Έχουμε συνηθίσει να βλέπουμε μπάτσους στις αστυνομικές σειρές οι οποίοι είναι βγαλμένοι από το εξώφυλλο glossy αμερικανικού περιοδικού: κα- λογυμνασμένοι που δεν τρώνε ποτέ και χτυπιούνται στα γυμναστήρια, συνήθως πρασινομάτηδες, πανύψηλοι, ενώ όλες οι γκόμενες πέφτουν στα πόδια τους. Tο ίδιο ισχύει και για τις μπατσίνες. Όμορφες, σέξι, φοράνε πάντα κολλαριστά παντελόνια, ντυμένες στην τρίχα, αλλά δεν σου γεμίζουν το μάτι, επειδή νομίζεις πως βγάζουν selfies καθημερινά στο Instagram, αλλά στο τέλος εκπλήσσεσαι που βλέπεις πως κρύβουν μια Λάρα Kροφτ μέσα τους.

Tο αμερικανικό πρότυπο καταρρίπτεται στις ευρωπαϊκές παραγωγές, οι οποίες θέλουν τους μπάτσους ανθρώ- πους της διπλανής πόρτας. Ξεκινώντας από αυτές που μας ήρθαν αρχικά από τη Δανία, η οποία έκανε μόδα το “true crime drama” και έγινε το alter ego του Netflix, το οποίο φτιάχνει ή αγοράζει με τη σέσουλα τέτοιες παραγω- γές, τελικά όλες οι χώρες που έριξαν στην παγκόσμια αγορά μια μίνι σειρά ακολούθησαν το συγκεκριμένο μοτίβο. Eξαίρεση δεν θα μπορούσε να αποτελέσει και το Bέλγιο, το οποίο ακολουθεί το ίδιο μοτίβο σειράς με το “The day”, μια χειμωνιάτικη έκπληξη που αφήσαμε πίσω από αυτήν τη στήλη. H σειρά όμως είναι τόσο εθιστική που προσφέρεται για θέαση binge watching μέσα στο καλοκαίρι, σε περίπτωση που οι 600 βαθμοί Kελσίου δεν σας αφήνουν να κάνετε βόλτες.

Στο “The day” όμως δεν έχουμε να κάνουμε με μια εξαφάνιση και τη λύση του μυστηρίου, ούτε οι αστυνομικοί μετατρέπονται σε σύγχρονους ψευ- δοκουλτουριάρηδες Σέρλοκ Xολμς. Eδώ, έχουμε να κάνουμε με μια υπό- θεση ομηρείας. Ένας άντρας (ή πε- ρισσότεροι;) μπουκάρει σε μια τράπεζα και κρατώντας μαζί του υπαλλήλους και πελάτες με στόχο τα λύτρα και φυσικά την έξοδό του από τη χώ- ρα. Tα επεισόδια της σειράς μας πα- ρουσιάζουν τα γεγονότα όπως εξελίσσονται μέσα στην ίδια μέρα από δύο διαφορετικές οπτικές γωνίες: των εγκληματιών και των θυμάτων τους.

Aπό τη μια λοιπόν έχουμε να κάνουμε με τους δράστες, οι οποίοι είναι έτοιμοι για όλα, ωστόσο από την άλλη έχουμε την Aστυνομία, η οποία έχει ένα νεόφερτο άτομο στην ομάδα των διαπραγματευτών. Tο όλο σκηνικό κινείται σε νωχελικούς ρυθμούς και δεν έχει καμία σχέση με το στοκ του είδους της αστυνομικής σειράς που βλέπουμε, όπου τα πάντα έχουν σπιντάτους ρυθμούς. Kάθε στιγμή της διαπραγμάτευσης με τους δράστες μοιάζει κρίσιμη, ειδικά για τον νέο αστυνομικό που μπήκε πρόσφατα στην ομάδα και προσπαθεί να εκπαιδευτεί και να ψυχολογήσει σωστά τον δράση που κρατά τους ομήρους.

H υπόθεση της σειράς δίνει τη δυνατότητα στον βραβευμένο Bέλγο σκηνοθέτη Zιλ Kουλιέρ να αλλάξει τους ρυθμούς της σειράς και να δώσει ένα σύγχρονο νεονουάρ το οποίο, ενώ αρχικά φαίνεται κουραστικό, εν τέλει σε βάζει γρήγορα σε αυτήν την αλλιώτικη διαδικασία. Γιατί θες δεν θες, γίνεσαι μέρος της διαπραγμάτευσης και έχεις την ίδια αγωνία, η οποία δεν πηγάζει από τους γρήγορους ρυθμούς, αλλά από μια αργόσυρτη διαδικασία που χρειάζεται υπομονή. Tην οποία η σειρά σού εξαντλεί σε τέτοιο βαθμό ώστε να θες να δεις τα επεισόδια μαζεμένα. Kαι ευτυχώς ήταν μια χειμωνιάτικη παραγωγή, άρα αν την επιλέξεις θα μπεις στη διαδικασία να τη... λιώσεις σε δύο-τρεις μέρες.