Γράφει η Κοραλή Δημητριάδη/ Ποιήτρια, ηθοποιός

Στη Μελβούρνη της Αυστραλίας, βρισκόμαστε σε lockdown για αρκετές εβδομάδες. Τον Μάρτιο έκλεισαν τα σύνορα για μετακινήσεις εκτός της χώρας, και αμέσως μετά από αυτό σταμάτησαν τα ταξίδια εντός μεταξύ των επαρχιών. Όλοι οι Αυστραλοί που επιστρέφουν στη χώρα μεταφέρονται σε ειδικά ξενοδοχεία για δύο εβδομάδες και δεν τους επιτρέπεται να φύγουν.

Το lockdown κατέληξε σταδιακά. Λίγο πριν συμβεί, η γιαγιά μου πέθανε, στα μέσα Μαρτίου, στην Κύπρο. Είχα δει τον μπαμπά μου και τον αγκάλιασα, αλλά αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα μπορούσα να τον αγκαλιάσω.

Κάθε πολιτεία στην Αυστραλία καθόρισε διαφορετικά μέτρα. Στη Βικτώρια επιτρέπεται να βγούμε μόνο για άσκηση και για ψώνια. Όταν ήρθε το Ορθόδοξο Πάσχα, λυπήθηκα που δεν είδα την οικογένειά μου, παρόλο που δεν είμαι θρήσκα. Ο μόνος τρόπος που μπορούσα να νιώσω κοντά τους ήταν να βάψω τα κόκκινα αυγά και να ετοιμάσω σουβλά. Αυτές οι τελετουργίες με έκαναν να σκεφτώ την επόμενη φορά που θα μπορούμε να βρεθούμε ξανά σε ένα μεγάλο οικογενειακό γεύμα, με τις αδελφές μου και τους γονείς μου και όλα τα παιδιά μας. Είναι ενδιαφέρον το πώς αντιλαμβανόμαστε ένα απλό Πασχαλινό γεύμα ως κάτι που μας προκαλεί άγχος και πώς το θεωρούμε δεδομένο. Αυτό ενέπνευσε το ποίημα.

;