Γράφει ο Νίνος Φένεκ Μικελλίδης*

Η νέα ταινία του Τζιμ Τζάρμους The dead don't die ήταν η εναρκτήρια του φετινού Φεστιβάλ των Καννών, που άνοιξε την Τρίτη 14 Μαΐου στην διάσημη παραλιακή πόλη της νότιας Γαλλίας.

Το κόκκινο χαλί κατά την πρώτη μέρα της διοργάνωσης περπάτησαν ο πρόεδρος της κριτικής επιτροπής, Μεξικανός σκηνοθέτης Αλεχάντρο Γκονζάλεζ Ιναρίτου και τα υπόλοιπα μέλη, καθώς και ο Αμερικανός σκηνοθέτης της ταινίας, Τζιμ Τζάρμους, με τους πρωταγωνιστές του (ανάμεσά τους τον Μπιλ Μάρεϊ, την Τίλντα Σουίντον, την Κλόε Σεβινί και τον Άνταμ Ντράιβερ).

Η ταινία The dead don't die / Οι νεκροί δεν πεθαίνουν, συμμετέχει στο διαγωνιστικό τμήμα του φεστιβάλ.

Πρόκειται για μια ασυνήθιστη για τον Τζάρμους ταινία για ζόμπι, που κινείται ανάμεσα στην ταινία τρόμου και τη μαύρη κωμωδία, αλληγορία πάνω στο μέλλον του πλανήτη μας.

Η ιστορία εκτυλίσσεται σε μια μικρή αμερικανική πόλη, τη Σέντερβιλ, με τον μικρό πληθυσμό των 738 κατοίκων, με τους δυο αστυνομικούς που περιπολούν τους δρόμους, τον κάπως βαριεστημένο Κλιφ (Μπιλ Μάρεϊ) και τον νεότερό του και πιστό συνεργάτη Ρόνι (Άνταμ Ντράιβερ), να ανακαλύπτουν πως ξαφνικά η νύχτα δεν εμφανίζεται, τα ηελκτρονικά έχουν σταματήσει να λειτουργούν, ενώ διάφορα άλλα περίεργα πράγματα αρχίζουν να συμβαίνουν. Σταδιακά, ο Τζάρμους εισάγει τα διάφορα πρόσωπα που θα παίξουν ρόλο στη δομή της πλοκής του: την αστυνομικίνα Μίντι (Κλόε Σεβινί), τον ρατσιστή αγρότη Μίλερ (Στιβ Μπουσέμι), τον μαύρο Χανκ (Ντάνι Γκλόβερ), ένα νεαρό, φαν της επιστημονικής φαντασίας, ιδιοκτήτη ενός καταστήματος για κομικς και όπλα (Κάλεμπ Λάντρι Τζόουνς) και την παράξενη, εξωγήινη Σκοτσέζα Ζέλντα (Τίλντα Σουίντον), με εκπληκτική δεξιοτεχνία στη χρήση του σπαθιού (στο νου έρχεται η Ούμα Θέρμαν στο «Kill Bill» του Ταραντίνο). Ενώ, λίγο μετά, θα φτάσουν στην πόλη και ένα τρίο τινέιτζερς (Σελίνα Γκόμεζ, Όστιν Μπάτλερ και Λούκα Σάμπατ) καθώς και ένα τρίο νεαρών που ζουν σ’ ένα κέντρο κράτησης. Έξω απ’ αυτούς, στο γειτονικό δάσος, κοντά στο νεκροταφείο, βρίσκεται και ο Ερημίτης Μπομπ (Τομ Γουέιτς), που παρακολουθεί από μακρυά όσα συμβαίνουν.



