Το μωρό ξύπνησε μέσα στη νύχτα. Είχε τα μάτια ανοικτά κι έκλαιγε ασταμάτητα. Της έδειχνε συνεχώς το ταβάνι. Το βλέμμα του γαντζωμένο εκεί, τα βλέφαρα σχεδόν παραλυμένα. Απ’ το στόμα του έρεαν οι συλλαβές μπερδεμένες, σαν να τις μάσησε το υποσυνείδητο, δεν καταλάβαινε λέξη από αυτά που προσπαθούσε να της πει. Το μωρό ξύπνησε με τον ίδιο τρόπο τρεις φορές εκείνη τη νύχτα. Και κάθε φορά το κλάμα του γινόταν ακόμη πιο έντονο, την πριόνιζε. Πολύ λίγες ώρες κατάφερε να κοιμηθεί δίπλα του. Στριφογύριζε στο κρεβάτι και σκεφτόταν συνεχώς το τρομαγμένο βλέμμα του. Με τα μάτια ανοικτά και τις τρεις φορές, το μωρό έβλεπε και έδειχνε το ίδιο πράγμα, αδυνατώντας να διαχωρίσει το όνειρο από την πραγματικότητα. Τι να έβλεπε; Τι να σκεφτόταν; Της θύμισε την ξαδέρφη της που την είχαν κλείσει στο ψυχιατρείο. Πριν έξι χρόνια ακριβώς. Έβλεπε και έδειχνε πράγματα με τα μάτια ανοικτά, με τον ίδιο ακριβώς τρόπο. Στους ενήλικες το μπέρδεμα ονείρου και πραγματικότητας συχνά δε συγχωρείται. Μα στα μωρά δικαιολογείται. Δικαιολογείται; Όνειρο είναι, αγαπούλα μου. Όνειρο είναι, ξανακοιμήσου.

Το άλλο πρωί σηκώθηκε απ’ το κρεβάτι νιώθοντας την αριστερή πλευρά του κεφαλιού της να έχει αποσχιστεί, αυθαίρετα, από το υπόλοιπο κεφάλι. Σύρθηκε στην κουζίνα και κατάπιε δυο παυσίπονα χωρίς νερό. Ένιωσε τη βία της τριβής τους στο λαρύγγι της. Το μωρό, εξαντλημένο από το προηγούμενο βράδυ, κοιμόταν ακόμη στην κούνια του. Τώρα πια ήρεμο, αγγελικό, όπως ακριβώς πρέπει να είναι η έκφραση ενός μωρού. Μετά από λίγα λεπτά, χάρη στην advanced σύνθεση των παυσιπόνων, το μισό της κεφάλι που κρεμόταν επέστρεψε στη θέση του. Αυτή έμεινε να κοιτάζει το μωρό στην κούνια, χωρίς να φάει ούτε να πιει, μέχρι που εκείνο ξύπνησε. Ρωτώντας το τι είδε στο όνειρό του, το μωρό, με καθαρή άρθρωση πια, είπε πως είδε σύννεφο-σκεπάζει-μαμά-μπαμπά-τοστιέρα. Η αποκάλυψη του ονείρου, αληθινή ή ψεύτικη, την ηρέμησε. Κατάφερε να φάει, να πιει, να ντυθεί, να οδηγήσει, να σκοτωθεί στη δουλειά, να ξαναοδηγήσει, να αγοράσει καινούριο χριστουγεννιάτικο δέντρο, άλλα στολίδια, άλλα φωτάκια, να επιστρέψει σπίτι, να καθαρίσει, να μαγειρέψει, να δει τηλεόραση, να κουραστεί, να ξαπλώσει, να αναρωτηθεί πώς πέρασε τόσο γρήγορα και αυτή η μέρα, να αγκαλιάσει το μωρό, να το καληνυχτίσει, να κουνήσει την κούνια του, να αποκοιμηθεί κουνώντας την κούνια του.

Το σύννεφο μεγάλο. Και μαύρο. Να σκεπάζει όλο το ταβάνι. Να κατεβαίνει προς τα κάτω. Να τους πνίγει. Το μωρό, εκείνη, τον μπαμπά, την τοστιέρα. Το σύννεφο αυτό κάποιος να το σκοτώσει! Να το σκοτώσει! Το σύννεφο αυτό είναι επικίνδυνο! Και κάπου στο βάθος το παλιό τους δεντράκι. Μικροσκοπικό. Να λαμπυρίζει. Να λαμπυρίζει μικροσκοπικά. Κι αυτοί μπροστά. Στη σειρά. Τεράστιοι. Να λαμπυρίζουν κι αυτοί όπως το δεντράκι. Αλλά τεράστιοι. Να βλέπουν τον κόσμο να χάνεται μπροστά στα μάτια τους κι απλά να χαμογελούν.

Ξεχύνεται απ’ τα σεντόνια μούσκεμα! Η καρδιά της τώρα τρέχει. Τη νιώθει να πάλλεται τόσο δυνατά και τρομάζει. Σταμάτα!, της λέει. Θα πεθάνουμε έτσι όπως χτυπάς. Σταμάτα! Η καρδιά την ακούει. Ελαττώνει τους ρυθμούς της. Όνειρο είναι, αγαπούλα μου, της λέει η καρδιά. Όνειρο είναι, ξανακοιμήσου. Είναι όμως όλα στη θέση τους; Είναι; Ναι. Όλα στη θέση τους. Το μωρό στην κούνια. Η καρδιά πίσω στο σώμα. Το καινούριο δεντράκι στο κουτί. Η τοστιέρα στον πάγκο. Ο μπαμπάς στην κορνίζα.
Τώρα μπορεί να ξανακοιμηθεί.

Γράφει η Μαρία Α. Ιωάννου / ioannou.mari@gmail.com