Όταν ξεκίνησε, η κουβέντα αφορούσε τις δημοσιογραφικές εμπειρίες από το Κραν Μοντανά. Δηλαδή το πώς είναι να καταγράφεις τα γεγονότα και τον πόλεμο των λέξεων των κυπριακών και ξένων αντιπροσωπειών και ταυτόχρονα να βρίσκεις τον εαυτό σου να σκέφτεται ως οπαδός της μιας ή της άλλης πλευράς. Δεν είναι αναπόφευκτο πως ένα μέρος σου θα θέλει να παίξει το παιχνίδι των όσων θέλει η κοινότητά σου κόντρα σε αυτά που θέλει η άλλη;

Όταν μια ανάμεικτη αγέλη Κυπρίων δημοσιογράφων καθίσουν να μιλήσουν για τη δουλειά τους και το Κυπριακό, δύο είναι οι πιθανές καταλήξεις. Ένα: να βρεθούν να ανταλλάζουν πληροφορίες για τις γαστρονομικές επιλογές στην πρωτεύουσα ένθεν και ένθεν [και για τα καλύτερα σουβλάκια/ κεμπάμπ/ ψάρι/ οφτό σε όλη την επικράτεια, αναγνωρισμένη και μη]. Δύο: να μπουν σε μια συζήτηση για τις ορολογίες του Κυπριακού. Κι αυτό έγινε.

Οι δημοσιογράφοι τρεφόμαστε με λέξεις και τις παράγουμε. Για αυτό τις συζητούμε κατά τρόπο ανάλογο με αυτόν μιας παρέας που συζητά τις διατροφικές της συνήθειες. Κάποιους τους πειράζει το γάλα, άλλοι έχουν μεταβολισμό που χωνεύει τα πάντα, άλλοι κάθονται και συζητούν υγιεινές συνταγές, άλλοι δεν το σκέφτονται καν και τρέφονται μόνο με πίτσες και ζυμαρικά από φούρνους. Όμως όλοι έχουν στα υπόψη τους την έννοια της διατροφής, και είτε εμβαθύνουν σε αυτήν είτε την αγνοούν.

Μπορεί ο υπόλοιπος κόσμος να μην συζητά τους όρους «κατεχόμενα» και «εισβολή» καθημερινά και να μην σκέφτεται τη σημασία των λέξεων που χρησιμοποιεί και το αν τους βάζει εισαγωγικά ή αν προτάσσει το sozde (η τουρκική εκδοχή του δικού μας «λεγόμενο»). Και ζητώ συγγνώμη από τους αναγνώστες για αυτή την ενδεχομένως εσωτερική συζήτηση.

Το θέμα δεν είναι μόνο οι λέξεις που χρησιμοποιεί η μια πλευρά και προκαλούν ενόχληση στην άλλη. Είναι και οι γλώσσες και οι λέξεις οι ίδιες που κατέχονται από την κάθε πλευρά. Πώς συνεννοείσαι όταν οι έννοιες, στις τρεις γλώσσες που χρησιμοποιούμε μεταξύ μας, έχουν άλλη σημασία ανάλογα με το ποιος τις λέει σε ποιον;

Κατοχή / isgal / occupation σημαίνουν θεωρητικά το ίδιο πράγμα. Για τους Ε/Κ εκφράζουν μια αίσθηση θυματοποίησης, τον τελευταίο κακό στο video game, την απόλυτη αντίθεση στον τρόπο ζωής μας, τα οποία μπορούν να νικηθούν μόνο σε ένα εσχατολογικό πλαίσιο. Για τους Τ/Κ, όταν χρησιμοποιούν τη λέξη, είναι ένα σύστημα αδιαφάνειας και παραβίασης της δημοκρατίας, μια δομή με συγκεκριμένη σύσταση, όνομα και διεύθυνση, που δεν στέκει βολικά στην άλλη άκρη του δωματίου, αλλά που περιορίζει τις κινήσεις και το μυαλό.

Οι γλώσσες μας κατέχονται από τις ορολογίες, αλλά από ξεχωριστούς κατακτητές που τεχνηέντως κρύβουν πως ανήκουν στον ίδιο άξονα. Πριν βγούμε λοιπόν από αυτό το κελί, ίσως θα πρέπει να το χαρτογραφήσουμε.