Κάθε εκλογική αναμέτρηση που γίνεται έχει τα δικά της παιχνίδια. Από το σχολείο μέχρι τις φυλακές, από τα φοιτητικά χρόνια μέχρι τις εκλογές σε μΙα συντεχνιακή παράταξη, τα χαρακτηριστικά της εκλογικής διαδικασίας, ή τουλάχιστον τα παρασκηνιακά και αυτά τα οποία κρίνουν εν τέλει το αποτέλεσμα, δείχνουν πως μπορεί οι πολιτικοί να είναι διεφθαρμένοι, αλλά όλο αυτό έχει περάσει και στην ίδια την κοινωνία. Αυτό εν ολίγοις προσπαθεί να περιγράψει ο Ράιαν Μέρφι μέσα από τη νέα του σειρά στο Netflix «The politician».

Στη σειρά ο Πέιτον Χόμπαρτ, μαθητής στην τελευταία τάξη του γυμνασίου, είναι πεπεισμένος ότι κάποια μέρα θα γίνει Πρόεδρος των ΗΠΑ. Σαν πρόβα τζενεράλε στην προσπάθειά του αυτή αποφασίζει να βάλει υποψηφιότητα για πρόεδρος του μαθητικού συμβουλίου. Και προφανώς η προεκλογική του εκστρατεία μοιάζει με μικρογραφία του αμερικανικού πολιτικού συστήματος: Όλα μπορούν να γίνουν, αρκεί να πετύχεις τον στόχο σου. Με τη βοήθεια του «επιτελείου» του, τους κολλητούς του φίλους, ρίχνεται στον εκλογικό αγώνα εκμεταλλευόμενος τις αδυναμίες των αντιπάλων του και δεν διστάζει να πατήσει επί πτωμάτων σε μεταφορικό, αλλά και σε κυριολεκτικό επίπεδο.

Η σειρά ενδιαφέρεται να δώσει απαντήσεις, δεν είναι αφοσιωμένη όμως αρκετά στην ανθρώπινη υπόσταση των περισσότερων χαρακτήρων για να το κάνει επαρκώς. Στόχος της είναι να δείξει πόσο ο άνθρωπος μπορεί να μεταλλαχθεί όταν αυτός προσπαθεί να γίνει εξουσία με κάθε τρόπο. Οι συμπαθείς χαρακτήρες της μετατρέπονται σε τέρατα όταν ξέρουν πως έρχεται η πτώση και πρέπει να πάρουν σημαντικές αποφάσεις που στο τέλος της ημέρας θα ευνοήσουν μόνο τον εαυτό τους.

Επιλέγοντας σε πρώτους ρόλους μικρούς αλλά και σχεδόν άγνωστους ηθοποιούς, ο Μέρφι καταφέρνει να θωρακίσει τη σειρά του με εξαιρετικές ερμηνείες από πρωτοκλασάτους, οι οποίοι έχουν όμως δευτεραγωνιστικό ρόλο. Από τη μία, η Γκουίνεθ Πάλτροου, στην πρώτη τηλεοπτική της εμφάνιση, είναι η σταρλέτα μητέρα του Πέιτον, η οποία θα κάνει τα πάντα για να προστατεύσει τον γιο της. Ένα της βλέμμα και μία της κίνηση είναι αρκετά γι' αυτήν την καλοφτιαγμένη πολιτική σαπουνόπερα για να μπορέσει να σώσει ακόμη και την πιο αμήχανη ή αδιάφορη σκηνή της σειράς. Και από την άλλη, η Τζέσικα Λανγκ, η παρουσία της οποίας και μόνο είναι αρκετή για να δεις τη σκηνή.

Ο Μέρφι καταφέρνει να αιχμαλωτίσει τον θεατή με τις σουρεαλιστικές και πολλές φορές δραματικές του σκηνές αποτυπώνοντας με εξαιρετικό τρόπο τον κυνισμό που κρύβεται πίσω από τα πολιτικά παιχνίδια εξουσίας, ή ακόμη και τη μανία που έχει το κυνήγι της επιτυχίας. Εκεί που αποτυγχάνει η σειρά είναι στη λογική του Netflix να γίνει binge-watching σειρά. Αν και προσπαθεί να είναι γρήγορη και αρκετά ανατρεπτική, εν τέλει το να δεις όλα τα επεισόδια μαζεμένα δεν θα σου προσφέρει κάτι καθώς θα χάσεις κάποια από τα εγκεφαλικά σου κύτταρα. Θα σε κρατήσει. Αλλά μην τα δεις μαζεμένα τα επεισόδια.