Γράφει ο Κώστας Μαννούρης /Συγγραφέας

misfortune cookies

Πώς είμαι; Δεν το πιστεύω ότι με ρώτησες. Είναι σπάνιο -σχεδόν ανήκουστο- για σένα να εκδηλώνεις ένα τόσο άμεσο κι απερίφραστο ενδιαφέρον. Δεν υπαινίσσομαι ότι είσαι αδιάφορος. Όχι, σε καμία περίπτωση. Εφόσον, λοιπόν, με ρώτησες, οφείλω να απαντήσω με σαφήνεια. Απαντώ. Είναι μια περίεργη μέρα. Έχω αγωνία.

Εγώ ήθελα απλώς να δοκιμάσω κάτι καινούριο στη δουλειά μου. Ήταν ένα πείραμα, μια δοκιμή. Και τώρα αναμένω το αποτέλεσμα. Όπως οι επιστήμονες κάνουν πειράματα αναμένοντας τα αποτελέσματα, ώστε να βγάλουν βάσιμα και ασφαλή συμπεράσματα. Ίσως να μην έπρεπε να αναλάβω τέτοιο ρίσκο. Ίσως η κίνησή μου να ήταν επιπόλαιη και αυτοκαταστροφική.

Έκτισα αυτή την ταπεινή επιχείρηση με πολύ κόπο. Από παιδί λάτρευα τα fortune cookies. Αυτά ήταν το απόγειο της κάθε επίσκεψής μας στο κινέζικο εστιατόριο. Να θρυμματίζω χωρίς αναστολή το λεπτό μπισκότο για να λάβω το μήνυμα που έκρυβε στα σπλάχνα του για μένα, «μια μεγάλη έκπληξη σε αναμένει», «ένας χαμένος φίλος σε σκέφτεται με αγάπη», «ένας νέος δρόμος σε περιμένει», «η τόλμη είναι το χαμόγελο της μοίρας». Γι’ αυτό κι όταν έκλεισε αιφνίδια το εργοστάσιο χαρταετών -ποιος το περίμενε πως θα κόπαζαν αιφνίδια όλοι οι άνεμοι!- και έμεινα χωρίς καριέρα, θυμήθηκα αυτά τα μυθικά δοχεία των παιδικών μου χρόνων, αυτούς τους βρώσιμους καλούς οιωνούς της ιδιωτικής μου αρχαιότητας.

Το έψαξα για μήνες. Μίλησα με ειδήμονες στο Σαν Φρανσίσκο, το Χονγκ Κόνγκ και το Πεκίνο, έκανα άπειρες δοκιμές μέχρι να καταλήξω στη δική μου προσωπική συνταγή. Εν τω μεταξύ είχαν επιστρέψει κραταιοί όλοι οι άνεμοι, οι άνθρωποι ωστόσο είχαν πλέον μάθει να ζουν χωρίς χαρταετούς. Έτσι, καταδύθηκα με ορμή στην παρηγορητική θάλασσα των fortune cookies. Έστησα αυτό το μικρό εργαστήριο στην κουζίνα μου και εγκαινίασα το δικό μου e-shop «The very fortune cookies». Οι πρώτοι πελάτες ήρθαν σχετικά σύντομα. Η φήμη που εξαπλώθηκε σ’ όλη την πόλη. Τα καλύτερα κινέζικα εστιατόρια ήθελαν τα δικά μου μπισκότα με τα χειρόγραφα μηνύματα, «το σύμπαν έχει αποφασίσει να σε βοηθήσει σ’ έναν υψηλό στόχο», «η αδελφή ψυχή σου είναι πλησιέστερα απ’ ό,τι νομίζεις», «αύριο θα είναι μια εξαιρετικά γενναιόδωρη μέρα», «έχεις στην παλάμη σου τον σπόρο που θα γεννήσει έναν δρυμό».

Πριν από μια εβδομάδα, όμως, καθώς έβλεπα τις ειδήσεις των οκτώ, ένιωσα ντροπή γι’ αυτά τα γελοία μηνύματα. Άκουσα να λένε ότι στην πόλη μας είμαστε πρώτοι στην κατανάλωση αντικαταθλιπτικών αλοιφών και σπανακιού. Αυτό σημαίνει ότι στο αίμα μας κυλάει πολύ σίδηρο και στο δέρμα μας επωάζεται η λύπη. Κι εγώ τι κάνω; Εμπαίζω για τα χρήματα τους συμπολίτες μου, τάζοντάς τους ευοίωνα και ευφρόσυνα πράγματα που δεν θα ’ρθουν ποτέ. Θα μου πεις, οι πελάτες των κινέζικων εστιατορίων πάνε καλά από διάθεση, δεν θα τους βλάψει και λίγος εμπαιγμός. Δεν είναι έτσι, όμως. Είχα παλιά μια συμφοιτήτρια που έκανε τα γενέθλιά της στη «Χρυσή Παγόδα» και τέσσερις ημέρες αργότερα έγινε ηθελημένα περιστέρι Δαλματίας και πέταξε στη λήθη. Άφησε μονάχα ένα χαϊκού που δεν κατάφερε κανείς μέχρι στιγμής να αποκωδικοποιήσει. Μιλούσε για ιλαρές φράουλες και ηθικούς αυτουργούς.

Γι’ αυτό είπα να φτιάξω μια πιο έντιμη παρτίδα fortune cookies. Την παραγωγή μιας ημέρας που να μιλά με ειλικρίνεια στους ανθρώπους που φοβούνται και δοκιμάζονται, «έχεις δίκαιο, θα πεθάνεις μόνος και λησμονημένος», «όχι, δεν θα πάρεις την προαγωγή, η εταιρεία θα κλείσει», «δεν σου οφείλει κανείς τίποτε, ηλίθιε νάρκισσε», «αυτές οι ενοχλήσεις στο στήθος δεν είναι διόλου αθώες, ίσα που προλαβαίνεις». Το έκανα. Η παρτίδα πήγε σήμερα το απόγευμα σ’ όλα τα συνεργαζόμενα εστιατόρια της επιχείρησης.

Από κείνη τη στιγμή περιμένω με αγωνία. Για την ακρίβεια, κάθομαι σε αναμμένα κάρβουνα. Μήπως έκανα μια απερισκεψία; Θα εκτιμήσουν την ειλικρίνεια και την ευθύτητα των misfortune cookies ή θα ενοχληθούν από την αιχμηρότητά τους. Εσύ τι θα επέλεγες να πεις σε ανθρώπους που έχουν μόλις απολαύσει ένα πλούσιο γεύμα; Το σωτήριο ψέμα ή την ανάλγητη αλήθεια; Εγώ έκανα ένα μικρό πείραμα. Αυτό είναι όλο. Ελπίζω τα εστιατόρια να μην με τιμωρήσουν γι’ αυτό μου το διάβημα. Η πρόθεσή μου ήταν καλή και αγαθή. Φοβάμαι, όμως, πως διέπραξα ένα μεγάλο σφάλμα. Σε παρακαλώ, βοήθησέ με. Τι θα κάνω αν πάψουν για δεύτερη φορά οι άνεμοι της χώρας… Σε παρακαλώ. Βοήθησέ με. Μόνο εσύ μπορείς.

* Το «misfortune cookies» ανήκει σε ένα νέο έργο υπό τον τίτλο «συμπαρομαρτούντα» που γράφω στην καραντίνα (η ιδέα προέκυψε στα τέλη του προηγούμενου χρόνου). Το συγκεκριμένο απόσπασμα γράφτηκε την Τετάρτη 15 Απριλίου.