Ήθελα να πάρω μια συνέντευξη από τον Julio. Άκουσα ξανά τους στίχους του, τα ραπαρίσματά του, σε διάφορες φάσεις. Ωραίος τύπος. Γεμάτος που την ενέργειαν τζαι την αμεσότηταν ενός καθαρού αθρώπου. Έστειλα του sms. Αποφάσισα η κουβέντα όλη να γίνει μέσω… sms, αφού η ρίμα του φίλου μας έν’ σπουδαία. Πάμε λοιπόν. 

 - (Julio)…Έλα φίλε, πίνω τον καφέ μου.

 - Εδώ το ίδιο. Με μέλι. Λοιπόν, έλα να παίξουμε με τον νου μας. Κάτι σαν ψυχοθεραπεία, βολεύει που δεν με βλέπεις.

-Χα χα, να βλέπω το ταβάνι;

-Χα χα, μην κλείσεις τα μάτια για να γράφεις. Θέλεις να ραπάρουμε;

-Julio με λένε και δεν είμαι καλά, όι έννεν μαλακίες φίλε κανένας έννεν καλά. Μπορώ να σου απαντώ με στίχους.

-Χα χα.

-Συνέντευξη θα κάμουμε ή battle;

-Γιατί πρέπει ρε Julio να σκέφτεσαι το battle, κάμνεις λάθος, η ζωή έννεν ο πάτος, νομίζω μέσα σου βαθκιά ξέρεις το καλά.

-Ναι, αλλά η ζωή έννεν πάντα έτσι. Λοιπόν... ακούω Διάφανα Κρίνα αδελφέ, αν αρκέψουμεν τους στίχους εννά μείνουμεν δαμαί. Ίσως πρέπει να σταματήσω τη μουσική να σου ραπάρω στη στιγμή.

-Γιατί τι έχει η μουσική, όταν ακούει, του Julio τη σκέψη, πεθαίνει, μαζί σου ο στίχος ανασταίνει...

-Ανασαίνει, μόνος για λίγο μένει και μετά, αλλού ταξιδεύει. Εν νιώθεις πολλές φορές ότι το νόημα θυσιάζεται για τη ρίμα;

-Ναι. Και εσύ πρέπει να το νιώθεις παραπάνω γιατί έχεις πολλή ρίμα.

- Έν’ έναν τέρας που πολεμώ, να μεν χάνω το νόημα για τον ρυθμό, να μεν χάνω την έννοια για το μέτρο, να λαλώ τζείνα που θέλω, να μεν ξεφεύγω.

 - Το αντίθετο μα και το ίδιο με τη μουσική σου είναι το ρεμπέτικο.

-Είμαστε οι ρεμπέτες του σήμερα οι ραππάες, τουλάχιστον όι ούλλοι μα αρκετοί.

- Νομίζω πάντως ότι ο στίχος σου έχει αισιοδοξία στο τέλος.

-Θα έλεα σκοτεινός με ηλιαχτίδες. Περνούμε που το σκοτάδι για να δούμε το φως έννεν; Ούλλοι μας.

-Δεν είμαι σίγουρος. Μπορεί τελικά το σκοτάδι να το φτιάχνουμε μόνοι μας επειδή είμαστε ηλίθιοι.

- Έν’ στη φύση μας το σκοτάδι. Σκοτεινά όντα οι άνθρωποι.

- Εγώ νομίζω ότι είμαστε απλά συγχυσμένοι, όχι ακριβώς σκοτεινοί.

- Είμαστε έναν πολλά χαλασμένο μηχάνημα, με πολλές όμως καλές ικανότητες. Ένας καλαμαράς ραπάς, ο bloody hawk, το έθεσε πολλά ωραία… Λαλεί: είμαι ένας υπέροχος άνθρωπος με απαίσιες συνήθειες. Κάτι έτσι.

 - Τέλειος.

- Είμαστε αυτοκαταστροφικοί, δες γύρω σου.

- Γύρω μου συναντώ ανθρώπους που αγωνίζονται με χαμόγελο. Κάποιοι οκ, κλαιν. Τελικά η ραπ μιλά για αυτούς που κλαιν;

-Τζειν’ τα χαμόγελα έν’ το φως μες στο σκοτάδι, η καλή πλευρά της ανθρωπότητας. Το δικό μου το ραπ λαλεί τζείνα που βλέπω, με τη δική μου αισθητική που ίσως ναι, είναι λλίον σκοτεινή, αλλά στα λάιβ μου παίζει πολύ χαμόγελο, ο άθρωπος χαμογελά άμαν του ντζίσεις κάτι μέσα του, άμαν του σπάσεις τη μοναξιά του.

