Αγόρι εξαφανίζεται σε μια μικρή πόλη αλά "Stranger Things", με το υπερφυσικό στοιχείο να υποβόσκει ή κάτι σαν "Twin Peaks" με τους κατοίκους μιας πόλης που όλοι κρύβουν πολλά (μα πάρα πολλά) μυστικά; Ε λοιπόν αν είστε από αυτούς τους τύπους που θα το παίξουν έξυπνοι επειδή έχουν δει καμιά 100στή σειρές τα τελευταία χρόνια που έχει γίνει μόδα το είδος, θα σας πούμε πως πρέπει να το ξανασκεφτείτε, αφού δεν είναι όλα τόσο απλά όσο φαίνονται. Είναι τόσο δύσκολα, όσο τα γερμανικά που θα αναγκαστείς να ακούσεις για να δεις τη σειρά.

Ο άξονας της σειράς είναι το ταξίδι στον χρόνο και, ακριβέστερα, ο μυστηριώδης τρόπος που το παρελθόν, το παρόν και το μέλλον μπλέκονται κι αλληλοεπηρεάζονται. Όλα εκείνα που θεωρούμε επιστημονικώς αποδεδειγμένα, όπως η γραμμικότητα του χρόνου και η σχέση αιτίου αιτιατού, μπαίνουν στο μικροσκόπιο της σειράς που τις βάζει υπό δημιουργική αμφισβήτηση. Και όλα αυτά σε ένα επαρχιακό σκηνικό όπου τα παιδιά εξαφανίζονται ή δολοφονούνται, ενώ οι ενήλικες παλεύουν με το άγνωστο ή ακόμη και με τους δαίμονές τους.

Γενικότερα θα λέγαμε πως δεν επηρεάζεται μόνο από τις σειρές που έχουν ήδη αναφερθεί. Πατάει και λίγο πάνω στο "Missing" με τον Nesbitt που είδαμε πριν 2 χρόνια, αφού επικαλύπτει με την ομιχλώδη ατμόσφαιρα της Κεντρικής Ευρώπης την ιστορία του και γεμίζει με ακραιφνείς dark στρώσεις την εικόνα και τον λόγο. Ωστόσο, πέραν των δύο πρώτων επεισοδίων, η σειρά σταματά να κοπιάρει το αλάνθαστο καλούπι "μικρή πόλη μεγάλα μυστικά" κι αρχίζει να διαμορφώνει τα δικά της χαρακτηριστικά που είναι κυρίως υπαρξιακά, εκσυγχρονίζοντας έτσι τα δάνεια και τις επιρροές της.

Και πράγματι, το "Dark" δείχνει να κουβαλάει βαρύτατο φορτίο υπαρξιακού άγχους και απορίας, το οποίο δικαιώνει τις μεγάλες προσδοκίες που με άνεση γεννά. Και δεν είναι χιπστερικοί ακκισμοί τα ερωτήματα που θέτει, είναι γνήσια και τρομακτικά: Σε τι βαθμό ελέγχουμε τον κόσμο που μας περιβάλλει και σε τι βαθμό μας ελέγχει αυτός; Πόσα ξέρουμε γι' αυτόν, πόσα μπορούμε να μάθουμε; Αξίζει άραγε να τα μάθουμε; Η θέση του ανθρώπου στον χωροχρόνο γίνεται πλέον το βασικό μοτίβο της σειράς και μέσα από τα ταξίδια στα 80's και στα 50's καταφέρνει να σε παρασύρει, μπερδεύοντάς σε με χαρακτήρες και επεξηγήσεις.

Το Dark έχει όλα τα στοιχεία για να νιώσεις ότι πουθενά δεν υπάρχει στέρεο έδαφος. Ακόμα και η γερμανική γλώσσα προσθέτει στην εμπειρία της θέασης, ειδικά αν δεν είσαι εκπαιδευμένος στη γλώσσα που νομίζεις πως μιλάς σαν να σκάβεις. Αν πρέπει να σημειώσουμε δύο αρνητικά το πρώτο είναι φυσικά η ταύτιση με το "Stranger things" που έρχεται από μόνη της, θέλοντας και μη, και το δεύτερο είναι το... φινάλε που δίνει τροφή για δεύτερο κύκλο με το στόρι να φαίνεται ξεκάθαρα πως θα αρχίσει να ξεχειλώνει (τα κακά μιας επιτυχίας).