ΗΜΕΡΟΛΟΓΙΟ ΑΥΤΟΠΕΡΙΟΡΙΣΜΟΥ |Μέρα 10η

ΠΑΡΑΘΥΡΟ Δημοσιεύθηκε 25.3.2020

Γράφει η Βάλια Ματσεντίδου

Γράμματα σε άγνωστο

Πέμπτη, 19 Μαρτίου 2020

10η μέρα στην Καραντίνα

ΚΑΣΕΤΑ: Αλλιώτικη Μέρα

Στα 2 πρώτα κρούσματα μπήκα αμέσως καραντίνα. Με την ανησυχία για τον διαβητικό μου παπά. Με την ευχή οι ασυνείδητοι που κυκλοφορούν ανάμεσά μας να συνειδητοποιηθούν ως δια μαγείας. Σε ρόλο φοιτητή που του τελειώσαν τα λεφτά και δε βγαίνει μέχρι να λάβει το επόμενο χαρτζιλίκι. Κάπως έτσι θα κυλήσουν οι μέρες και οι νύχτες. Ένα πείραμα όλο αυτό. Κάτι σαν εκείνα τα retreats σιωπής, όπου πληρώνεις για να συμβιώνεις με άλλους αλλά να μη μιλάς με κανέναν. Απ’ αυτό ακριβώς το αντίθετο. Μόνη, να μιλώ με τη γλάστρα. Μόνη να μιλώ με τον φίλο που έχει ξεμοναχιαστεί με τον εαυτό του.

Θέλω καινούριο φίλο δι’ αλληλογραφίας. Όχι όχι, μην περνά από το νου σου κακό. Εσένα θα σε κρατήσω. Απλώς τώρα έχω χρόνο. Και όρεξη να εξερευνήσω. Το ξέρεις ήδη, μου είναι πιο εύκολο να ικανοποιώ περιέργεια και ανάγκες γράφοντας παρά μιλώντας.

Αρκούμαι όμως, με συγκατάβαση, στο γεγονός ότι βρήκα το χρόνο που δικαιούμαι για να διαβάσω κανένα βιβλίο αναψυχής. Καιρός ήταν. Διάλειμμα από το ακαδημαϊκό.

ΚΑΣΕΤΑ: The Sound Of Reading

Έρευνα αγοράς. Άγνωστοι στο διαδίκτυο συστήνουν διάφορα. Αλλά τι καλύτερο από το να προτείνουν φίλοι. Η Ι. στέλνει λίστα με Πριοβόλου, Καλπούζο και Μακριδάκη. Η Σ. Γράμματα στη Βέρα του Ναμπόκοφ. Ο Χ. - καθόλου τυχαία - Βραδύτητα του Κούντερα. Ο Χ. - δωρικός - Τριλογία της Μασσαλίας του Ιζζό. Κολλώ σε μια κριτική του τελευταίου, την οποία συνοδεύει ένα ταξιδιάρικο playlist - soundtrack του βιβλίου. Ο Σ. για πλάκα μου προτείνει τον Ήρωα με τα χίλια πρόσωπα του Κάμπελ, που του δάνεισα πριν ενάμιση χρόνο. Αν μη τι άλλο, τουλάχιστον στολίζει ένα κενό στο καινούριο του σπίτι.

ΚΑΣΕΤΑ: Night Drive

Βγαίνω από σπίτι με σκοπό να μη χρειαστεί να ξαναβγώ για κάμποσες ημέρες. Ψωνίζω κυρίως τρόφιμα. “Τι κάνει αυτή η τεκίλα στο θάλαμο μου;” κάνω και στριμώχνω καλαμάρια, μπακαλιάρους και κάτι λαχανικά, ώσπου τελικά η τεκίλα περνά και πάλι στη λήθη.

Ο έρωτας στα χρόνια της χολέρας. Αλληλογραφία. Το άγνωστο του παραλήπτη. Το άγνωστο ενός ιού. Να εξερευνήσουμε λοιπόν.

Δεν ξέρω τι μέρα είναι. Έχασα τελείως την επαφή με το χρόνο. Έτσι όπως τον δημιουργήσαμε, τόσο εύκολα μπορούμε να τον χάσουμε ή απλώς να τον αγνοήσουμε. Έτσι δε γίνεται με όλα τα ανθρώπινα δημιουργήματα; Άψυχα ή έμψυχα. Έτσι συμβαίνει και με τις σκέψεις, τις φαντασιώσεις, τα όνειρα, τις ευχές μας.

