Πίστη στο θέατρο

Μερόπη Μωυσέως Δημοσιεύθηκε 27.1.2020

Πριν από μερικές μέρες, εμφανίστηκε στο διαδίκτυο ένα κείμενο για τα μικρά θέατρα με τίτλο «Μικρομεγάλα θέατρα».

Ξεκινούσε ως εξής: «Σαν την τετράχρονη δεσποινίδα, που αρέσκεται να δοκιμάζει τις γόβες της μάνας της. Έτσι μου μοιάζουν τα μικρά θέατρα, που επιχειρούν να παραστήσουν τους θεατρικούς οργανισμούς. Αν-ισορροπούν πάνω στα ψηλοτάκουνα όνειρά τους. Ένα πλήθος παραγόντων συνέβαλαν στο να δημιουργηθούν πολλές, δυσανάλογα πολλές για το θεατρόφιλο κοινό, θεατρικές αίθουσες των πενήντα-ογδόντα θέσεων».

Δεν προχώρησα στην ανάγνωση γιατί θυμήθηκα τη «μανιταροποίηση» του κυπριακού θεάτρου που είχε πει τότες τότε ο Κλείτος Ιωαννίδης στη Βουλή των Αντιπροσώπων και βαριόμουν.

Εν τέλει το διάβασα ολόκληρο και καταλήγει με πολύ διαφορετικό τρόπο απ' αυτόν που ξεκινά, λέγοντάς μας με λίγα λόγια να στηρίξουμε τα μικρά θέατρα ως θεατές.

Το κείμενο αναφέρεται στο ελληνικό θεατρικό τοπίο αλλά είναι μια καλή αφορμή για να μιλήσουμε [ξανά] για το κυπριακό.

Ένα από τα μεγαλύτερα προβλήματά του, μιας και μιλάμε, είναι το πόσο γρήγορα κατεβαίνουν οι παραστάσεις. Ειδικά όταν είναι καλές. Κι αυτό δεν είναι ίδιον μόνο των μικρών θεάτρων, καλή ώρα.

Αφορά και τον ΘΟΚ. Έχουμε, ήδη από αυτή τη σεζόν, το παράδειγμα των «170 τετραγωνικών».

Μια παραγωγή που θα είχε ακόμη κόσμο, αν συνέχιζε τις παραστάσεις. Αντιλαμβάνομαι ότι πρέπει να υπάρχει ένας προγραμματισμός για να ξέρουν και οι ηθοποιοί τα επόμενα βήματά τους.

Όμως πρέπει να υπάρχει και μια πίστη, έτσι δεν είναι; Πίστη ότι, ξέρεις, αυτή η παράσταση είναι καλή. Αυτή η παράσταση είναι πολύ καλή. Και θα δώσουμε χρόνο. Αν χάσουμε, χάσαμε. Αλλά δεν θα χάσουμε!

Βεβαίως δεν είναι μόνο θέμα πίστης. Είναι και θέμα όρων, ότι πρέπει να κάνετε Χ παραστάσεις τον χρόνο για να πάρετε το Χ ποσό και τότε συμπιέζονται όλα σε κουτάκια: πρόβες, ζυμώσεις, πρεμιέρα, τελευταία παράσταση. Και το έργο κατεβαίνει προτού πάρει είδηση κανείς.

Στο μεταξύ, μιλώντας για ΘΟΚ, οφείλουμε να επαινέσουμε τα γερά αντανακλαστικά του καλλιτεχνικού διευθυντή του οργανισμού, που ανταποκρίθηκε σε δύο ξεχωριστά δημοσιεύματα του «Πολίτη», αφήνοντας μάλιστα τις καλύτερες εντυπώσεις. Η πρώτη αντίδραση αφορούσε το κείμενο «Ο ΘΟΚ ως μπουλούκ-ασκέρ» του Παναγιώτη Τυβίγγιου που δημοσιεύσαμε την περασμένη βδομάδα και η δεύτερη ένα σχόλιο του Βαγγέλη Γέττου για το Υπουργείο Παιδείας, Πολιτισμού, Αθλητισμού και Νεολαίας και την απόφασή του να μην βλέπουν τα παιδιά πρώτης και δευτέρας Γυμνασίου το θεατρικό έργο «Το παράδειγμα του δόκτορα Κόρτσακ» στις Αποθήκες ΘΟΚ γιατί, λέει, το Ολοκαύτωμα δεν εμπίπτει στη διδακτέα ύλη τους.

Το μόνο που δεν αντέδρασε, ενώ αυτό αποκλειστικά αφορούσε το κείμενο του κ. Γέττου, ήταν το ίδιο το υπουργείο. Στο οποίο αφήνουμε αναπάντητες κλήσεις για το θέμα εδώ και μία βδομάδα!

Τέλος, και επειδή για το θέατρο μιλάμε σήμερα, ας κλείσουμε με μια ερωτησούλα: Εκείνη η επανάσταση των ανθρώπων του ελεύθερου θεάτρου, σε ποιο σημείο βρίσκεται παιδιά;