Τον περασμένο Δεκέμβριο, η Γερμανίδα καγκελάριος Άνγκελα Μέρκελ, ακολουθώντας τα βήματα των προκατόχων της Χέλμουτ Κολ και Χέλμουτ Σμιτ, επισκέφτηκε για πρώτη φορά στα 14 χρόνια της θητείας της το Άουσβιτς, το πρώην ναζιστικό στρατόπεδο εξόντωσης ενάμισι εκατομμυρίου Εβραίων, το μεγαλύτερο εργοστάσιο θανάτου που δημιούργησαν οι Γερμανοί ναζί κατά τον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο.

Ενώ παρακολουθούσα το ρεπορτάζ, ένα γλυκόπικρο μειδίαμα σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου καθώς προσπαθούσα να παραλληλίσω τις δικές μας ενέργειες απέναντι σε ιστορικά γεγονότα του τόπου μας. Αν, για παράδειγμα, μπορούσαμε να κάναμε έστω μια μικρή υπέρβαση και να αποδεχτούμε σκοτεινές στιγμές της ιστορίας μας ως παραδείγματα για να καθορίσουμε και το μέλλον μας, σίγουρα θα ζούσαμε ένα πιο αισιόδοξο παρόν.

"Η ανάμνηση των εγκλημάτων, η εκφορά των ονομάτων των εγκληματιών και ο φόρος τιμής στα θύματα είναι μια ευθύνη που δεν σταματά ποτέ. Αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο. Και είναι αναπόσπαστο από τη χώρα μας. Η συναίσθηση αυτής της ευθύνης είναι τμήμα της εθνικής μας ταυτότητας", την άκουσα να δηλώνει εμφαντικά για να ακολουθήσει το δεύτερο "κτύπημα" από τον Πολωνό πρωθυπουργό Ματέους Μοραβιέτσκι το οποίο με συνέφερε πλήρως: "Αν η μνήμη φύγει, είναι σαν να βλάπτουμε για δεύτερη φορά τους ανθρώπους που πέρασαν μέσα από την κόλαση εκεί, που πέρασαν μέσα από απίστευτο πόνο. Πρέπει να φροντίσουμε τη μνήμη σαν να φροντίζαμε τα θύματα. Αυτό είναι που μπορούμε να κάνουμε για αυτά".

Το γλυκόπικρο μειδίαμα έγινε απλά πικρό και μια τεράστια γκριμάτσα απογοήτευσης σχηματίστηκε στο πρόσωπό μου καθώς η παραμικρή ελπίδα που έτρεφα ότι ο τόπος μας ίσως διαθέτει μια μικρή, έστω ελάχιστη συναίσθηση της σημασίας της Ιστορίας, εξανεμίστηκε. Νόμισα ότι ήταν πρωταπριλιά και αυτή η όντως πρωτότυπη είδηση ήταν ένα πετυχημένο fake news. Δεν μπορεί να εκληφθεί διαφορετικά η επιθυμία του προκαθήμενου της Εκκλησίας της Κύπρου να μετατρέψει το Εθνολογικό Μουσείο (Οικία Χατζηγεωργάκη Κορνέσιου) σε Εκκλησιαστικό, στο πλαίσιο, λέει, ενός οράματος για την ευρύτερη περιοχή πέριξ της Αρχιεπισκοπής και του νέου καθεδρικού ναού στην παλιά Λευκωσία. Ό,τι δεν λύνεται κόβεται. Το μουσείο ανήκει στην Αρχιεπισκοπή και μέχρι τώρα το πρόσφερε, λέει, στο Τμήμα Αρχαιοτήτων όμως τώρα αποφάσισε να μην ανανεώσει τη συμφωνία γιατί τον χώρο τον χρειάζεται. Και δεν μιλάμε για έναν οποιονδήποτε χώρο αλλά το μοναδικό μουσείο στη Λευκωσία που αντανακλά τα 300 χρόνια της οθωμανικής περιόδου στην Κύπρο. Πέραν των προνομίων που προσφέρει στον προκαθήμενο το Αυτοκέφαλο της Εκκλησίας της Κύπρου, δηλαδή να υπογράφει διά κινναβάρεως, να φέρει πορφυρούν μανδύα κατά τις ακολουθίες και να κρατεί αυτοκρατορικό σκήπτρο αντί της ποιμαντορικής ράβδου, του παρέχει και το δικαίωμα να αφανίζει, κατά το δοκούν, κεφάλαια από την ιστορία;