«Το έργο καταπιάνεται με όλα αυτά που απασχολούν τον έρωτα σήμερα», αναφέρει η σκηνοθέτιδα Μαρίνα Βρόντη, μιλώντας στο ραδιόφωνο «Πολίτης 107,6» και στο πολιτιστικό ένθετο «Τι παίζει» για τη νέα της σκηνοθετική απόπειρα, με έδρα τη Λεμεσό και συγκεκριμένα τον Τεχνοχώρο ΕΘΑΛ.

Τι πραγματεύεται το έργο;

Ο τίτλος του έργου, «Η ρομαντική μου ιστορία», είναι χιουμοριστικός για μας που ξέρουμε την ιστορία του. Το έργο μιλά για όλα αυτά που απασχολούν τον έρωτα, σήμερα όμως. Μιλά για τη μοναξιά των τριανταπεντάρηδων και τον τρόπο με τον οποίο γίνεται η ερωτική «συναλλαγή» σε αυτή την ηλικία, όπου ο κανένας κάνει τα δικά του σενάρια για τον έρωτα, στριμώχνεται να δεσμευτεί ή φοβάται να μη δεσμευτεί.

Έχουμε να κάνουμε με ένα σύγχρονο έργο;

Ναι, είναι πολύ «φρέσκο» το έργο και αφορά όλους μας. Βλέπεις πολλά κομμάτια του εαυτού σου μέσα σε αυτό. Πώς είσαι εσύ σήμερα και πώς λειτουργείς σε σχέση με τον έρωτα. Όλα αυτά βγαίνουν προς τα έξω μέσω του χιούμορ, που λειτουργεί πολλές φορές σαν καμουφλάζ, στην προσπάθειά του να εξιστορήσει κανείς την ωμή πραγματικότητα. Οι θεατές έχουν πάρα πολλά να κερδίσουν από τη συγκεκριμένη παράσταση, χωρίς να βαρύνουν τη ψυχούλα τους. Γίνεται μία κάθαρση που δεν έρχεται απαραίτητα κάνοντας επίκληση στο συναίσθημα του θεατή, αλλά μέσω του χιούμορ.

Δεν μπορώ να απαρνηθώ την υποκριτική. Είναι το οξυγόνο μου. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν θα πατώ στο σανίδι ως ηθοποιός

Είναι τελικά πιο εύκολο για μία ηθοποιό να βρίσκεται στον «ρόλο» της σκηνοθέτιδας;

Αν καταφέρεις να μην παίζεις την ώρα που σκηνοθετείς, να μην επιχειρήσεις να φορέσεις δηλαδή στον ηθοποιό τη δική σου υποκριτική, τότε δεν είναι δύσκολο. Το πλεονέκτημα για έναν ηθοποιό που σκηνοθετεί είναι ότι μπορεί να κατανοήσει τι περνά ο συνάδελφός του στη σκηνή, οπότε ο τρόπος που τον χειρίζεται στηρίζεται στον σεβασμό. Ξέρει τι λόγια να του πει για να το «σηκώσει», για να τον εμπνεύσει, να μπορέσει να παίξει και να βγάλει τον καλύτερο του εαυτό. Εγώ προσπαθώ να το κάνω αυτό όσο καλύτερα μπορώ, γιατί αγαπώ τους ηθοποιούς, ακριβώς γιατί ξέρω τι κόπος χρειάζεται για να σταθείς έστω για ένα λεπτό στη σκηνή και να πεις τρεις κουβέντες. Είναι τέχνη και η τέχνη είναι άξια σεβασμού για μένα.

Θα σε φανταζόσουν να ασχολείσαι αποκλειστικά με το κομμάτι της σκηνοθεσίας;

Δεν μπορώ να απαρνηθώ την υποκριτική. Είναι το οξυγόνο μου. Δεν μπορώ να φανταστώ ότι δεν θα πατώ στο σανίδι ως ηθοποιός. Η σκηνοθεσία είναι κάτι που προέκυψε στη ζωή μου χωρίς να το επιδιώξω απαραίτητα. Έχω κάτσει δίπλα από σημαντικούς ανθρώπους σκηνοθέτες ως βοηθός, έχω πάρει από αυτούς, έκανα την πρώτη μου σκηνοθετική απόπειρα στα εικοσιπέντε μου, με όλα τα λάθη που μπορεί να κάνει ένας νέος δημιουργός. Ο Νίτσε είπε «αν θες να είσαι δημιουργός μάθε πρώτα να είσαι καταστροφέας». Λοιπόν εγώ πέρασα το στάδιο του καταστροφέα και προσπαθώ να είμαι όσο μπορώ πιο δημιουργική πάντα με χαρά και πάρα πολλή όρεξη. Ωστόσο η μεγάλη μου αδυναμία είναι η υποκριτική.

Οι Βασίλης Χαραλάμπους, Νίκη Δραγούμη και Άντρια Ζένιου κρατούν τους ρόλους του έργου που ανεβαίνει σε σκηνοθεσία Μαρίνας Βρόντη. Τα σκηνικά/κοστούμια υπογράφει ο Γιώργος Γιάννου, τη μουσική επιμέλεια η Στέλλα Βοσκαρίδου και τον σχεδιασμό φωτισμών ο Βασίλης Πετεινάρης. Βοηθός σκηνοθέτη η Χλόη Μελίδου.

+ Πρεμιέρα στις 13 Μαρτίου 2020, στις 20:30 στην Κεντρική Σκηνή της ΕΘΑΛ [Τεχνοχώρος ΕΘΑΛ, Λεμεσός]. Θα ακολουθήσουν παραστάσεις στις 14, 17, 20, 21, 24, 27, 28 Μαρτίου, στις 20:30 και 15, 22, 29 Μαρτίου στις 18:30. 
Παραστάσεις στη Λευκωσία: 31 Μαρτίου & 1, 2, 3 Απριλίου 2020, στο Θέατρο Δέντρο, στις 20:30.

Πληροφορίες/κρατήσεις τηλ. 25877827.