Στην έκθεση "Frida Kahlo: Appearances Can Be Deceiving" παρουσιάζεται με μια προοπτική άγνωστη στους περισσότερους, ο τρόπος με τον οποίο η πολιτική, το φύλο, η αναπηρία και η εθνική ταυτότητα επηρέασαν τη ζωή, την τέχνη και τη δημιουργικότητα της Κάλο.

Το Μουσείο de Young, το μουσείο καλών τεχνών που βρίσκεται στο Golden Gate Park του Σαν Φρανσίσκο και πήρε το όνομα του δημοσιογράφου M. H. de Young, ο οποίος υποστήριξε σε όλη τη ζωή του το μουσείο και άφησε μια μεγάλη κληρονομιά σε αυτό τιμά τη Φρίντα Κάλο με την έκθεση Frida Kahlo: Appearances Can Be Deceiving και αναφέρεται εκτεταμένα στη σχέση της Μεξικανής ζωγράφου με την πόλη του Σαν Φρανσίσκο.

Τον Νοέμβριο του 1930 η Φρίντα είναι 23 ετών. Είναι μόλις ένα χρόνο παντρεμένη με τον Ντιέγκο Ριβέρα και φτάνουν στο Σαν Φρανσίσκο, όπου ο Ντιέγκο έχει αναλάβει να ζωγραφίσει τοιχογραφίες στο Luncheon Club του Χρηματιστηρίου του Σαν Φρανσίσκο και στο Καλιφόρνια Σχολή Καλών Τεχνών [τώρα το Ινστιτούτο Τέχνης του Σαν Φρανσίσκο].  Είναι απλώς η γυναίκα ενός σπουδαίου τοιχογράφου και ζωγράφου και ο τύπος γράφει πως ασχολείται με έργα τέχνης που αποπνέουν χαρά.



Ο Ριβέρα ήταν το κέντρο της προσοχής όλων και συχνά παραμελούσε τη Φρίντα για την τέχνη του αλλά και για άλλες γυναίκες. Η νεαρή Φρίντα στο Σαν Φρανσίσκο είχε εγκαταλείψει τις καλλιτεχνικές της φιλοδοξίες, έγινε μια καλή νοικοκυρά που μαγείρευε και πήγαινε το φαγητό στα μέρη που εργαζόταν ο Ριβέρα. Δυο χρόνια αργότερα το 1932 θα μετακόμιζαν στο Ντιτρόιτ, στην καρδιά της Μεγάλης Ύφεσης, για να κάνει τις περίφημες τοιχογραφίες που απεικονίζουν σε 27 πάνελς τη βιομηχανία Ford Motor Company και θεωρούνται τα πιο επιτυχημένα έργα του. Κατά τη διάρκεια της παραμονής τους στο Σαν Φρανσίσκο, Ριβέρα και Κάλο έδειξαν τη δουλειά τους στην Έκτη Ετήσια Έκθεση της Εταιρείας Καλλιτεχνών του Σαν Φρανσίσκο.

Για τη Φρίντα ήταν η πρώτη φορά που εγκατέλειπε το Μεξικό και ταξίδευε σε άλλη χώρα. Η εμπειρία αυτή άσκησε μεγάλη επιρροή πάνω της, διαμόρφωσε την αυτοτελή ταυτότητα της Κάλο και ξεκίνησε την καλλιτεχνική της πορεία. Και μόνο οκτώ χρόνια αργότερα, το 1938 ο Γάλλος σουρεαλιστής Αντρέ Μπρετόν που θα γνώριζε το ζευγάρι κατά τη διάρκεια του ταξιδιού του στο Μεξικό θα εντυπωσιαζόταν από τη δουλειά της και θα την καλούσε να πάρει μέρος στην έκθεση μαζί με άλλους σουρεαλιστές ζωγράφους ενώ θα οργάνωνε και μια ατομική της έκθεση στο Παρίσι.



Στην έκθεση στο Σαν Φρανσίσκο παρουσιάζεται με μια προοπτική άγνωστη στους περισσότερους, ο τρόπος με τον οποίο η πολιτική, το φύλο, η αναπηρία και η εθνική ταυτότητα επηρέασαν τη ζωή, την τέχνη και τη δημιουργικότητα της Κάλο. Η έκθεση περιλαμβάνει μια επιλογή από τα υπάρχοντά της από τη διάσημη κατοικία της, τη La Casa Azul, τώρα το Museo Frida Kahlo στην Πόλη του Μεξικού. Κλειδωμένα μετά το θάνατό της, το 1954, αυτά τα προσωπικά αντικείμενα ξετυλίχθηκαν το 2004, πενήντα χρόνια μετά τον θάνατό της. Η έκθεση παρουσιάζει τα προσωπικά της αντικείμενα – συμπεριλαμβανομένων φωτογραφιών, επιστολών, κοσμημάτων, καλλυντικών, ιατρικών κορσέδων και εξαιρετικών ενδυμάτων – μαζί με 34 σχέδια, πίνακες ζωγραφικής της Κάλο και μια λιθογραφία που καλύπτει ολόκληρη την ενήλικη ζωή της.

