* Είναι τόσα συγκροτήματα που ραπάρουν σε Ελλάδα και Κύπρο, γιατί δεν φώναξε ένα από αυτά ο Λιβαθινός, να κάνει τη δουλειά του;

* Ξεκινώ μάλλον ειρωνικά και απολογούμαι, αλλά στις "Ικέτιδες" του Στάθη Λιβαθινού, πέρα από το ραπάρισμα της Κάτιας Δανδουλάκη υπάρχουν πολλά άλλα να μνημονεύσει κανείς;

* Είδαμε "Ικέτιδες", λοιπόν. Μια συμπαραγωγή του ΘΟΚ και του Εθνικού που έκανε πρεμιέρα στην Επίδαυρο και εκθειάστηκε από την πλειοψηφία των κριτικών στην Ελλάδα. Αλλά και από πάρα πολλούς θεατρόφιλους, που έσπευσαν σε Επίδαυρο και Κύπρο για να την παρακολουθήσουν. Να τα λέμε κι αυτά.

* Ο Στάθης Λιβαθινός κλήθηκε και ανέλαβε βαρύ συμβολικό φορτίο στους ώμους του, όταν αποδεχόταν να σκηνοθετήσει το έργο του Ευριπίδη, 53 χρόνια μετά το ανέβασμά του από το Εθνικό και 41 μετά το -ιστορικό- ανέβασμά του από τον ΘΟΚ. Η εμβληματική παραγωγή του Θεατρικού Οργανισμού Κύπρου με τις "Ικέτιδες" του Νίκου Χαραλάμπους (1978) έγραψε ιστορία και θεωρείται σήμερα μία από τις σημαντικότερες παραστάσεις που ανέβηκαν στο αρχαίο θέατρο της Επιδαύρου.

* Πέρα, λοιπόν, από το ιστορικό φορτίο, υπάρχει και το φορτίο των σημερινών προσδοκιών.

* Θεωρώ ότι η συμπαραγωγή των δύο θεάτρων δεν κατάφερε να ανταποκριθεί ούτε εν μέρει ούτε στο σύνολό της. Με κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις που δεν είναι αρκετές για να ευνοήσουν τη γενική εικόνα.

* Η παράσταση ξεκινά με τον Χορό από τον οποίο προσωπικά ξεχώρισα τη Νιόβη Χαραλάμπους και την Τάνια Τρύπη. Ο Χορός ήταν αναμφίβολα το κεντρικό και πιο δυνατό στοιχείο της παραγωγής. Οι μαυροφορεμένες μάνες που ζητούν την ταφή των παιδιών τους βρέθηκαν σε αντιδιαστολή με τον Θησέα, που εμφανίστηκε στη σκηνή σαν μια καρικατούρα, ένας άνθρωπος αποσυνδεδεμένος από το περιβάλλον του, που δεν αντιλαμβάνεται τι συμβαίνει γύρω του. Δεν ξέρω αν ο σκηνοθέτης ήθελε να αντιπαραθέσει την τραγικότητα των μανάδων με την έπαρση και τη γελοιότητα της εξουσίας. Ίσως. Το τελικό αποτέλεσμα δεν τον δικαίωσε. Όπως δεν δικαίωσε τον Άκη Σακελλαρίου, καθώς η πρώτη του εικόνα παραμένει ακόμη και στο δεύτερο μέρος της τραγωδίας, όταν πια ο Θησέας ωριμάζει και παλεύει για το δίκιο.

* Καρικατούρα και ο Κήρυκας του Χάρη Χαραλάμπους, γι' αυτό και ειδικά στη σκηνή με τους δύο, δεν ήξερες αν έβλεπες τραγωδία ή παρωδία.

* Απογοητευτικό και το πέρασμα της Κάτιας Δανδουλάκη, στην ερμηνεία της οποίας ήταν εμφανές το εγχείρημα του σκηνοθέτη να εκφέρουν μουσικά τον λόγο τους οι ηθοποιοί. Ήταν ένα ενδιαφέρον εύρημα που ωστόσο δεν ευοδώθηκε.

* Εν τέλει, η πρόταση του κ. Λιβαθινού δεν είχε συνέπεια ως προς την προσέγγισή της. Και μάλλον αφέθηκε χωρίς την επαρκή καθοδήγησή του.

* Για τις στιγμές που εμένα με συγκίνησαν στο έργο, αυτές οφείλονται στην παρουσία των παιδιών, στο κείμενο και στα νοήματά του, ειδικά στη δική μας χώρα.