“Συγγνώμη, λάθος!”, του είπε, κι έκλεισε το τηλέφωνο.

Σε τέτοιες περιπτώσεις κανείς δεν παίρνει πίσω εκείνον ή εκείνην που εισβάλλει τυχαία στην καθημερινότητά του. Εκείνος όμως πήρε. Κι ο άλλος του απάντησε, το πιο φυσιολογικό, ίσως, πράγμα στη γη.
Και μίλησαν για ώρες εκείνο το βράδυ, για την κρίση, τις οικογένειές τους, το μέλλον της χώρας. Αυτό συνεχίστηκε και τις μέρες που ακολούθησαν, στα κρυφά. Και οι τυπικές συζητήσεις έγιναν σιγά – σιγά πιο αδιάκριτες κι έφθασαν τελικά στο σημείο να ρωτούν ο ένας τον άλλον σε ποια πλευρά του κρεβατιού κοιμάται, πόσες φορές τη βδομάδα παίρνει τα παιδιά στα ιδιαίτερα, αν ακόμη απολαμβάνει το γαμήλιο σεξ. Δε γνωρίστηκαν πότε από κοντά. Είχαν όμως εθιστεί ο ένας στον άλλο, ναι, το πιο φυσιολογικό, ίσως, πράγμα στη γη.
Κι αν καμιά φορά τύχαινε να μη μιλήσουν, κάτι δεν πήγαινε καλά. Ο ένας πάθαινε κάτι σαν αλλεργία, ο άλλος όσο και τη γλύτωνε από ένα μοιραίο αυτοκινητιστικό. Κι έτσι συνέχισαν. Για χρόνια. Χωρίς ποτέ να αποκαλύψουν στις οικογένειές τους πως μιλούσαν, άλλοτε για το ποιο φεγγάρι προτιμούσαν – το μισό ή το ολόκληρο – κι αν υπάρχει ζωή μετά θάνατον ή είναι όλο ένα φιάσκο. Μέχρι που η γυναίκα του ενός το ανακάλυψε και νόμισε πως διατηρούσε εξωσυζυγική σχέση. Και μόλις της εκμυστηρεύτηκε πως δεν μιλούσε με γυναίκα αλλά με άντρα, εκείνη υπέθεσε αυτόματα πως ήταν γκέι. Κι έτσι τον χώρισε. Και του πήρε και τα παιδιά. Και μια παχύσαρκη διατροφή. Και το χειροποίητο βάζο από την Κίνα.
Έκαναν μήνες να μιλήσουν, μέχρι που ο χωρισμένος, έχοντας βρει κάπως τον εαυτό του, ξαναπήρε τηλέφωνο. Και ξανάρχισαν οι πολύωρες τηλεφωνικές τους συζητήσεις. Τώρα όμως, εξερευνώντας ακόμη πιο βαθιά υπαρξιακά ζητήματα, συχνά μέσω Skype ή Viper – για οικονομικούς λόγους – φιλοσοφώντας τη ζωή και τους εαυτούς τους, αλλά μη επιθυμώντας ποτέ να γνωριστούν από κοντά. Σαν να έτρεμαν την αποκρουστική όψη της μοναξιάς τους, σαν να πίστευαν πως όσο οι μοναξιές τους κρύβονταν πίσω από τα κινητά τους τηλέφωνα παρέμεναν ασφαλείς, και πως αν αυτές αφήνονταν ελεύθερες να αντικρίσουν η μία την άλλη απλά θα αυτοεξουδετερώνονταν. Τόσο ίδιοι ήταν.

Δεν μιλούσαν ποτέ για αυτά που συνήθως μιλούν οι άνθρωποι στα τηλέφωνα. Επικοινωνούσαν λες και κοιτάζονταν στα μάτια, το πιο φυσιολογικό, ίσως, πράγμα στη γη.

Μέχρι που μια μέρα ο ένας σταμάτησε.

Το κινητό αρχικά κλειστό. Μετά λάθος τηλέφωνο. Δεν είχαν ανταλλάξει ποτέ στοιχεία επικοινωνίας. Είχαν αναλύσει Χριστό, Βούδα, βιάγκρα, οδοντικό νήμα και δεν είχαν αξιωθεί να ανταλλάξουν ένα σταθερό τηλέφωνο ή μια διεύθυνση!
Μια νύχτα χτύπησε ξανά το κινητό, άγνωστος αριθμός.

Ήταν μια γυναικεία, άγουρη φωνή. Του έβρισε τη μάνα, τον πατέρα, τη γενιά. Εκείνος, συνηθισμένος στην ανάπτυξη θεμάτων μέσω τηλεφώνου, σκέφτηκε να της πει πως οι γονείς του είχαν πεθάνει και πως δεν είναι σωστό να βρίζει κανείς τους νεκρούς για πολλούς και διάφορους λόγους. Όμως εκείνη τσίριζε κι έμπλεκε βρισιές με ασυναρτησίες, μέχρι που τελικά φώναξε πως αυτός είχε καταστρέψει τον πατέρα της, καταστρέψει;, και πως στο τελευταίο του σημείωμα, στο τελευταίο του σημείωμα;, έγραψε το τηλέφωνό του για να τον πάρουν και να του το πουν, να του πουν τι;

Του είχε αφιερώσει μια ολόκληρη παράγραφο.

ΘΕΛΩ ΝΑ ΤΟΥ ΠΕΙΤΕ ΠΩΣ ΟΙ ΣΥΖΗΤΗΣΕΙΣ ΜΑΣ ΜΕ ΚΡΑΤΗΣΑΝ ΠΑΡΑ ΠΟΛΛΕΣ ΦΟΡΕΣ ΜΑΚΡΙΑ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΠΩΣ ΔΕ ΜΕ ΕΝΟΙΑΞΕ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΔΕΝ ΓΝΩΡΙΣΤΗΚΑΜΕ ΠΟΤΕ ΓΙΑΤΙ ΘΑ ΓΝΩΡΙΣΤΟΥΜΕ ΣΤΗΝ ΕΠΟΜΕΝΗ ΖΩΗ ΑΝ ΚΑΙ ΚΑΝΕΙΣ ΜΑΣ ΔΕ ΠΙΣΤΕΥΕΙ ΣΤΗ ΜΕΤΕΝΣΑΡΚΩΣΗ

Στην επόμενη ζωή; Στην επόμενη…ζωή;

Μόλις κατάφερε να επαναφέρει λίγο τον εαυτό του θέλησε να της πει μια παρήγορη κουβέντα, πως ο πατέρας της ήταν ένας υπέροχος άνθρωπος, πραγματικά υπέροχος, μα είχαν περάσει ήδη τρία χρόνια;, πως μιλούσαν και για εκείνην, πως την αγαπούσε πολύ, πως ήταν η αδυναμία του, πως ο πόνος μιας απώλειας είναι, ίσως, το πιο φυσιολογικό πράγμα στη γη…

Του το ‘κλεισε.
Κι έμεινε ακίνητος. Να κρατά το τηλέφωνο στο χέρι. Να το κρατά σαν χέρι.
Και κάπου εκεί, στο ενδιάμεσο της στιγμής, ένιωσε πως το τηλέφωνο άρχισε και πάλι να πάλλεται. Σαν καρδιά που επαναστατεί ενάντια στον τελευταίο της χτύπο.

Γράφει η Μαρία Α. Ιωάννου / ioannou.mari@gmail.com