- Μήπως η ραπ είναι τζαι λλίον σαν κατήχηση; Με τη θετική έννοια του όρου.

 -Εμέναν αρέσκει μου να βλέπω τη ραπ σαν τη μουσική που λέει τα πράματα ωμά.

 - Όταν όμως λες… Ξυπνώ τα κοιμητήρια… και… σερφάρω στο τσουνάμι… δεν μιλάς ωμά.

- Ωμή ποίηση. Έν’ ο τρόπος να εκφράζω απόλυτα τζείνον που νιώθω. Πολλές φορές έν’ λλίον abstract τα αισθήματά μας. Ειδικά όταν μιλάμε για τον εαυτό μας.

 - Ο ράπερ νομίζω δεν μίλα πολύ για τον εαυτό του.

- Δυστυχώς οι παραπάνω ράπερ μιλούν για τον εαυτό τους. Εγώ όταν λέω μιλώ για τον εαυτό μου, εννοώ μιλώ για το μέσα μου βαθκιά. Έσιει πολύ ραπ που έν’ κάπως... Πολύς κόσμος το μόνο ραπ που άκουσε έν’ το εμπορικό ραπ τζαι ράπερ που το μόνον που κάμνουν είναι να προβάλλουν τον ναρκισσισμό τους, τζαι να σου λαλούν πόσα πράματα έχουν τζείνοι που εσύ εν έσιεις. Εν λαλούν όμως τίποτε.

- Ο κόσμος πώς αντιδρά στις συναυλίες σου;

-Τα λάιβ έν’ ούλλον το ππόιντ. Ο κόσμος δείχνει αγάπη τζαι έν’ ζεστός τζαι κάθε φορά πιο πολύς. Νέα πρόσωπα, νέες ενέργειες.΄

- Σπίτι σου απολαμβάνεις τη στιγμή που γράφεις;

-Εννοείται, έν’ ούλλη η διαδικασία όμορφη, όμως αν δεν κάμω λάιβ σε πέντε μήνες σημαίνει πως κάποια κομμάτια εν θα παιχτούν ποττέ.

 - Επειδή χάνουν που την επικαιρότητά τους;

- Πολλά ναι.

- Πάμε σε πιο επιφανειακά νομίζω θέματα. Τι όργανο δεν θα έβαζες ποτέ στα κομμάτια σου;

- Χα χα, τζειν’ το αυστραλέζικο που φυσούν μέσα… πώς το λαλούν… Α! Didjeridoo. Απαναγία μου, respect, αλλά μακριά.

- Αν είχες την ευκαιρία να μιλήσεις με κάποιον για πέντε ώρες σε ένα ινδικό εστιατόριο αφού έφαγες πολύ τσίλι, ποιος/ποια θα ήθελες να είναι και γιατί;

- Χα χα, κάτσε να δω το ταβάνι να σου απαντήσω... -Φίλε, το τσίλι κάμνει το δύσκολο. Δικαιούμαι τζαι πεθαμένους;

- Όχιιιι.

-Α… ζωντανό;

- Ναιιιι.

-Τον Immortal technique. Πρέπει να ξέρει τζαι που τσίλι.

-Τέλειος. Dance with the devil…

-Ποιος είναι ο πιο σοβαρός άθρωπος που γνώρισες και γιατί. Χα χα, μονάδες 4.

- Έτσι ενστικτωδώς έρκεται μου ο τζύρης μου... Σοβαρός τύπος, ωραίος. Που τους μόνους αθρώπους που εν είδα ποττέ να αλλάσσουν.

-Τελευταία… ερώτηση. Ποια ερώτηση θα ήθελες να κάμεις στον εαυτό σου αν του έπαιρνες συνέντευξη;

-Εννά με ρωτούσα ποιος έν’ ο λόγος που το άρκεψα τζαι ποιος έν’ ο λόγος που εννά το σταματήσω...



Γράφει ο Δημήτρης Κωνσταντόπουλος/ Φωτογραφία Παύλος Βρυωνίδης