Γράφει η Μαρία Ιωάννου / Εικονογραφεί η Μαρίνα Γεραλή

Το ότι έχει εδώ και χρόνια ένα ηφαίστειο στην κοιλιά κανείς δεν το πιστεύει. Ηφαίστειο μέσα σε άνθρωπο; Τι σουρεαλιστικές μαλακίες είναι αυτές;

Μόνο εκείνη το νιώθει, τη λάβα να τρέχει στις φλέβες, τη στάχτη να φράζει τις αρτηρίες, το μέσα της να φουσκώνει και να εκρήγνυται σωστά και μετρημένα -μια ζωή σωστή και μετρημένη, τι κατάλαβε;- ναι, να εκρήγνυται τόσο σωστά και μετρημένα που να μην αφήνει τίποτα να φανεί προς τα έξω, ούτε ίχνος σπίθας, ούτε ίνα στάχτης. Κι όταν κάποιοι τη ρωτούν αν κάποιος την γκάστρωσε, σκέφτεται πράγματι εκείνον που κάποτε την γκάστρωσε, που την αγάπησε και την γκάστρωσε -έτσι θέλει να πιστεύει- μα αυτό ήταν πολύ καιρό πριν, και το μωρό πάει, το κατάπιε η τουαλέτα κι αυτός πάει, αυτόν τον κατάπιε η πόρτα.

Όταν, λοιπόν, όλοι αυτοί της εύχονται καλή ελευθερία και άλλες τυποποιημένες -χωρίς αίσθημα- ευχές, εκείνη τους ξαναλέει πως εκεί μέσα δε μεγαλώνει ένα μωρό μα ένα ηφαίστειο. Μάλιστα το συλλαβίζει κιόλας, η-φαί-στει-ο, και κάποτε το υπερτονίζει με κάμποσα θαυμαστικά -ηφαίστειο!!!!!!!- κι άλλες φορές μιμείται και τον ήχο του – ηφφφφφαίσσσστειοοοο. Φυσικά εκείνη την ώρα βλέπει τον εμετό τους έτοιμο να την καταβρέξει. Μα γυρίζει αμέσως από την άλλη. Και τους εξαφανίζει. Πόση δύναμη έχει τελικά το στρίψιμο ενός κεφαλιού προς την αντίθετη κατεύθυνση!

Δεν τη φοβίζει πια εκείνο το ηφαίστειο, όμως, να εξηγούμαστε. Το έχει συνηθίσει. Ξέρει τους λόγους που αυτό μεγαλώνει μέσα της εκτρεφόμενο από το παρελθόν της, έμαθε απ’ έξω κι ανακατωτά τους ήχους και τα καμώματά του. Κι όταν κάποιες νύχτες το ηφαίστειο βρυχάται πολύ ανεβαίνει στην ταράτσα και βρυχάται κι αυτή γρρρρργκρρρ. Όχι για να την ακούσει κάποιος, αλλά για να ξανακούσει η ίδια τον εαυτό της. Γκρρρρρ κάνει και ξανακάνει μπας και τον ξανακούσει. Μα μόνο τα φώτα της πόλης μοιάζουν να αντιδρούν. Τίποτ’ άλλο.

Εκεί πάνω στην ταράτσα, λοιπόν, γίνεται κι αυτή ηφαίστειο, φουσκώνει η περιφέρεια -χωρίς να έχει φάει- φουσκώνουν τα πόδια -χωρίς να έχει περπατήσει- στενεύει το κεφάλι, κουφώνουν τα μάγουλα, χρωματίζονται κατακόκκινα σαν λάβα τα μαλλιά της -χωρίς να τα έχει βάψει- κι απλώνοντας το ένα της πόδι στο κενό γαντζώνεται δραματικά στα κάγκελα και χτυπιέται σαν ζώο. Για ώρα. Χτυπιέται σαν ζώο. Σαν να φωνάζει “θέλω να ζήσω, θέλω να ζήσω χωρίς να σε σκέφτομαι”. Σαν να θέλει να σπάσει τα κόκαλά της και σπάζοντάς τα να σπάσει και τις εμμονές της. Άραγε εκτός από τον άνθρωπο κι άλλα ζώα αυτοκτονούν; Κάτι τέτοια σκέφτεται όσο χτυπιέται.

Εννοείται πως πάντα επιστρέφει, στο υπνοδωμάτιό της, αναμαλλιασμένη και εξαντλημένη, μα ζωντανή. Στριφογυρίζοντας στα σεντόνια της τα χρωματίζει, με τρόπο που να φαίνεται πως η λάβα κατάφερε με τα χρόνια να διαπεράσει το δέρμα της και να μετατρέψει το κρεβάτι σε καμβά. Στριφογυρίζει. Και ζωγραφίζει. Κτήρια γεμάτα οτιδήποτε άλλο εκτός από ανθρώπους. Γεμάτα συναισθήματα, ίσως. Συναισθήματα να κάνουν απελπισμένο σεξ σε ετοιμόρροπα κρεβάτια, συναισθήματα να κλειδώνονται σε ζωολογικούς κήπους, συναισθήματα να ουρλιάζουν και ούτω καθεξής. Μόνο έτσι ηρεμεί πια κι εκτονώνεται. Αφήνοντας το ηφαίστειο να αλωνίζει για λίγο ελεύθερο πάνω στα σεντόνια της.
“Get a life, ζούμε σε ημικατεχόμενη πατρίδα!”, της γράφει με σοβαροφάνεια ένας ‘φίλος’ στο facebook. Κάτω ακριβώς από τη σημερινή ανάρτησή της: ΕΧΩ ΕΝΑ ΗΦΑΙΣΤΕΙΟ ΜΕΣΑ ΜΟΥ. Πρώτη φορά το δηλώνει σε μέσο κοινωνικής δικτύωσης. Τρελάθηκε; Τα ‘παιξε; Συντονίστηκε απλώς με την εποχή της;

Διαβάζοντας ξανά και ξανά το σχόλιο κάτω από την ανάρτησή της απορεί. Απορεί για το τι σχέση έχει η ημικατεχόμενη πατρίδα με το ηφαίστειο μέσα της. Και μετά από αυτή τη σκέψη χαμογελά, μετά από πάρα πολύ καιρό, σαν να ξανακούει τον εαυτό της, σαν να μην τη νοιάζει το ηφαίστειο μέσα της, σαν να ξεχνά πως χτυπιέται σαν ζώο στην ταράτσα της τα βράδια. Κι ο χρόνος σαν να παθαίνει ανακοπή. Μέχρι να επανέλθει όλα φαντάζουν απλές, ακίνδυνες λεπτομέρειες. Θέλει πολύ να απαντήσει στο σχόλιο, να γράψει κάτι, το οτιδήποτε. Δεν προλαβαίνει. Για μία ακόμη φορά τα κρατά όλα μέσα της. Και το ηφαίστειο ξυπνά.