Γράφει ο Νίνος Φένεκ Μικελλίδης

Με την παρουσία της Χίλαρι Κλίντον ξεκίνησε η νέα βδομάδα της 70^ης Μπερλινάλε, η οποία χτες το βράδυ παρουσίασε στο κοινό την 4ωρη τηλεοπτική μίνι-σειρά σειρά «Χίλαρι», που συμμετέχει στο ειδικό πρόγραμμα των τηλεοπτικών μίνι-σειρών του φετινού φεστιβάλ. Την Αμερικανίδα πολιτικό υποδέχτηκε η Γερμανίδα υπουργός πολιτισμού Μόνικα Γκρούτερς. Ενώ έξω από τη Μεγάλη Αίθουσα του φεστιβάλ είχαν μαζευτεί τόσο υποστηρικτές της Κλίντον όσο και διαδηλωτές με πανό που κατέκριναν την Κλίντον και την πολιτική της.



Το ντοκιμαντέρ, γύρω από τον τον προεδρικό αγώνα της Κλίντον ενάντια στον Ντόναλντ Τραμπ στις εκλογές του 2016, που σκηνοθέτησε η Αμερικανίδα Νανέτ Μπέρνσταϊν, δεν περιορίζεται στον αγώνα αυτό αλλά δίνει και μια εικόνα της Κλίντον ως ακτιβίστριας για τα δικαιώματα των γυναικών. «Ήμουν πάντα δημοφιλής όταν υπηρετούσα τους άντρες», ανάφερε στην παρουσίαση της ταινίας στο κοινό, «μόλις όμως αποφάσισα να βάλω υποψηφιότητα για μένα, αντιμετώπισα όλες τις προκαταλήψεις και τα στερεότυπα που αντιμετωπίζουν όλες οι γυναίκες... Πρέπει να αγωνίζεσαι για τη δικαιοσύνη. Γιατί οι ισχυροί δεν μοιράζονται την εξουσία τους χωρίς αγώνα...» Εκτός από την ταινία της αυτή και τον αγώνα για τα δικαιώματα της γυναίκας, η Χίλαρι είχε να πει και καλά λόγια για την Άγγελα Μέρκελ: «Υπερασπίζεται την Ευρώπη και για κάθε τι που πετύχαμε μαζί στις διατλαντικές σχέσεις. Δεν μπορούμε να το ξεχάσουμε αυτό.»

Από το φεστιβάλ του Σάντανς ξεκίνησε την καριέρα της η ανεξάρτητη αμερικανική ταινία «Ποτέ, σπάνια, μερικές φορές, πάντα» της Ελάιζα Χίτμαν, ανάμεσα στις πιο τρυφερές και ωραίες ταινίες που είδαμε μέχρι σήμερα στη φετινή Μπερλινάλε. Με δυο νεαρές, πρωτοεμφανιζόμενες πρωταγωνίστριες, τη Σίντνεϊ Φλάνιγκαν και τη Τάλια Ράιντερ, και με βάση ένα ωραίο, μινιμαλιστικό σενάριο, που έγραψε η ίδια η Χίτμαν, η σκηνοθέτρια ακολουθεί τα δυο έφηβα κορίτσια στο ταξίδι τους από μια κωμόπολη στην Πενσυλβανία στη Νέα Υόρκη, όπου η 17χρονη Autumn (που σημαίνει Φθινόπωρο) πρόκειται να κάνει έκτρωση μακριά, και κρυφά, από τη μητέρα της.





Η Χίτμαν έφτιαξε ένα υπέροχο, δοσμένο με αγάπη και φροντίδα, ρόουντ-μούβι, όπου τα δυο κορίτσια, η Ότομ (Φλάνιγκαν) και η 20χρονη ξαδέρφη της (Ράιντερ), προσπαθούν, με τα λιγοστά τους χρήματα, να περάσουν τις αναγκαίες για την έκτρωση δυο μέρες, χωρίς μέρος να κοιμηθούν (ξεκουράζονται όσο μπορούν σε παγκάκια, σε σταθμούς λεωφορείων και μετρό). Ακολουθώντας τις νεαρές ηρωίδες σε μια Νέα Υόρκη που σπάνια βλέπουμε, με ωραία μουσική επένδυση, με λιγοστό διάλογο, με εντυπωσιακή απλότητα, χωρίς ψεύτικους συναισθηματισμούς, η Χίτμαν μας δίνει μια σωστή, ειλικρινή, επώδυνη εικόνα των προβλημάτων που αντιμετωπίζουν νεαρά, φτωχά βασικά, κορίτσια όταν αποφασίζουν να κάνουν έκτρωση. Με δυο, πρέπει να πω, εξαιρετικές ερμηνείες από τις δυο πρωταγωνίστριές της, που για μένα τους αξίζει να μοιραστούν το βραβείο ερμηνείας.

Ο Νοτιοκορεάτης σκηνοθέτης Χονγκ Σανγκ-σου είναι γνωστός στον κόσμο των φεστιβάλ (Κανών, Βερολίνο, Λοκάρνο) με μια σειρά εξαιρετικές, συχνά βραβευμένες ταινίες («Σε μια άλλη χώρα», «Στην ακρογιαλιά τη νύχτα, μόνος», «Η επόμενη μέρα», «Ξενοδοχείο κοντά στον ποταμό», κ.ά.). Ταινίες που ξεχωρίζουν για ένα είδος οικογενειακού ρεαλισμού που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης, συχνά με σκηνές να εκτυλίσσονται σε δρόμους, εστιατόρια, καφέ, ξενοδοχεία και διαμερίσματα. Όπως ακριβώς συμβαίνει και στη νέα του αυτή ταινία, την 77λεπτη (η μόνη της φετινής Μπερλινάλε που διαρκεί τόσο λίγο) «Η γυναίκα που έτρεξε». Σ’ αυτήν, μια νεαρή γυναίκα, που ο άντρας της λείπει σε επαγγελματικό ταξίδι (τουλάχιστο έτσι μαθαίνουμε, κάτι που ίσως να μην είναι αλήθεια) επισκέπτεται τρεις φίλες της, τις δυο στα σπίτια τους και την τρίτη σ’ ένα κινηματογράφο. Μέσα από απλούς, λιτούς διαλόγους (με τις γυναίκες να συζητούν καθημερινά, συνηθισμένα θέματα), ο Σανγκ-σου φτιάχνει μια φαινομενικά απλή, δοσμένη όμως με παρατηρητικότητα, εξαιρετική επιμέλεια στη σύνθεση των πλάνων και τις κινήσεις της μηχανής, ευρηματικότητα στα διάφορα μικροεπεισόδια και μπόλικο χιούμορ (όπως εκείνο του νέου γείτονα που επισκέπτεται τις γυναίκες ζητώντας τους να διώξουν τις γάτες τους οι οποίες, όπως τους λέει, φοβίζουν τη γυναίκα του). Συναντήσεις που ξεσκεπάζουν, με λεπτότητα, τις φοβίες και την πραγματική μοναξιά των φαινομενικά ευτυχισμένων μικροαστών αυτών γυναικών, με τη γυναίκα του τίτλου να βρίσκει κάποια διέξοδο στις ήρεμες θαλάσσιες εικόνες μιας ταινίας που παρακολουθεί στο τρίτο επεισόδιο.



(ΚΥΠΕ/ΝΦΜ/ΘΝΕ)