Έχει γίνει θεατρικό μιούζικαλ και το έχουμε δει άπειρες φορές, έχει μεταφερθεί σε μικρά και μεγάλα θέατρα, έχει γίνει πέντε φορές ταινία και άλλες τρεις φορές μίνι σειρά στην τηλεόραση. Τι νόημα έχει να ξαναδείς σε μια μίνι σειρά τις περιπέτειες του Γιάννη Αγιάννη και του αμείλικτου διώκτη του, επιθεωρητή Ιαβέρη; Γιατί, είναι ίσως η πρώτη φορά που υπάρχει σεβασμός στο αρχικό κείμενο του συγγραφέα.

Η πρώτη μεταφορά του "Les Miserables" σε μιούζικαλ ήταν αυτή που εν τέλει είχε εμπνεύσει κινηματογραφικούς και θεατρικούς σκηνοθέτες και σε αυτήν βασίστηκαν οι περισσότερες που έχουμε δει στα χρόνια που πέρασαν. Είναι ένα ογκώδες έργο με μια μεγάλη ιστορία, την οποία δύσκολα μπορείς να μετατρέψεις σε ταινία ή σε θεατρικό έργο. Και η ιδέα να γίνει μιούζικαλ ίσως να ήταν εν τέλει ένα έξυπνο τέχνασμα για να μπορέσει να αποδοθεί σωστά το κλασικό μυθιστόρημα, όπως άλλωστε και έγινε.

Στην περίπτωση της μίνι σειράς του BBC, ο Andrew Davies που έχει γράψει το σενάριο φαίνεται πως έχει εκπαιδευτεί σε αυτό το είδος και αποφασίζει να πιάσει την ιστορία από την αρχή. Ξεκινώντας όχι από την πρώτη φορά που έγινε μιούζικαλ, αλλά έχοντας ως ευαγγέλιό του το βιβλίο του συγγραφέα. Άλλωστε, όταν έχεις μεταφέρει το "War and peace" στην τηλεόραση, ξέρεις πως θα πρέπει να βρεις εκείνα τα κατάλληλα σημεία από το βιβλίο, ώστε να γίνει σωστά μια τηλεοπτική προσαρμογή. Και αυτό ακριβώς κάνει ο Davies: Ξεχνάει ό,τι έχει σχέση με το μιούζικαλ και βλέπει το "Les Miserables" ως ένα κλασικό μυθιστόρημα που θα μπορούσε να γίνει μια σειρά εποχής.

Και έτσι, έχουμε ίσως την πιο άρτια παραγωγή της μεταφοράς του μυθιστορήματος. Τo νήμα πιάνεται από την πρώτη φορά που συναντούμε τον Γιάννη Αγιάννη και το κουβάρι ξετυλίγεται με μαεστρικό τρόπο μπροστά μας. Το BBC δεν έχει να αποδείξει κάτι σε σχέση με την τηλεοπτική μεταφορά του βιβλίου και ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη επιτυχία. Αφήνοντας κατά μέρους λογικές υποτιθέμενου εκμοντερνισμού στο κείμενο, το κοινό απολαμβάνει στα έξι επεισόδια μια ιστορία όπως γράφτηκε. Οι ήρωες του έργου, όπως όλοι οι άνθρωποι, ταλαντεύονται ανάμεσα στο καλό και το κακό, πάσχουν, βοηθούν, εξαθλιώνονται και διεκδικούν ό,τι καλύτερο μπορούν με τα μέσα που τους δίνονται. Μέσα από μια πολυπρόσωπη ιστορία που εκτυλίσσεται σε μια περίοδο 20 ετών, παρουσιάζεται η συνεχής αποδόμηση της κοινωνίας, όχι με τεχνάσματα, αλλά με ένα σωστά στρωμένο κείμενο και μακριά από περίεργες σκηνοθετικές ματιές. Δεν λείπει το γνήσιο αίσθημα, αλλά και νότες από χιούμορ, ενώ ακόμη και το ταραγμένο Παρίσι αποδίδεται με τρόπο δραματικά επικό.