Γράφει η Βαλεντίνα Φαίδωνος*

Αργά το απόγευμα. Το τηλέφωνο κτυπάει. Διστακτική φωνή μετά τα "τι κάνεις, τι νέα;" μού λέει μεταξύ άλλων πως "μαζευτήκαμε μια ομάδα και λέμε να ανεβάσουμε μια παράσταση για να βοηθήσουμε οικονομικά τους ασθενείς με λευχαιμία", "πολύ ωραία, λέω, καλή σας επιτυχία" με εμφανή διάθεση πειράγματος διότι ξέρω τι έρχεται. Παύση. "Αναρωτιόμαστε αν μπορείς να μας βοηθήσεις στο σκηνοθετικό κομμάτι", παύση ξανά. "Δεν ξέρω, είναι μεγάλη ευθύνη, θα σκεφτώ και θα σου πω."

Κλείνουμε και η φωνή με παίρνει λίγες μέρες μετά να μου ανακοινώσει πως θα βγούνε για καφέ με το παιδί που είχαν από κοινού την ιδέα, και να πάω. Πρόκειται για τη Γιούλα Χριστοφή, φυσικοθεραπεύτρια και τον Παντελή Σαββίδη, νοσηλευτή. "Θέλουμε να ανεβάσουμε μια κωμωδία", λέει μεταξύ άλλων ο Παντελής, "να περάσουμε κι εμείς και ο κόσμος καλά". Εγώ διστάζω ακόμα. Λίγες μέρες μετά βρέθηκα στην πρώτη πρόβα. Ήταν πειστικοί! Τα παιδιά -εφτά στο σύνολο- προέρχονται από διαφορετικά υπόβαθρα με κοινό τους την προσφορά στον άνθρωπο. Νοσηλευτές, φυσικοθεραπευτές, εκπαιδευτικοί. Ηλικίες από 23 μέχρι... δεν κάνει να ρωτήσω! Με πολλά μποφόρ τρέλας όλοι. Ασκήσεις εμπιστοσύνης, αυτοσχεδιασμός, μοίρασμα να καταλάβουμε ποιος είναι ποιος... Κάποιοι ασχολούνται πρώτη φορά με θέατρο. Ήρθαν μόνο για τον σκοπό.

Δεθήκαμε. Γέλια, νεύρα, αμηχανία, ξανά γέλια... Συζητώντας, παρακολουθώντας τους γεννήθηκε ο "Έρεβος". Η ιστορία και οι χαρακτήρες συνονθύλευμα από πλάκες που κάνουμε μεταξύ μας, βιώματα, τραύματα, συμπεριφορές, ανάκατα με στοιχεία που κράτησα μέσα μου παρατηρώντας ανθρώπους και καταστάσεις, στον δρόμο, στο τρένο, γύρω, πλάι μου.

Πρόκειται για μαύρη κωμωδία για τη συναισθηματική δυσκοιλιότητα με κάποια στοιχεία in-yerface theatre, και με τη χρήση φόρμας να βοηθάει στο να ειπωθεί η ιστορία, που πάει κάπως έτσι: Μια ανασφαλής βουλιμική, ένας τύπος που φοβάται τη μοναξιά, ένας τύπος που δεν μιλάει, ένας ναρκισσιστής πατέρας, μια παθητική μητέρα, ο καταπιεσμένος γιος τους, πεθαίνουν. Τι συμβαίνει όταν εγκλωβίζονται στο απόκοσμο μέρος που διοικούν δύο παράξενα πλάσματα, ο Έρεβος κι ο Ιντ; Θα τους δοθούν 24 ανθρώπινες ώρες να επιστρέψουν πίσω και να αλλάξουν κάτι από την τελευταία τους σκηνή πριν πεθάνουν. Αν τα καταφέρουν θα περάσουν στην ανυπαρξία. Αλλιώς θα παραμείνουν εγκλωβισμένοι σε αυτό το παράξενο μέρος που είναι στρωμένο με ελαστικά αυτοκινήτων και θα ζούνε ξανά και ξανά την τελευταία τους σκηνή πριν πεθάνουν. Α, και θα τρώνε μπιζέλια βραστά. Γιατί σε αυτό το μέρος μόνο μπιζέλια βραστά σερβίρουν. Θα καταφέρουν να μάθουν κάτι από αυτή την τελευταία τους περιπέτεια;

Το έργο αυτό αγγίζει με κωμικό τρόπο ζητήματα όπως η μοναξιά που βιώνουν οι νέοι και η δυσκολία να δημιουργηθούν υγιείς σχέσεις, η οικογενειακή δυσλειτουργία, το αναπόφευκτο του θανάτου και το πόσο ίσοι είμαστε τελικά απέναντι στη μοιραία αυτή κατάληξη. Σαν νέος άνθρωπος που προβληματίζομαι με αυτά που όλοι μας βιώνουμε έφερα στη σκηνή σκέψεις που όλοι κάνουμε κατά καιρούς, μα μένουν να λουφάζουν μέσα μας.

+ Έρεβος, την Κυριακή 1η Σεπτεμβρίου στις 20:30 στο Παττίχειο Δημοτικό Θέατρο Λεμεσού. Τα καθαρά έσοδα θα δοθούν στον Σύνδεσμο "Ύστερα Ήρθε Η Άνοιξη" για ασθενείς με αιματολογικές ασθένειες. Προπώληση εισιτηρίων soldoutticketbox.com

*Η Βαλεντίνα Φαίδωνος υπογράφει το σενάριο και τη σκηνοθεσία του έργου.