Ξεθάβω ξεχασμένες Polaroids. Έναν θαμμένο Έζρα Πάουντ στο μεγαλύτερο νεκροταφείο που είδες ποτέ σου. Σε έναν λαβύρινθο κοιμωμένων ιστοριών. Κοίτα τον. Πώς να κοιμάται άραγε ένας φασίστας; Μια διάνοια; Ένας ποιητής;

ΚΑΣΕΤΑ: Λουλούδια

Διαβάζω “Περί τυφλότητος”, Σαραμάγκου, με πυξίδα τον σελιδοδείκτη που γράφει PORTUGAL. Πριν 3 χρόνια χρειάστηκα καινούρια γυαλιά. Ένα αφόρητο πρωί του Ιούνη, τη μέρα των γενεθλίων της μάμας, ο Π. με άφησε στην τύφλα μου (απαγορευόταν να βάλω φακούς), έξω από το ιατρείο της δρ. Μ. για να με μετρήσει. 13 βαθμούς, ξεστομίζει. Τυφλώνομαι, σκέφτομαι. Καλά, χρόνια τώρα σχεδόν τυφλή ήσουν κι ακόμα είσαι, μονολογώ χωρίς να μιλώ. “Δεν υπάρχει λόγος να κάνεις επέμβαση, πιθανό να μην πιάσει”, λέει μεταξύ άλλων επιστημονικών εξηγήσεων η δρ., πάντα με αγάπη και τέτοιο μπρίο, που δε σου αφήνει περιθώρια ανησυχίας. Σπουδαίο να έχεις μπρίο στις μέρες μας. Ειδικά σε περιπτώσεις καραντίνας. Πάντως είτε το κάνει συνειδητά είτε ασυνείδητα, πιάνει. Μπαίνω στο λεωφορείο. Σε αντίθεση με πριν, βλέπω.

Άραγε θυμάμαι εκείνη τη μέρα εξαιτίας της απουσίας ή μήπως λόγω της παρουσίας όρασης; Ή όλα αυτά περί τυφλότητος είναι μπούρδες και η ανάμνηση μοιάζει κοντινή μόνο και μόνο επειδή πήρα αστικό Λευκωσιάτικο λεωφορείο πρώτη φορά μετά τα 17;

ΚΑΣΕΤΑ: Σιωπή (#Greek)

Κάθομαι πάνω από 5 ώρες στο γραφείο μου. Σήμερα δεν ανέβασα ρολά, συνειδητοποιώ. Σηκώνομαι, ανεβάζω ρολά. Κάθομαι. Συνεχίζω να γράφω. Κοιτώ έξω απ’ το τζάμι. Βλέπω τα φωτισμένα παράθυρα των συν-έγκλειστων της πόλης. Η περιέργεια μου για το τι συμβαίνει μέσα από τα νυχτερινά παράθυρα των πόλεων πάντα ίδια, πάντα σαν παιδιού. Γιατί οι άνθρωποι συνεχίζουν να αγοράζουν λευκές λάμπες; Γιατί κυκλοφορούν ακόμη στην αγορά; Μη σκοτώνετε το μυστήριο της πόλης παρακαλώ.

Το μπόνους της ημέρας: Καραντίνα live - Σωκράτης Μάλαμας.

ΚΑΣΕΤΑ: Ουλαλούμ

Είμαι απ’ αυτούς που πάντα διάβαζαν τους στίχους στα τραγούδια. Δεν το 'χω ξανακούσει αυτό. Δε βρίσκω πουθενά τα λόγια. Επιστρέφω χωρίς να το καταλάβω στην παιδική ηλικία μου, τότε που μάζευα σε κασέτες τραγούδια από το ραδιόφωνο και απομαγνητοφωνούσα τα λόγια. Αν θέλεις να κάνεις το ίδιο, ιδού: Βαρέα & Ανθυγιεινά - Τρίτη Βράδυ (Ψάξε φωνήεντα, βρες τις εκφράσεις).

Στο ντους οι σκέψεις έχουν άλλη ροή. Σαν το νερό που τρέχει. Εκεί κάνουμε τις πιο συνεκτικές σκέψεις, τις πιο σοβαρές συνειδητοποιήσεις και εκεί γεννάμε τις πιο γαμάτες ιδέες. Στο ντους επίσης τραγουδάμε. Αυτό το τελευταίο τουλάχιστον, δεν είναι κοινώς αποδεκτό; Η ζωή σε παύση είναι αλλιώς. Συνειδητοποιείς ότι σου δίνεται μια δεύτερη ευκαιρία να αναθεωρήσεις τη ρότα σου. Να δεις τι περνά από το χέρι σου για να την βάλεις σε καλή πορεία. Μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες. Να μη φοβάσαι και να γερνάς.

ΚΑΣΕΤΑ: Billie Holiday

Μιλάω με το τσάι δυόσμο. Μου λέει ότι “η αλήθεια και το λάδι βγαίνουν πάντα από πάνω”.

