Γράφει ο Μιχάλης Θεοδώρου

Μετά από ολιγοήμερη περιπέτεια με την υγεία του, ο Στέλιος Κυπριανού ιδρυτής του πολυχώρου Συνεργείο στη Λεμεσό, έφυγε από τη ζωή.

Τη σπάνια ποιότητα του ανθρώπου μόνο όσοι τον γνώρισαν είναι σε θέση να περιγράψουν. Ακάματος, ευθυτενής, πρόθυμος πάντα να προσφέρει χωρίς έπαρση και υστεροβουλία. Με μάτια μεγάλα, ανοιχτά, δηλωτικά της ευαισθησίας με την οποία προσέγγιζε κάθε δράση του, ο Στέλιος Κυπριανού ήταν η ψυχή του Συνεργείου, το οποίο λειτουργούσε τα τελευταία τέσσερα-πέντε χρόνια ως ένας από τους πιο προσιτούς και φιλόξενους χώρους στην Κύπρο για θεατρικές ομάδες και για κάθε είδους παράσταση. Καταφύγιο μικρών ανεξάρτητων παραγωγών, το Συνεργείο ήταν επίσης ο χώρος, όπου ο Στέλιος Κυπριανού ανέπτυσσε τις δικές του πολιτιστικές παρεμβάσεις με άξονα την ποίηση και τη λογοτεχνία. Υπό το διαρκή τίτλο «Ανθολόγιο», ο Στέλιος Κυπριανού με τη συνδρομή των φίλων του, προεξάρχοντος του ηθοποιού Στέλιου Ανδρονίκου, παρουσίαζε στο Συνεργείο τακτικές αναγνώσεις ποιημάτων. Τα ονόματα των ποιητών που παρουσιάστηκαν στο Συνεργείο από την ομάδα του Στέλιου, είναι ενδεικτικά του εύρους που κάλυπταν τα δικά του ενδιαφέροντα. Στο Συνεργείο «ανθολογήθηκαν» ο Βασίλης Μιχαηλίδης και ο Τάσος Λειβαδίτης, ο Ράινερ Μαρία Ρίλκε και ο Πάμπλο Νερούδα, ο Τσαρλς Μπουκόφσκι και ο Βλαντιμίρ Μαγιακόφσκι, ο Νίκος Καρούζος και ο Αλέξανδρος Παπαδιαμάντης, ο Αρσένι Ταρκόφσκι και ο Χόρχε Λουίς Μπόρχες, ακόμα και ο Ηράκλειτος. Τόσο ήταν το μεράκι του Στέλιου, ώστε για την ανθολόγηση του Μπουκόφσκι χρησιμοποίησε ως σκηνή το κουζινάκι του Συνεργείου με μια σκηνοθετική απόφαση που τον υποχρέωσε να μετακινήσει όλες τις κερκίδες του θεάτρου (και όλος αυτός ο κόπος για την παρουσίαση απλώς κάποιων ποιημάτων).

Από το μαγειρείο στο θέατρο και από το θέατρο στη μελισσοκομία με ενδιάμεσους σταθμούς την ποίηση και τη λογοτεχνία

Ανοικτός σε συνεργασίες, ο Στέλιος Κυπριανού συμμετείχε και ο ίδιος σε παραστάσεις, εναλλάσσοντας με την ίδια ευκολία τους ρόλους του παραγωγού, του τεχνικού σκηνής και του καλλιτέχνη. Το 2016 συμμετείχε μαζί με την Ομάδα Υπόγα (Στέλιος Ανδρονίκου και Δημήτρης Σπύρου) στην ανοιχτή πρόβα-παράσταση «Ψάχνοντας τον Αίαντα» σε σκηνοθεσία Στέλιου Ανδρονίκου.

Στην πόλη του, Λεμεσό, ο Στέλιος Κυπριανού ήταν γνωστός και για τις άλλες ιδιότητές του. Το 2010 ήταν από τους πρώτους Λεμεσιανούς που ανέδειξαν την περιοχή πέριξ της οδού Σαριπόλου, ανοίγοντας πρώτος υποστατικό στην περιοχή, το θρυλικό πλέον Γιαγκίνι Μαγειρείο.

Εκτός από εργάτης της τέχνης, ο Στέλιος Κυπριανού ήταν επίσης μελισσοκόμος, σε νεαρότερη ηλικία πετοσφαιριστής, ενώ πάντα λάμβανε μέρος σε κάθε εκδήλωση υπέρ του περιβάλλοντος στη Λεμεσό του.

Μετά την αναγγελία της απώλειάς του, οι σελίδες που διαχειριζόταν ο Στέλιος σε μέσα κοινωνικής δικτύωσης κατακλύστηκαν από λόγια πένθους πρώην συνεργατών του. Η χορογράφος Μαρία Γοργία της ομάδας Αμάλγαμα που παρουσίασε πέρσι στο Συνεργείο το εμπνευσμένο από το Νίκο Καρούζο έργο «Από τι υποφέρετε; Από Ύπαρξη» έγραψε στον τοίχο του Στέλιου: «Η αγάπη του για την Κύπρο έμοιαζε με την αγάπη του ανθρώπου που καλλιεργεί το χωράφι του με στοργή ώστε να είναι εκείνο πρωτίστως ευτυχισμένο και όλα τα πλάσματα πάνω του χαμογελαστά! Η περηφάνια του μεγάλη όσο και το μπόι του, μα χωρίς ίχνος εγωκεντρισμού! Οι άνθρωποι γύρω του μαγεμένοι από την αυθεντικότητα με την οποία τους πλησίαζε, συνδέονταν μαζί του! Όλη η Λεμεσός φίλοι του!» Οι φίλοι του Στέλιου ήταν ακόμα όλοι όσοι βρήκαν στέγη στο Συνεργείο και οι παραστάσεις τους έτυχαν της άψογης υποστήριξης του. Όλοι έσπευσαν χθες στον Αμίαντο, όπου τελέστηκε η κηδεία του.

Ακόμα και με το θάνατό του, ο Στέλιος συνέχισε να προσφέρει, καθώς όργανά του δόθηκαν σε πάσχοντες συνανθρώπους μας.

Ας είναι η μνήμη του διαρκής και οι πολλοί φίλοι του, η οικογένειά του και η κόρη του, ας αντλήσουν κουράγιο από το θετικό στίγμα που άφησε πίσω ο αγαπημένος τους Στέλιος.