Οι επιμελητές της έκθεσης τη θεωρούν έκθεση – ορόσημο που ιχνογραφεί το πορτραίτο μιας ζωγράφου που το όνομά της είναι ένα brand όχι μόνο της σύγχρονης τέχνης αλλά και της ποπ κουλτούρας που εξακολουθεί με τον αντισυμβατικό της τρόπο να προσφέρει έμπνευση σε πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο. Σήμερα, η Κάλο είναι γνωστή για το ιδιαίτερο προσωπικό της στιλ και για την εξαιρετική της τέχνη. Φρόντισε πολύ με την εμφάνισή της και δημιούργησε την προσωπική της εικόνα τόσο προσεκτικά όσο τους πίνακές της. Σήμερα η Φρίντα Κάλο και η εικόνα της αναπαράγονται σε ρούχα, αφίσες, τσάντες ακόμα και σε μια κούκλα Barbie από τη Mattel.



Η Κάλο δεν επέτρεψε ποτέ στην αναπηρία της να ορίσει τη δημόσια εικόνα της. Ακόμα και οι δύσχρηστοι ορθοπεδικοί κορσέδες της έγινα καμβάδες τέχνης. Τους ζωγράφιζε ακόμα και να μην τους έβλεπε κανένας. Και κατείχαν περίοπτη θέση στην ντουλάπα της μαζί με όλα τα προσωπικά και ιδιαίτερα ρούχα της. Η Κάλο δεν εγκατέλειψε ποτέ το στιλ της Τιχουάνα στο ντύσιμό της. Η επιλογή της να φορά αυτά τα ρούχα αντανακλούσε τη βαθιά και ακλόνητη αφοσίωσή της στη χώρα καταγωγής της. Τα ρούχα της τα χρησιμοποιούσε επίσης για να καλύψει τα σωματικά και συναισθηματικά τραύματα που διαμόρφωσαν τη ζωή της. Το ατύχημα που είχε στα 18 της χρόνια την «προίκισε» με ένα σωρό ορθοπεδικά αξεσουάρ, κορσέδες ειδικά παπούτσια και αργότερα ένα προσθετικό μέλος, όταν της ακρωτηρίασαν το πόδι.

Είναι άθλος ο τρόπος με τον οποίο η Κάλο φρόντισε να τα καλύπτει και να εμφανίσει παγκοσμίως και μπροστά στο φακό τόσων διάσημων φωτογράφων τον τύπο της ανεξάρτητης και δυναμικής γυναίκας του Μεξικού, προβάλλοντας σκόπιμα τους αγώνες, τα τραύματα και τον εναλλακτικό «εαυτό της», τόσο μέσα από τις εμβληματικές εικόνες όσο και από τα έργα της. Αυτό το στιλ η Φρίντα Κάλο το ανέπτυξε στο Σαν Φρανσίσκο που είχε βαθιά επίδραση πάνω της. Κυκλοφορούσε ανάμεσα στους Αμερικανούς σαν «εξωτικό πουλί», κάνοντας στην ουσία μια δήλωση της μεξικάνικης καταγωγής που διαμόρφωσε με πολύπλοκο τρόπο το έργο της.



Η έκθεση είναι μια ακόμα στάση σε ένα ταξίδι που άρχισε το 2012 στο Museo Frida Kahlo στην Πόλη του Μεξικού το 2012. Αναπτύχθηκε περισσότερο στο Μουσείο Victoria and Albert στο Λονδίνο το 2018 και έκανε το αμερικανικό ντεμπούτο της στο Μουσείο Τέχνης του Μπρούκλιν το 2019. Σε αυτή την έκθεση στο Σαν Φρανσίσκο περιλαμβάνει σχέδια προ ισπανικών γλυπτών σε χαρτί των Diego Rivera και David Alfaro Siqueiros.

Με την έκθεση οι επισκέπτες μεταφέρονται στην La Casa Azul (Tο Μπλε Σπίτι), όπου γεννήθηκε η Κάλο, έζησε για το μεγαλύτερο μέρος της ζωής της και πέθανε. Ο πατέρας της έχτισε το σπίτι το 1904. Η Κάλο και ο Ρίβερα το ανακαίνισαν πριν μετακομίσουν εκεί στη δεκαετία του 1930. Δεδομένου ότι η Κάλο συχνά δεν μπορούσε να μετακινηθεί εξαιτίας της κατάστασης της υγείας της μετέτρεψε το σπίτι της σε μικρόκοσμο του αγαπημένου της Μεξικού. Γέμισε το σπίτι με διάφορα μεξικάνικα έργα τέχνης, όπως έργα λαϊκής τέχνης, κεραμικά και αναθηματικούς πίνακες. Γέμισε την αυλή με εσπεριδοειδή, πολύχρωμα λουλούδια, αγάλματα και μια ποικιλία από κατοικίδια ζώα.

Η La Casa Azul έγινε πολιτιστικός κόμβος, προσελκύοντας χιλιάδες επισκέπτες από το Μεξικό και το εξωτερικό, και είναι μια ακόμη έκφραση της λαμπρής δημιουργικής δύναμης της ζωγράφου. Η Φρίντα Κάλο επισκέφθηκε δυο φορές το Σαν Φρανσίσκο, μία το 1930 και άλλη μια δέκα χρόνια αργότερα, το 1940 για λόγους ιατρικής περίθαλψης.

Πηγή: elculture.gr (Αργυρώ Μποζώνη)