Γράφει ο Μάριος Ιωάννου*

Ξεκινά η τελική ευθεία. Oι πρόβες θα διαρκέσουν δώδεκα μέρες για να γίνει το θαύμα. Να ενωθεί η Μεσόγειος. Το ξενοδοχείο Αlmyra στην Πάφο χαρίζει τα δώρα του απλόχερα. Aυτή τη φορά μια αίθουσα φωτεινή και με υπέροχη ενέργεια για πρόβες. Tα πλεούμενα τριαντάφυλλα στην είσοδο του φιλότεχνου ξενοδοχείου χαμογελαστή καλημέρα.

Πρώτη του Αυγούστου και οι ηθοποιοί έχουν φτάσει. Έχει περάσει ένας χρόνος από τη συνάντησή μας. Ένας χρόνος κατά τον οποίο αυτοσχεδιάσαμε, χορέψαμε, τραγουδήσαμε, ανασύραμε μνήμες, είπαμε προσευχές, εξιστορήσαμε έρωτες. Τίποτα δεν έχει χαθεί από τη φιλία που νιώσαμε ο ένας για τον άλλον, έλεγε και ξαναέλεγε ο Nicola. Συμφωνήσαμε όλοι.

Το έργο σταλμένο σε όλους ένα μήνα πριν. Χωρισμένο σε εφτά μέρες και νύχτες. Eφτά κεφάλαια. Έγραψα σαν ηθοποιός. Έγινα όλοι οι ρόλοι. Ταυτίστηκα και έγραψα και ήταν υπέροχη η εμπειρία. Εγώ μια και συνέλαβα την ιδέα είπα να κάνω τον Καπετάνιο. Το υπόλοιπο πλήρωμα ο Καταλανός Raul Moreno Superbia, ο Τούρκος Safak Erzozlu, ο Γάλλος Nicola Rochette, ο Αιγύπτιος Εslam Essa και ο Μαροκινός Reda Amrani.

Μπαίνουμε σε κύκλο. Ζητώ να γίνουμε συνειδητοί πάνω στη λειτουργία της αναπνοής. Κρατάμε ο ένας το χέρι του άλλου. Οδηγώ με τα λόγια μου τις αισθήσεις τους.

Kεφάλαιο Πρώτο

"Ήταν ένα μικρό καράβι που ήταν αταξίδευτο", τραγουδά ο καπετάνιος σαν χαμένος. Μόλις έχει ναυαγήσει το καράβι στο οποίο επέβαιναν έξι ναυτικοί. Απόγνωση. Γύρω τριγύρω η θάλασσα. Η αυγουστιάτικη ζέστη να καίει έξω και εμείς σε δεκάωρες πρόβες, παιδιά παράξενα ενός αλλόκοτου θεού, να παλεύουμε με τα νοήματα.

Κεφάλαιο Δεύτερο

Οι ναυαγοί χωρίζουν τη σχεδία που μοιράζονται σε έξι ίσα μέρη. Όπως χωρίζονται έθνη και σχηματίζονται εθνικές ταυτότητες. Ο Σαφάκ δακρύζει σε ένα από τα μοιράσματά μας. Δακρύζει για την πλανόδια Μουσικό που ξυλοκόπησαν στην Κωνσταντινούπολη γιατί η θήκη του βιολοντσέλου της έβαλε τις αρχές σε υποψίες. "Δεν πρέπει να πεθάνει η μουσική στους δρόμους". Τον καθησυχάζω. "Για αυτά κάνουμε θέατρο. Αυτά θα πούμε στην παράσταση".

Κεφάλαιο Τρίτο

Έχουν εντοπίσει καράβι να περνά, μα δεν έχουν φωτιά να ανάψουν να σωθούν. Απογοήτευση. Ο Γάλλος έχει κρυμμένο αναπτήρα, μα δεν πιστεύει στον άνθρωπο πια... Ο χρόνος πιέζει. Η Στέφανη Μακρή και η Μαρία Βαρνακίδου, φύλακες άγγελοι. Μαζί και ο αγαπημένος μου Achim Wieland να οραματίζεται ήχο και φως.

