Γράφει ο Νίνο Φένεκ Μικελλίδης

Τετράποδα, γάτες και σκυλιά, βρέθηκαν αυτές τις μέρες στο επίκεντρο του διαγωνιστικού τμήματος του 71ου κινηματογραφικού φεστιβάλ των Καννών.

Έπειτα από τον «Δολοφόνο των σκύλων» στην αμερικανική ταινία «Κάτω από την Αργυρή Λίμνη» του Ντέιβιντ Ρόμπερτ Μίτσελ που προβλήθηκε χθες Τετάρτη, σήμερα, προβλήθηκαν ακόμη δυο ταινίες με τα κατοικίδια αυτά ζώα να διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο.

Ο λόγος, για την εξαιρετική ταινία «Burning» («Κάψιμο») του Νοτιοκορεάτη, Λι Τσανγκ-Ντονγκ και την ιταλική «Dogman» («Ο άνθρωπος για τα σκυλιά») του Ιταλού, Ματέο Γκαρόνε.

Η πρώτη ταινία έχει ως θέμα την απογοήτευση της νεολαίας από την παλαιότερη γενιά αλλά και μια σύγκρουση κοινωνικών τάξεων ενώ η δεύτερη είναι μια ταινία εκδίκησης, γύρω από την αγριότητα των ανθρώπων και τις συνέπειες των καθημερινών μας αποφάσεων. Η ταινία προβάλλει, επίσης, την τυφλή ωμότητα ενός βίαιου, φασιστικών ιδεών, κράτους.



Όπως και στην ταινία «Κάτω από την Αργυρή Λίμνη», έτσι και στο ψυχολογικό θρίλερ του Λι Τσανγκ-Ντονγκ, κύριος μοχλός είναι η εξαφάνιση μιας νεαρής γυναίκας.

Με ένα σενάριο εμπνευσμένο από το διήγημα «Το κάψιμο σιταποθηκών» του Ιάπωνα, Χαρούκι Μιρακάμι, ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης  έφτιαξε μια δυνατή, όμως συχνά απρόσμενη, ταινία γύρω από τον έρωτα, τη ζήλεια, αλλά και τη σύγκρουση των τάξεων.

Από την άλλη, στην πρώτη σκηνή της ταινίας «Dogman» του Ιταλού, Γκαρόνε, βλέπουμε τον Μαρτσέλο, έναν ήρεμο, γλυκό άνθρωπο που φροντίζει τα σκυλιά σε μια μικρή παραλιακή πόλη. Τα πλένει ένα – κι ένα εξ αυτών έχει τεράστια  δόντια έτοιμα θαρρείς να τον κατασπαράξουν, κάτι το οποίο θα διαψευσθεί από τις σκηνές που ακολουθούν.



Μιλώντας για αυτή του την ταινία, ο Ιταλός σκηνοθέτης, σημείωσε ότι πρόκειται για μια ταινία «με εξτρεμιστική ιστορία, που μας θέτει μπροστά σε ένα πρόβλημα που αφορά όλους μας: τις συνέπειες των επιλογών που κάνουμε καθημερινά για να επιβιώσουμε, τα ‘ναι’ που λέμε και που μας οδηγούν εκεί που δεν μπορούμε πια να πούμε ‘όχι’».

Η ταινία καταγράφει και προβάλλει και το χάσμα αναμεταξύ αυτού που είμαστε και εκείνου που νομίζουμε πως είμαστε.

«Από αυτή τη ματιά, πιστεύω πως η ταινία μου είναι παγκόσμια, ‘ηθική’ και όχι ‘ηθικοπλαστική’», είπε ο Ματέο Γκαρόνε.

(ΚΥΠΕ/ΝΦΜ/ΓΧΡ)