Μια μακριά ουρά από αυτοκίνητα εκτείνεται, κολλημένη στην κίνηση, στον δρόμο του Ντερέμπογιου από την περιοχή του Λήδρα Πάλας μέχρι τη λεωφόρο που οδηγεί στον Άγιο Δομέτιο. Λίγα μέτρα πιο κάτω βρίσκεται το οδόφραγμα, η παλιά πόλη και η πύλη Πάφου, και θα μπορούσα να είμαι στο γραφείο σε 10 λεπτά. Όμως είμαι κι εγώ, όπως και όλοι οι Λευκωσιάτες ένθεν και ένθεν, δεμένος με αλυσίδα με το όχημά μου.

Ένα πλέγμα συνθηκών και μικρών εκνευριστικών καθημερινών καταστάσεων με εμποδίζουν να κάνω αυτό που μοιάζει πιο λογικό, στον κόσμο στον οποίο το μυαλό μου ήδη βρίσκεται και όπου η πόλη μου είναι ενιαία. Στην πραγματικότητα που έχει διαμορφώσει με τη συλλογική συγκατάθεσή της η πλειοψηφία των γύρω μου, είμαι ένας Ελληνοκύπριος με όχημα με ελληνοκυπριακές πινακίδες, στην κατεχόμενη περιοχή. Και τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά.

Νωρίτερα το πρωί βρισκόμουν στην εφημερίδα "YeniDuzen", όπου εργαζόμουν κατά τη διάρκεια της εβδομάδας, στο πλαίσιο του προγράμματος ανταλλαγών Ε/Κ και Τ/Κ δημοσιογράφων του ΟΑΣΕ. Πλέον ήταν απόγευμα, και έπρεπε να επιστρέψω στον "Πολίτη", μετά από μια στάση στο (κατεχόμενο) κέντρο.

Πολλές φορές επιστρέφοντας στην εφημερίδα από ρεπορτάζ αφήνω το αυτοκίνητο λίγο πιο μακριά, για να περπατήσω ή πολύ απλά για να μην αναγκάζομαι να ψάχνω χώρο στον υπερπλήρη χώρο στάθμευσης που μοιραζόμαστε με ακόμα δύο επιχειρήσεις. Γι' αυτό δεν θα ήταν και άσχημη ιδέα απλά να αφήσω το αυτοκίνητο και να το πάρω αργότερα για να επιστρέψω στο σπίτι αφού περάσω από τον Άγιο Δομέτιο.

Αλλά, είμαι ένας Ελληνοκύπριος που το όχημά του έχει ελληνοκυπριακές πινακίδες στον τουρκοκυπριακό τομέα της Λευκωσίας. Ο ίδιος δεν νιώθω ανασφάλεια, ούτε και νιώθω πως το αυτοκίνητο μπορεί να πάθει κάτι. Αν όμως κρίνει κάποιος αστυνομικός πως το αυτοκίνητο είναι σταθμευμένο παράνομα επειδή είναι πάνω σε κίτρινη γραμμή; Όσα εισαγωγικά και να βάλεις στον "αστυνομικό" και στο "παράνομα", άμα είναι να σου κόψει πρόστιμο ή να σου σηκώσει το αυτοκίνητο γιατί εμποδίζει κάποιον, κανένα εισαγωγικό από τον κόσμο των λέξεων και των ιδεών δεν θα σε βοηθήσει.

Οπότε και η απλή λύση... δεν είναι πια τόσο απλή. Γι' αυτό και εγώ θα πάρω το αυτοκινητάκι μου. Θα οδηγήσω για 15 λεπτά δίπλα από την αφημένη άκτιστη έκταση στην Κέρμια που σήμερα είναι ττελιασμένη ως στρατιωτική περιοχή. Θα περάσω στον Άγιο Δομέτιο και δίπλα από τον Ιππόδρομο, και για ακόμα 15 λεπτά θα οδηγώ μέσα από τα σπίτια όπου ξοδεύτηκαν τα παλιά λεφτά της Λευκωσίας, που κάποτε αδημονούσαν να ξοδευτούν για να κτιστεί και η Κέρμια. Θα περάσω μπροστά από το Ανώτατο Δικαστήριο να δεσπόζει, με τη δίγλωσση ονομασία του, σαν προσπάθεια αστικού μεγαλείου μέσα στα χαλάσματα του παλιού κέντρου. Θα περάσω μεταξύ της αφημένης παλιάς κλινικής και του Δημοτικού Πάρκου για να μπω ξανά στην παλιά πόλη από την Πύλη Πάφου, λίγο πιο κάτω από το σημείο όπου βρίσκομαι.

Δεν είμαι δεμένος μόνο στο όχημα... είμαι και δεμένος στον ζουρλομανδύα που περιορίζει την πόλη όπου μεγάλωσα.