Τ’ αστέρια συρρικνώθηκαν.

Η μοτοσυκλέτα μούγκρισε.

Κι αυτή χάθηκε βολίδα στην παράνοια της πόλης.

Η κιθάρα της την αγκάλιασε.

Όμως, εκείνο το βράδυ, κολλημένη στη μοτοσυκλέτα της, είχε απαρνηθεί την ανθρώπινή της φύση. Θυσίασε τα συναισθήματά της στ’ αστέρια κι αυτά μίκρυναν.

“Μουσική; Τι στο διάολο θα κάνεις τη μουσική;”. Τα λόγια του πατέρα της επέστρεψαν. Το πρόσωπό του ξανά στο καθρεφτάκι. Χλομό. Κλειστά τα μάτια.

Οι ήχοι της πόλης έπαιζαν τζαζ μελωδίες. Ένα ταξί πέρασε με αγριότητα. Κάποιοι θόρυβοι από το πλήθος ακολούθησαν. Η διάθεση της σύνθεσης άλλαξε. Έγινε πιο αφηρημένη. Ήχησαν σειρήνες, μπλέχτηκαν οι κλακέτες από κάποιο κρυμμένο υπόγειο, έτριξαν λάστιχα, κάποιο ρολόι χάλασε, η καρδιά της χτύπησε γρηγορότερα και το πρόσωπο του πατέρα της την ξανακοίταξε. Κιτρινωπό, ρυτιδωμένο, άοσμο.

Τα μικροσκοπικά αστέρια τρεμόπαιξαν για λίγο και μετά έσβησαν. Ήταν γεμάτο το φεγγάρι. Απορροφούσε όλο το φως. Δεν έστρεψε το βλέμμα της προς τα πάνω. Ο Θεός δεν είχε καμία απολύτως σχέση. Μόνο η κιθάρα της, ο ήχος του κινητού, μια τσακισμένη φωνή, ένα σιγανό κλάμα και μια περίεργη αίσθηση στο στομάχι να την καταβροχθίζει, μα ο Θεός… ο Θεός δεν είχε καμία απολύτως σχέση!

Ήχοι της παιδικής της ηλικίας την επισκέφθηκαν ξανά εκείνο το βράδυ. Η μοτοσυκλέτα φόρτσαρε. Ο άνεμος τέντωσε το δέρμα του προσώπου της. Τα μάτια της δεν είχαν έκφραση και η κιθάρα δεν της έτριβε την πλάτη πια. Την χτυπούσε άγρια. Μα αυτή ήταν βράχος, δεν ένιωθε.

Η πόλη συνέχισε τους κτύπους της. Οι άνθρωποι έμοιαζαν κι αυτοί συρρικνωμένοι. Μετακινούνταν πέρα-δώθε, διασταυρώνοντας στα φανάρια, φιλώντας με γλώσσα σε σκοτεινές γωνιές, αυνανίζοντας τα κορμιά τους στα κρεβάτια. Νάνοι.

Θυμήθηκε τους ήχους της κιθάρας της. Όχι αυτούς απ’ τις χορδές. Όχι τη μελωδία. Τους διαφορετικούς ήχους που έκαναν τ’ άσχετα αντικείμενα που έριχνε μέσα. Αυτά που μάζευε απ’ το δρόμο, ενθύμια από κάποιο οικογενειακό ταξίδι, πέτρες, άμμος. Όλα τραγουδούσαν κάθε φορά που μετακινούσε την κιθάρα πάνω κάτω.

Μα μεγάλωσε.

Τ’ αντικείμενα μεταμορφώθηκαν από μίνι κούκλες σε μισοσβησμένα τσιγάρα, μινιατούρες με ουίσκι και προφυλακτικά. Η κιθάρα έκρυβε μυστικά και αμαρτίες που έσμιγαν με πιο πειραματικούς ήχους. Έπινε πολύ ο πατέρας της. Ίσως αν δεν έπινε να μην πέθαινε τόσο νωρίς. Ίσως αν δεν έπινε να μην έκανε αυτά που έκανε. Λένε.
Η μοτοσυκλέτα έκοψε ταχύτητα.

Η πόλη χαμήλωσε την ένταση.

Είχε φτάσει στα προάστια όπου φύτρωναν ακόμη δέντρα.

Πάρκαρε δίπλα από έναν κάδο κι ένιωσε την κιθάρα της βαρύτερη.

Μπήκε στο πάρκο πλησιάζοντας ένα από τα δέντρα του.

Άγγιξε τον κορμό του.

Έβγαλε την κιθάρα της από τη δερμάτινη θήκη και την άφησε στο γρασίδι. Κοιτάζοντάς την από ψηλά της φάνηκε σαν σώμα με καμπύλες να ξαπλώνει σ’ ένα πράσινο κρεβάτι. Της θύμισε τον εαυτό της. Προσεχτικά χειροτεχνημένο. Εύθραυστο.

Τα δάχτυλά της άγγιξαν τις χορδές νιώθοντας κάθε ίντσα της δομής τους. Οι χορδές δε μίλησαν.

Το δέντρο δε φάνηκε να ενοχλείται.

Μάλλον ένιωσε τον πόνο μα δεν ούρλιαξε, καθώς αυτή σήκωνε την κιθάρα της χτυπώντας την στον κορμό του και σπάζοντάς την σε κομμάτια.

Χρειάστηκαν τρία χτυπήματα για να σπάσει μια από τις χορδές και μόνο δύο ακόμη για όλες τις υπόλοιπες. Δέκα χτυπήματα στο σύνολο για όλη την κιθάρα να σκορπιστεί στο γρασίδι σε πολύ μικρά κομμάτια.

Έβγαλε τα παπούτσια της αγγίζοντας τις γυμνές της πατούσες στο γρασίδι. Ήταν παγωμένο. Σχεδόν έκοψε το δέρμα της.

Γονάτισε. Τα είδε.

Όλα τα αντικείμενα που παιδιάστικα έκρυβε στην κιθάρα της. Παγωμένα στον αέρα.

Μια μισοφαγωμένη σοκολάτα. Ένα πλαστικό κολιέ. Μια φωτογραφία. Ακόμη και μια ζωγραφιά ενός άνδρα μ’ ένα ιπτάμενο μουστάκι και μια μεγάλη καρδιά στα χέρια. Ο τίτλος της ζωγραφιάς με κεφαλαία γράμματα – DADDI LOVES ME – και με ορθογραφικό λάθος.

Τα κομμάτια της κιθάρας έπαιξαν μια θλιμμένη μελωδία εκείνο το βράδυ

και δάκρυσαν δάκρυσαν δάκρυσαν μέχρι που στράγγισαν.

Γράφει η Μαρία Α. Ιωάννου / ioannou.mari@gmail.com / εικονογραφεί η Μαρίνα Γεραλή / marinayerali@gmail.com