Σε λίγο, από το νεκροταφείο που αρχικά είχαν προσπεράσει οι δυο αστυνομικοί, βλέπουμε να βγαίνουν από τους τάφους δυο άτομα, δυο ζόμπις (στους ρόλους η Σάρα Ντράιβερ, γυναίκα του Τζάρμους και ο Ίγκι Ποπ), που εισβάλλουν στο κοντινό καφέ και κατασπαράσσουν τις δυο γυναίκες υπαλλήλους. Στη συνέχεια, οι ζωντανοί νεκροί θα πληθύνουν, με τον καθένα να συνεχίζει, κατά κάποιο τρόπο, από εκεί που σταμάτησε πριν το θάνατό του, σε διάφορες σκηνές όπου κυριαρχεί το χιούμορ: άλλοι να συνεχίσουν να πίνουν καφέ (όπως τα δυο πρώτα ζόμπι), άλλοι να κοιτάνε τα κινητά και τα wi-fi τους και άλλοι (όπως η μπεκρού γριά στο κτίριο της αστυνομίας) να αναζητά το Σαρντονέ κρασί της. Μια ολόκληρη στρατιά με στόχο να εξαφανίσει τους ζωντανούς (ενώ, ειρωνικά, ακούμε στο ράδιο του αυτοκινήτου των δυο αστυνομικών το τραγούδι «Οι νεκροί δεν πεθαίνουν» του Στέρτζιλ Σίμψον) και που μπορεί να την ξανα-σκοτώσει («σκοτώστε τους νεκρούς» είναι το σύνθημα που ακούγεται...) μόνο όταν της κοπεί το κεφάλι, με καλύτερη στην αποκεφάλισή τους, να αποδεικνύεται η Σκοτσέζα Ζέλντα με το ιαπωνικό σπαθί της. Μόνο που οι ζωντανοί-νεκροί είναι πολύ περισσότεροι από τους ζωντανούς, και όπως αναφέρει κάθε τόσο ο Ρόνι, «τα πράγματα γίνονται χειρότερα».

Η ξαφνική αυτή εισβολή των ζόμπι, όπως μαθαίνουμε από τις τηλεοπτικές ειδήσεις, οφείλεται στην αλλαγή του άξονα της γης εξαιτίας της πολικής διάρρηξης. Με άλλα λόγια στην απληστία των διεθνών εταιριών, την πολιτική του Τραμπ και των ακροδεξιών κομμάτων, αλλά και την αποκλειστικά ματεριαλιστική στροφή της κοινωνίας μας που οδηγούν τον πλανήτη και τις διάφορες μορφές ζωής σ’ αυτόν, στην καταστροφή του.

«Αυτό που με απασχολεί ιδιαίτερα», ανάφερε ο Τζάρμους, στη συνέντευξη Τύπου που ακολούθησε την προβολή της ταινίας του, «δεν είναι τόσο η απάθεια, αλλά ο κίνδυνος, που έχει προκαλέσει η οργανωμένη κοινωνία μας, εξαφάνισης κάθε είδους ζωής από τον πλανήτη...».

Ο Τζάρμους αντλεί από διάφορες ταινίες του είδους, ιδιαίτερα όμως από τη «Νύχτα των ζωντανών νεκρών» του Τζορτζ Ρομέρο (με αναφορά σ’ αυτήν να γίνεται από την πρώτη κιόλας σκηνή στο νεκροταφείο) αλλά και άλλων (από τον Τζον Κάρπεντερ μέχρι τα «Πουλιά» του Χίτσκοκ) για να φτιάξει τη μαύρη κωμωδία του, με τους ηθοποιούς του (από τους οποίους οι περισσότεροι είναι τακτικοί συνεργάτες του), ιδιαίτερα τον Μάρεϊ και τον Ντράιβερ, να δημιουργούν το ιδιόμορφο deadpan χιούμορ (ένα «στεγνό» χιούμορ) που συναντάμε στις πιο πολλές ταινίες του (από το «Στην παγίδα του νόμου» ως το «Μόνο οι εραστές μένουν ζωντανοί»).

* Ο Νίνος Φένεκ Μικελλίδης είναι ο ανταποκριτής του Κυπριακού Πρακτορείου Ειδήσεων στο Φεστιβάλ των Καννών