Πραγματοποιήθηκε στις 22 Σεπτεμβρίου η 71η τελετή απονομής των βραβείων Emmy. Ως είθισται, το Game of Thrones σάρωσε τα βραβεία (12 συνολικά), ενώ το Chernobyl και το The Marvelous Mrs. Maisel πήραν 10 και 8 βραβεία αντίστοιχα. Υπήρξαν όμως κάποιες βραβεύσεις που μου έδωσαν ιδιαίτερη ικανοποίηση. Το Fleabag κέρδισε συνολικά 6 βραβεία (συμπεριλαμβανομένου του βραβείου για καλύτερη κωμική σειρά), 3 εκ των οποίων απονεμήθηκαν στην αγαπημένη μου Phoebe Waller-Bridge (μεταξύ άλλων και το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου σε κωμική σειρά). H Jodie Comer κέρδισε το βραβείο Α’ γυναικείου ρόλου σε δραματική σειρά για τον ρόλο της ως Vilanelle στο Killing Eve (αν και θα χαιρόμουν εξίσου αν το έπαιρνε η συμπρωταγωνίστριά της Sandra Oh ή η Viola Davis). Χάρηκα επίσης για τη νίκη του Jharrell Jerome που κέρδισε το βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου για τη συγκλονιστική του ερμηνεία ως Korey Wise στην εξαίσια μίνι σειρά της Ava DuVernay When They See Us (για την οποία έχει γράψει ο Μιχάλης Σταύρου στη στήλη του δίπλα). Το αγαπημένο μου όμως μέρος ήταν η βράβευση του Billy Porter με το βραβείο Α’ ανδρικού ρόλου σε δραματική σειρά για τον ρόλο του ως Pray Tell στο Pose. Ήταν μια ιστορική στιγμή γιατί ο Billy Porter είναι ο πρώτος ανοιχτά γκέι ηθοποιός που έλαβε το συγκεκριμένο βραβείο στην ιστορία των Emmy.

O Porter άνοιξε την ομιλία αποδοχής του με τα λόγια του James Baldwin: «Χρειάστηκε να περάσω πολλά χρόνια να ξερνώ όλη τη βρομιά που είχα διδαχθεί και που είχα μισοπιστέψει για το ποιος είμαι πριν μπορέσω να περπατήσω σε αυτή τη γη ως κάποιος που του αξίζει να είναι εδώ». Το απόσπασμα προέρχεται από το δοκίμιο ‘They Can’t Turn Back’ που δημοσιεύθηκε το 1960. Το ότι –μετά τη διατύπωση αυτή του Baldwin για το τι σημαίνει να είσαι ένας μαύρος γκέι άντρας σε μια κοινωνία που στιγματίζει και τιμωρεί τη διαφορετικότητα– έπρεπε να περάσουν άλλα 60 χρόνια μέχρις ότου ο πρώτος ανοιχτά γκέι άντρας να κερδίσει το συγκεκριμένο βραβείο είναι λυπηρό, αλλά η στιγμή της βράβευσης του Porter ήταν ένδοξη [εδώ: bit.ly/2KlH4M4]

Το Pose (διαθέσιμο στο Netflix) διαδραματίζεται στη Νέα Υόρκη τέλη της δεκαετίας του 1980 με αρχές του 1990 και εξετάζει την κοινότητα που περιστρεφόταν γύρω από τα ballrooms, μια κοινότητα αποτελούμενη από gender non-conforming και έγχρωμα άτομα. Άκουσα τον Porter σε μια συνέντευξη να περιγράφει το ball culture ως «μια κουλτούρα που βασίζεται στο γεγονός ότι μπορεί κανείς να επιλέξει την οικογένειά του». Πρόσθεσε: «Tο [Pose] δείχνει πώς μοιάζει μια τέτοια οικογένεια, βασισμένη στην προσωπική επιλογή... Μερικές φορές, στην περίπτωση των LGBTQ ατόμων, οι βιολογικές μας οικογένειες δεν έχουν τα εφόδια για να μας αγαπούν άνευ όρων όπως είναι αναγκαίο για να ακμάσουμε». Στο Pose θα δείτε τις σκληρές συνθήκες που δένουν αυτές τις οικογένειες και την αλληλεγγύη που τις χαρακτηρίζει, θα δείτε το ταλέντο, το walking και το vogueing, αλλά πέρα από το glamour θα δείτε και το πιο τραγικό φαινόμενο που σημάδεψε την LGBTQ κοινότητα της εποχής, την επιδημία του AIDS. Άξια σημείωσης είναι το καστ και η παραγωγή της σειράς, που αποτελούνται σε μεγάλο βαθμό από άτομα LGBTQ (Janet Mock, Ryan Murphy, Mj Rodriguez, Indya Moore, Angelica Ross).

+ Για περισσότερα σχετικά με το ball culture, δείτε τα ιστορικά ντοκιμαντέρ The Queen (1968) και Paris is Burning (1990, διαθέσιμο στο Netflix).