Δόθηκε το βράδυ της Τετάρτης, 6 Νοεμβρίου, η πρεμιέρα της κυπριακής ταινίας «Πολιορκία στην οδό Λιπέρτη», του Σταύρου Παμπαλλή, που προβάλλεται στο φετινό 60ό Φεστιβάλ Κινηματογράφου της Θεσσαλονίκης.

Ήδη έχουμε τις τρεις πρώτες κριτικές: από τον Νίνο Φένεκ Μικελλίδη στο Κυπριακό Πρακτορείο Ειδήσεων, από τον Δημήτρη Δημητρακόπουλο στο flix.gr και από τη Γεωργία Σκονδρανη στο wepost.gr.

«Στις πολύ καλές ταινίες (του Φεστιβάλ) η κυπριακή «Πολιορκία στην οδό Λιπέρτη» του Σταύρου Παμπαλλή», γράφει ο Φένεκ Μικελλίδης. «Ταινία που καταπιάνεται με τον αντίκτυπο της πρόσφατης οικονομικής κρίσης σε μια απλή, συνηθισμένη, με δυο μικρά παιδιά, κυπριακή οικογένεια που ζει σε ένα νεοκλασικό σπίτι ακριβώς πάνω στην πράσινη γραμμή. Για να μπορέσουν να καλύψουν τα έξοδά τους και να πληρώσουν το νοίκι τους, η γυναίκα εργάζεται ράφτρα στο σπίτι, ενώ ο άντρας, πρώην στρατιωτικός, που απολύθηκε μετά το ατύχημα στη ναυτική βάση Ευάγγελος Φλωράκης, που στοίχισε τη ζωή σε 13 άτομα, τώρα άνεργος και σε φαρμακευτική αγωγή, ψάχνει τρόπους για να τα βγάλει πέρα (βάζει ενέχυρο τα παράσημα του, και φτάνει στο σημείο να «κλέβει» βενζίνη από παρκαρισμένα αυτοκίνητα).»

Σύμφωνα με τον γνωστό κριτικό, «ο Παμπαλλής χειρίζεται έξυπνα το θέμα του, τόσο χάρη σε ένα σενάριο (γραμμένο από τον ίδιο), που αποφεύγει τις ακρότητες και, παρά τη δραματική ατμόσφαιρα της ταινίας, εκμεταλλεύεται ωραία και με σωστές δόσεις το χιούμορ, όσο και στον όλο χειρισμό, παίζοντας έξυπνα με το σασπένς και τα στοιχεία του θρίλερ, με την κάμερα του να ακολουθεί από κοντά τα πρόσωπα του, χωρίς να αγνοεί τους χώρους και τη σημασία τους στην εξέλιξη της πλοκής, χώρους αξίζει να αναφέρω φωτογραφημένους με ξεχωριστή φροντίδα από τον Δημήτρη Κυριάκου και με τη σωστή καθοδήγηση των ηθοποιών του (ιδιαίτερα του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη και της Δάφνης Αλεξάντερ στους ρόλους του ζευγαριού), που καταφέρνουν, με τον καλύτερο τρόπο να συνδυάσουν το δράμα του ζευγαριού με τη γενικότερη κοινωνική και πολιτική κατάσταση του νησιού.»

Στη δική του κριτική για το flix, ο Δημήτρης Δημητρακόπουλος γράφει: «Ο Σταύρος Παμπαλλής στο σκηνοθετικό του ντεμπούτο παρουσιάζει την κυπριακή πραγματικότητα ως ένα είδος μεσογειακού γουέστερν, όπου η οικονομική κρίση και η μόνιμη υπενθύμιση της Τουρκικής κατοχής δημιουργεί μια άγονη, σκληρή, με τους δικούς της ηθικούς κανόνες πραγματικότητα. Σε αυτό το πλαίσιο, ο μοναχικός αντι-ήρωας του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη είναι ένας άνδρας με μετατραυματικό στρες που πασχίζει εδώ και χρόνια να ξαναβρεί δουλειά ύστερα από την τραγική απώλεια της προηγούμενης εργασίας του, όσο η οικογένειά του καταρρέει κάτω από τα οικονομικά χρέη και την ανηλεή αντιμετώπιση των τραπεζών, γεγονός που τον ωθεί και σε μια ύστατη σύγκρουση με το σύστημα, τους ανθρώπους γύρω του και, στην τελική, τον ίδιο του τον εαυτό. Ο Παμπαλλής ενσωματώνει στην αφήγηση όλα τα στοιχεία της σύγχρονης Κυπριακής πραγματικότητας χωρίς να βαρύνει υπερβολικά την ιστορία του (οι χαρακτήρες δε της χρηματίστριας Νιόβης Χαραλάμπους και του ταξιτζή Ακύλα Καραζήση προσθέτουν κωμική χροιά στα δρώμενα), κρατάει τους ήρωές του γειωμένους και χωρίς υπερβολικές δραματικές εξάρσεις και διατηρεί σε όλη τη διάρκεια της ταινίας ένα αξιοπρεπές επίπεδο παραγωγής που υπηρετεί με επάρκεια (σχεδόν) κάθε επιταγή του σεναρίου. Ταυτόχρονα όμως, αυτό στερεί από την ταινία και μια πραγματικά έντονη κορύφωση, καθώς ο Παμπαλλής αδυνατεί να χορογραφήσει την παράνοια και την ένταση της δράσης, βαρύνοντας ουσιαστικά αποκλειστικά τους ηθοποιούς του με την αποτύπωση του μεγέθους της κρίσης. Σε αυτό το πλαίσιο, ο Κωνσταντίνος Μαρκουλάκης προσφέρει μια θαυμαστά ολοκληρωμένη ερμηνεία, ικανή να προσδώσει συμπάθεια και ενδιαφέρον σε έναν εκ φύσεως ατελή χαρακτήρα για τον οποίο όμως το σενάριο δεν προσφέρει ουσιαστικά πολλά στοιχεία. Εξτρα ενδιαφέρον στοιχείο, ο διανθισμός των διαλόγων με την κυπριακή ντοπιολαλιά, κάτι που προσθέτει απαραίτητη αυθεντικότητα στην όλη αφήγηση.»

Η Γεωργία Σκονδρανη στη δική της κριτική [spoiler alert] στέκει στην ερμηνεία του Κωνσταντίνου Μαρκουλάκη ο οποίος δεν έχει πολλές ατάκες αλλά «τα λέει όλα με τις εκφράσεις και τη στάση του σώματός του. Και εδώ φαίνεται η εξαιρετική ερμηνεία του. Δεν χρειάζεται ατάκες για να εκφράσει το τι συμβαίνει στην ψυχοσύνθεση του ήρωά του».

Για τη Δάφνη Αλεξάντερ γράφει ότι «υφαίνει με μαεστρία την απελπισία της ηρωίδας της ακροβατώντας ανάμεσα στην αγάπη που τρέφει προς τον σύζυγο και τα δυο της παιδιά και στις αναγκαστικές ενέργειες που ωθείται να κάνει για το καλό της οικογένειάς της.»

Σύμφωνα με την ίδια, ο Παμπαλλής καταφέρνει να δώσει μια σφιχτή ταινία που σε «κρατάει» μέχρι το τέλος.

ΠΗΓΕΣ: ΚΥΠΕ / flix.gr / wepost.gr