Κεφάλαιο Τέταρτο

Ο καπετάνιος συνέρχεται. Τον επαναφέρουν τα ρούχα από μια παιδική τσάντα που βρέθηκε να επιπλέει. Ο Mαροκινός μας αδερφός ανησυχεί. Η βίζα που του στάμπαραν στο αεροδρόμιο λέει μόνο μέχρι τις 19. Φοβάται. "Αν δεν ανανεωθεί θα καταζητούμαι στη χώρα μου. Συνέβηκε σε ξάδερφό μου και έκανε φυλακή". Η Αφροδίτη Καραγιώργη, που κάνει παραγωγή στην παράσταση, φροντίζει και αυτό όπως όλα.

Κεφάλαιο Πέμπτο

Ο Τούρκος προσκαλεί σε μυστικό δείπνο τους λοιπούς θαλασσινούς. Σαν Ιησούς μοιράζει το ψάρι και δίνει το κομμάτι του Ιούδα στον καπετάνιο, που παραδέχεται πως αυτός πήρε το καράβι στον βυθό. Ο λόγος είναι το εμπόρευμα που κουβαλούσε. Πυρίτιο. Θα εξυπηρετούσε σε κάποιο πόλεμο. Οι προσευχές των μουσουλμάνων καθημερινό φαινόμενο στις πρόβες μας. Στην αρχή ξένο και περίεργο, μα όσο περνούν οι μέρες γλυκιά και οικεία αίσθηση για όλους.

Σιγά-σιγά τον συγχωρούν που τους τράβηξε μαζί του στη θυσία που θέλησε να κάνει. Ο νεαρός Μαροκινός αδημονεί να δει καράβι να περνά. Να γίνει μάτια για τους άλλους. Η Έλενα Κοτασβίλη και ο Αλέξης Βαγιανός χαρούμενοι μου ανακοινώνουν πως η σκηνή έχει τοποθετηθεί.

Κεφάλαιο Έκτο

Ο Reda κείται νεκρός. Συμφωνούμε να τον κηδέψουμε καθένας όπως ξέρει. Ο Τούρκος κάνει περιστροφές να βοηθήσει την ψυχή να ανέβει στον ουρανό σαν αεράκι. Mαζί του όλοι. Το έργο αποκαλύπτεται κάθε μέρα και πιο πολύ και του Raul η καρδιά πονά μια και η Βαρκελώνη δέχτηκε τρομοκρατικό χτύπημα. Πονάμε όλοι.

Έχουν βρει ξηρά, μα δεν θέλουν να κατέβουν. Νιώθουν πως ένιωσαν πατρίδα στη σχεδία. Επιστρέφουν στο άγνωστο.

Κεφάλαιο Έβδομο

Το άγνωστο έρχεται και έχει το χαμόγελο ενός φαντάσματος Σύρου μετανάστη που έρχεται να μας πάρει στο ίδιο αστέρι. Ο Αμπντούλ είναι από το Αλέπο. Ευχαριστεί γιατί αυτή η παράσταση είναι ένα φωτεινό μνημόσυνο για τους δικούς του που πνίγηκαν προσπαθώντας να διασχίσουν.

Φτάνει το βράδυ της πρεμιέρας.

Πιάσαμε τα χέρια σε κύκλο. "Αγάπη πάμε να δώσουμε", τους είπα. "Είναι μια τελετή κάθαρσης για τα νερά της Μεσογείου". Και βγήκαμε και παίξαμε με λέξεις, παύσεις, σιωπές βαριές και ανάλαφρες, ανάσες και αναπνοές.

Έτσι σιγά-σιγά έφυγε η παράσταση που σήκωσε όρθιο κόσμο να χειροκροτεί και να ευχαριστεί εμάς και εμείς αυτούς.

Έφυγε σαν το αεράκι που έστειλε τον ρόλο του Ρέντα στον ουρανό... Και ο καθένας στο σπίτι του. Στη δική του σημαία, μα με την ανάμνηση μιας αγκαλιάς.

Ξέρουμε όλοι πως έχουμε έξι σπίτια στη Μεσόγειο... και πως τα δικά μας έχουνε την ίδια σημαία. Μεγάλη πληρωμή για την ψυχή η μεσογειακή μας περιπέτεια. Until we meet again brothers and sisters.



*Ο Μάριος Ιωάννου είναι ηθοποιός. Σκηνοθέτησε την παραγωγή "Ενώνοντας τη Μεσόγειο Θάλασσα" που παρουσιάστηκε από τις 15 μέχρι τις 18 Αυγούστου στις θαλάσσιες σπηλιές της Πέγειας στο πλαίσιο της ΠΠτΕ Πάφος2017.