Ο Barrie επινόησε κάποτε τη ‘Χώρα του Ποτέ’. Τη μοναδική χώρα που δεν έχει χάρτη. Όπως ο παιδικός νους δεν γνωρίζει σύνορα. Σύνορα μόνο στο βαρετό πραγματικό μας κόσμο, που ο Barrie χλιαρά ονομάζει ‘Ηπειρωτική Χώρα’. Όρια και περιορισμοί που εμείς απεικονίσαμε σε χάρτες. Να τα μας πάλι. Εμείς οι άνθρωποι τη βρίσκουμε με το να οριοθετούμε τα πάντα. Τον δρόμο. Τον χρόνο. Τον πόνο;

Ξέρω κι άλλους που τους αρέσουν οι χάρτες. Εμένα μου αρέσουν γιατί έχουν την ΄ίδια γοητεία με εκείνον που σου ξεκαθαρίζει τις έντονες μαύρες γραμμές των ορίων του. Περιορίζουν το άπειρο των δυνατοτήτων. Και τα deadlines τα εκτιμώ ιδιαίτερα. Ίσως γιατί μου υπενθυμίζουν να κάνω το καλύτερο που μπορώ, πάντα λίγο πριν λήξουν. Τι ειρωνεία.

Έλεγα όμως για χάρτες και ανθρώπους γόητες. Που με το δεδομένο του περιορισμού τους σε προσκαλούν για νέες εξερευνήσεις. Κι εσύ διαλέγεις εκείνα τα περίκλειστα στο απέραντο κομμάτια που σου ταιριάζουν. Κι ονειρεύεσαι μια μέρα να δεις αληθινές χορεύτριες φλαμένγκο, να γευτείς αυθεντικό ταζίν στο Μαρόκο, να ακούσεις την jazz στη μέκκα της, τη Νέα Ορλεάνη, να ξαναπερπατήσεις στο Λυκαβηττό μια νύχτα λίγο πριν την άνοιξη.

Διαλέγουμε λοιπόν ποια σύνορα θα περάσουμε. Και κάθε φορά θέλουμε να πάμε πιο μακριά, να αλλάξουμε ήπειρο, να κατακτήσουμε μίλια. Ώσπου μια μέρα ξυπνάς και έρχεται και σε βρίσκει ο ιός που γεννήθηκε από τη μανία μιας ελίτ σε μια μακρινή χώρα που παίζει να έβαλες τελευταία στο μάτι. Τώρα και το πιο κοντινό σύνορο, γράφει “Απαγορεύεται”. Καμιά πατρίδα για τους μελλοθάνατους γόητες.

Αυτός ο ιός μια οδυνηρή απόδειξη πως τούτη η γη δεν έχει σύνορα. Καταρρίπτει χάρτες. Κι ας κλείνουν αεροδρόμια, κι ας εγκλωβίζεται ο άνθρωπος μέσα στα σύνορα που έβαλε ο ίδιος.

ΚΑΣΕΤΑ: Χάδι

Το ‘χει η κασέτα. Έλα να καραντινιάσουμε μαζί εύχεσαι να μπορούσες σε κάποιον να πεις.

Δεν έχω τελειώσει με τον Σαραμάγκου κι έτσι για την ώρα δεν πρόκειται να μάθεις το τέλος. Κάποτε είχα διαβάσει πως δεν υπάρχει αρχή, δεν υπάρχει τέλος, μόνο ο αιώνιος χρόνος που περιστρέφεται γύρω από τον εαυτό του. Ίσως. Ωστόσο - εκεί που μας παίρνει - πασχίζουμε να μάθουμε τη σειρά των πραγμάτων, να ξέρουμε τα όρια, να περιορίζουμε δυνατότητες. Συχνά περιορίζουν άλλοι δυνατότητες για μας. Και δεν ξέρουμε το τέλος. Και κοστίζει. Αυτό όμως είναι που μας κάνει πιο ευρηματικούς.

Είμαι σίγουρη - κι ας με τρομάζουν οι θρασείς διατυπώσεις βεβαιότητας - πως απ’ αυτήν ειδικά την καραντίνα θα βγούμε δημιουργικά πιο δυνατοί. Με μάτια που βλέπουν λίγο καλύτερα από την τελευταία φορά που μετρήσαμε την όρασή μας.

Υ. Γ.: Χωρίς καφέ, βιβλία, μουσικές, μνήμη, ζω στην τυφλότητα.

Μείνε σπίτι.

Μέχρι να ορίσεις τους φόβους σου,

Βάλια

Σημ.: Οι κασέτες που ακούστηκαν βρίσκονται όλες εδώ: https://www.kasetophono.com