γκρεμίσει το όνειρο. Τι το ‘θελε όμως εκείνο το δαχτυλίδι; Δαχτυλίδι αρραβώνων από ασημένιο γλάσο; Μα βάλθηκε να τον καταστρέψει; Πώς του πέρασε απ’ το μυαλό κάτι τέτοιο; Αυτός αισθησιακά νύχια σκεφτόταν, πώς προέκυψε ένα δαχτυλίδι και μάλιστα σ’ ένα τόσο χοντρό δάχτυλο;

Πληρώνει και φεύγει χωρίς να βγάλει λέξη.

Κάθεται στο πεζοδρόμιο.

Μπροστά του το χέρι με το μονόπετρο. Παχύσαρκο. Απωθητικό. Τα δάχτυλα του γνέφουν με νόημα. Το βρώσιμο διαμάντι λαμπυρίζει. Τον καλύπτει η ζάχαρη ώς τ’ αφτιά. Δεν αντέχει! Χώνει τα μούτρα του άγρια μέσα στη σοκολάτα. Καταβροχθίζει μεμιάς το δαχτυλίδι. Μια μεγάλη, βίαιη δαγκωματιά. Τώρα η τούρτα έχει μια επίσης μεγάλη, αντιαισθητική τρύπα.

Ο Λάζαρος στάζει σοκολάτα νοθευμένη με ιδρώτα. Δεν έχει άλλη επιλογή από το να σηκωθεί.

Ο δρόμος της επιστροφής μακρύς, περιλαμβάνει πλύσιμο στο σπίτι κάποιου φίλου, τρεις αποτυχημένες προσπάθειες κλήσης προς την εορτάζουσα και μια απόπειρα παραγγελίας ανθοδέσμης που τελικά στέφεται με αποτυχία, αφού στο ανθοπωλείο τυχαίνει να βρίσκεται ένας μακρινός μα εξαιρετικά επικίνδυνος σε θέματα εχεμύθειας ξάδερφος.

Φθάνοντας σπίτι ο Λάζαρος ανοίγει την πόρτα με πρωτόγνωρη αποφασιστικότητα. Κρατά την τούρτα που, αν και τρύπια, μοιάζει ιδιαίτερα εντυπωσιακή. Η γυναίκα του μένει με το στόμα ανοικτό. Εκείνος δυστυχισμένος, με την καρδιά στο χέρι. Αυτή πάει να τον αγκαλιάσει. Κάτι την σταματά. Τινάζει την ποδιά. Μετά αρχίζει να κλαίει ηχορρυπαντικά.

Δεν το πιστεύει πως θυμήθηκε επιτέλους την επέτειό τους! Είναι το ωραιότερο χέρι που είδε ποτέ! Μοιάζει απίστευτα απίστευτα απίστευτα με το δικό της…

Γράφει η Μαρία Ιωάννου |εικονογράφηση Μαρίνα Γεραλή