Είναι φορές που απολαμβάνω να αφήνω τη στήλη σε άλλους. Είδα πρόσφατα μια ανάρτηση μιας φίλης μου και πολύ καλής συνεργάτιδας, για την οποία έχω την καλύτερη γνώμη, και κόντεψα να πέσω από την καρέκλα. Αντιγράφω (με την άδειά της αλλά χωρίς να αναφέρω το όνομά της, όπως μου ζητήθηκε) γιατί είναι πραγματικά ένα μεγάλο μάθημα, που ούτε κι εγώ δεν το είχα σκεφτεί ποτέ, απλώς γιατί δεν χρησιμοποιώ την υπηρεσία. Διαβάστε και τα ξαναλέμε:

«Όταν πριν από αρκετούς μήνες μπήκαν στο σπίτι μου, ανάμεσα στα ελάχιστα κλοπιμαία ήταν και ένα παλιό iPhone. Αυτό το κινητό σήμερα αναστήθηκε και ζει μια δεύτερη ζωή στη Γεωργία. Μαζί του άρχισε και μια διπλή, πικάντικη ζωή το iCloud μου! Και αυτό γιατί ο φίλος Γεωργιανός μαφιόζος που το χαίρεται φρόντισε να σβήσει όλες τις φωτογραφίες από τα ωραία ταξιδάκια μου και να γεμίσει το iCloud μας με φωτογραφίες από όπλα, χασισοφυτείες, την κοιλάρα του καθώς και φωτογραφίες με υποψίες παιδικής πορνογραφίας».

Η φίλη επικοινώνησε με τη Δίωξη Ηλεκτρονικού Εγκλήματος και ανάμεσα σε άλλα παράπονά της αναφέρει ότι υπέστη «λεκτική επίθεση» του τύπου: «Τι τα θέλετε τα iPhones αν δεν ξέρετε να τα χρησιμοποιείτε (sic), πάτε και δίνετε τους κωδικούς σας από εδώ και από εκεί», σταματώ εδώ, τα παρακάτω δεν χρειάζονται.

Τελικά το πρόβλημα λύθηκε από την υπηρεσία πελατών της Apple, κλειδώνοντας το άλλο τηλέφωνο.

Και καταλήγει: «Αλλά προσοχή στα κινητά σας, τι αποθηκεύετε, και εν τέλει ανεβάστε όσα περισσότερα στόρι μπορείτε! Γιατί το Instagram τα αποθηκεύει και έτσι βρήκα αρκετό από το χαμένο υλικό».

Κι άμα κλείσει το Instagram; Άμα το χακάρουν και μείνεις κλειδωμένος απ’ έξω; Άμα πάθεις Αλτσχάιμερ; Η συγκεκριμένη φίλη είναι «μάγος» στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, κάνει τα πάντα και τα κάνει καλά (το μόνο της μειονέκτημα είναι πως είναι ακόμα πολύ νεαρή και άρα θεωρεί την τεχνολογία δεδομένη). Έτσι, αν και η συμβουλή της δεν είναι καθόλου κακή, διαφωνώ κατηγορηματικά μαζί της. Είμαι της παλιάς σχολής και πιστεύω ότι ο καλύτερος τρόπος αποθήκευσης είναι σε έναν σκληρό δίσκο ή ακόμα καλύτερα αποθήκευση σε δύο σκληρούς δίσκους. Εγώ τουλάχιστον έτσι κάνω.

Δεν είχα κάποιον λόγο που από την αρχή αρνήθηκα να αποθηκεύω σε οποιοδήποτε cloud τις φωτογραφίες μου. Είμαι μάλλον θύμα της γνώσης και όχι της ασχετοσύνης. Γιατί είχα χώρο σε cloud πολύ πριν την εμφάνιση των μέσων κοινωνικής δικτύωσης. Και τότε το πρόβλημα ήταν ότι για να κάνεις upload, με τις απλές ISDN των 2 Μbps που είχαμε τότε, ήταν μεγάλο χτικιό. Και κάποια στιγμή όταν οι φωτογραφίες μου μετά από λάθος χειρισμό του κινητού πήγαν στο cloud κάπως τα πήρα κρανίο και το έκοψα.

Δεν θέλω να πω ότι τα κάνω όλα σωστά, τουναντίον. Σε λίγο η αποθήκευση μπορεί να είναι πολύ ακριβή, οι σκληροί «χτυπάνε» και τέλος πάντων δεν μπορείς να τα έχεις όλα διπλά. Και μην ακούσω τίποτα βλακείες του τύπου: «Τι ωραία ήταν τότε που τυπώναμε». Τι τυπώναμε, τις μισές φωτογραφίες με το δάχτυλο μπροστά. Πεταμένο ιλουστρασιόν χαρτί για μια ωραία φωτογραφία σε ένα καρούλι φιλμ; Τη μοναδική που ένιωσα πραγματική ανάγκη να έχω τα τελευταία χρόνια πήγα και την τύπωσα, σε καμβά παρακαλώ, και την έχω στον τοίχο και την ευχαριστιέμαι.

Η περιπέτεια της φίλης μού δείχνει πολύ απλά ότι μπορείς να την πατήσεις οποιαδήποτε στιγμή και για οποιονδήποτε λόγο. Άντε, πες, το μάθαμε αυτό με τις φωτογραφίες, είμαι σίγουρη ότι υπάρχουν άλλα εκατό πράγματα που δεν θα τα μάθουμε ποτέ ή θα τα μάθουμε με έναν αντίστοιχα σκληρό τρόπο.