Η συγκεκριμένη φωτογραφία ανήκει στο project NICOSIA INTERNATIONAL AIRPORT, το οποίο δούλευα επί τρία χρόνια. H συγκεκριμένη σειρά ξεκίνησε από την ανάγκη μου να εντάξω το Αεροδρόμιο Λευκωσίας σε ένα άλλο project μου, που καλύπτει και εξιστορεί την πολιτική κατάσταση στην Κύπρο. Σιγά σιγά, όμως, και μέσα από την τριβή μου με τον χώρο του αεροδρομίου επί δύο χρόνια, γεννήθηκε η ανάγκη να πάρω κόσμο μέσα στο αεροδρόμιο -ανθρώπους που δούλευαν εκεί το 1974, και πιο συγκεκριμένα το πλήρωμα της τελευταίας πτήσης η οποία ξεκίνησε από το Λονδίνο για το Αεροδρόμιο Λευκωσίας, και πάνω από την Κύπρο ο πιλότος Αδάμος Μαρνέρος έβλεπε την απόβαση των Τούρκων στο Πέντε Μίλι και τη θάλασσα της Κερύνειας γεμάτη με τουρκικά πλοία. Είχα ακούσει τόσες ιστορίες για τη συγκεκριμένη πτήση που μου έγινε εμμονή να βρω αυτούς τους πρωταγωνιστές μετά από 38 χρόνια και να τους πάω πίσω εκεί που παίχτηκε ένα επεισόδιο από τη σύγχρονη κυπριακή ιστορία.

Κατάφερα μετά από έναν χρόνο ψάξιμο να βρω τον πιλότο και τον αεροσυνοδό της πτήσης, αλλά και ακόμη τρεις αεροσυνοδούς οι οποίοι θα έπαιρναν την επόμενη πτήση. Αλλά ποτέ δεν υπήρξε επόμενη πτήση.

Αυτοί οι πέντε άνθρωποι επέστρεψαν πίσω 38 χρόνια με τις στολές τους και τις τσάντες τους που χρησιμοποιούσαν το 1974, και ειλικρινά ήταν μια μοναδική στιγμή για όλους μας η συνάντηση αυτή στο Αεροδρόμιο Λευκωσίας. Πήρε ζωή το αεροδρόμιο με τους πέντε αυτούς μάρτυρες της κυπριακής τραγωδίας, αλλά, και το πιο σημαντικό, η αίσθηση της ελπίδας ότι τίποτα δεν τελειώνει και ότι πραγματικά ακούς και νιώθεις από στόματα την ιστορία σου ζωντανά, χωρίς τρίτους να εμπλέκονται.
Ίσως ήταν η πιο συγκινητική στιγμή στην καριέρα μου. Πέντε ζωντανοί θρύλοι της σύγχρονης κυπριακής ιστορίας ατενίζουν το Αεροδρόμιο Λευκωσίας, το δικό μας αεροδρόμιο!

Ημερομηνία γέννησης: 5/7/1974

Σπουδές: E.S.P [European School of Photography Athens] BA 1995/1998, E.M.E.F [School of Photography], 1994/95

Επιρροές: Δεν μπορώ να πω με σιγουριά εάν προέρχονται από μεγάλους καλλιτέχνες της φωτογραφίας, γιατί θεωρώ ότι απλά ακολούθησα τη φωτογραφία ως μια μορφή τέχνης, έχοντας στην ηλικία των 19 χρόνων υπόψη έργα του Picasso, του Matisse, του Miro, τους οποίους μελετούσαμε στο σχολείο, αλλά περισσότερο στο σπίτι, αφού ο πατέρας μου ζωγράφιζε όλη μέρα και έτσι θεωρώ ότι η τέχνη προϋπήρχε μέσα μου μέσω της ζωγραφικής παρά της φωτογραφίας. Φυσικά, στη συνέχεια μπορεί να ζήλεψα τον Eikoh Hosoe ή τον Bresson ή τον Araki, αλλά θεωρώ ότι επιρροές για έναν καλλιτέχνη είναι τα πάντα γύρω του, τα οποία συναντά από μικρή ηλικία και τα οποία αυξάνονται με την πάροδο της ζωής του. Είναι ένα μείγμα που όσο πιο πολυσύνθετο είναι τόσο πιο δυναμικά βγαίνει στο έργο του καλλιτέχνη.

High/low: Δεν θεωρώ ότι υπάρχουν μεγάλες και μικρές στιγμές, αλλά ότι υπάρχουν μεγάλες φωτογραφίες, και αυτές δημιουργούνται σε συνάρτηση του αντικειμένου του φωτογράφου και του χρόνου. Όταν όλα αυτά συμπέσουν την κατάλληλη στιγμή, τότε έχουμε σίγουρα μια “μεγάλη” φωτογραφία.

Tip: Η φωτογραφική μας μηχανή οφείλει να είναι η προέκταση του ματιού μας, εάν αντιλαμβανόμαστε τη φωτογραφία ως μια άμεση πράξη.