Γράφει η Άρτεμις Χρυσοστομίδου, Συγγραφέας

Στρατιές επιστημόνων παλεύουν να μεταφέρουν μέσα από μερικά κυβικά εκατοστά ρευστή ευφυΐα ένα στοιχείο του ιού το οποίο διοχετεύοντας το στο ανθρώπινο σώμα θα το εκπαιδεύσει να αμύνεται σε περίπτωση που ο ιός μεγαλοπρεπώς προσπαθήσει να το προσβάλει. Στην πραγματικότητα η έρευνα είναι μια προσπάθεια θωράκισης απέναντι στην προσβολή, εισέρχεται η προσοχή σε ένα πεδίο δυναμικής απώθησης της προσβολής. Ο κορωνοϊός είναι ο ίδιος το αποτέλεσμα μιας αδιάκοπης προσβολής του ανθρώπου κατά της φύσης ως οικολογίας και της φύσης του ως προσώπου.

Η τόσο τραχιά διάθεση χειραγώγησης και εξουσίας δεν σταματά στην πολιτική ή την πατριαρχική νοοτροπία, επεμβαίνει στα οικοσυστήματα, εισβάλλει στην καρδιά των δασών, τα εκμεταλλεύεται πετώντας το μετάλλευμα και κρατώντας τα ροκανίδια, το ευτελές μέρος που αποτελεί τη χρησιμοθηρία. Όταν η φύση αντιδρά σε αυτήν την προσβολή, ξεσκεπάζεται και η προσβολή απέναντι στο υλικό μας, που είναι μη υλικό, γιατί ως άνθρωποι είμαστε καρποί σχέσης και όχι εκμετάλλευσης.

Όταν η σχέση γίνεται προβληματική, μας κατακλύζει η σύγχρονη υστερία της «χαλαρής» φρίκης του θανάτου, γιατί η σχέση είναι μεταφυσικό γεγονός, επικυρώνει την παρουσία μας. Πόσο φαντασμαγορικά δεν αποκαλύφθηκε το πραγματικό μας μέγεθος; Δεν είμαστε μικροί γιατί θα πεθάνουμε, είμαστε μικροί γιατί είμαστε αποκομμένοι, και αυτό φανερώνει την αποτυχία των τεχνών.

Δεν φροντίσαμε να μαλακώσουμε τον ενοχλητικό βήχα της εγωπάθειας, δεν ανοίξαμε χώρο στο εσωτερικό των ανθρώπων, παρουσιάσαμε ένα μέρος παραβλέποντας το όλον, δεν ασχοληθήκαμε με την ενθουσιώδη προοπτική του ανθρώπου, δεν φανερώσαμε την ευρυχωρία του, ήμασταν οκνοί και αφύσικοι -αφύσικο είναι ό,τι αποκλείει τη μεταφυσική-, αναφερόμασταν στο θέατρο ως αναπαράσταση και όχι ως γεγονός, αλλά οι ανθρώπινες σχέσεις δεν αναπαρίστανται, συμβαίνουν.

Γίναμε παιδιά της μόδας και του φολκλόρ, που είναι το ίδιο μόδα, γεμίσαμε παράδοση χωρίς να παραδίδεται τίποτα, γιατί η παράδοση έχει κίνηση, κάποιος παραδίδει κάτι σε κάποιον, χρειάζονται δύο, και όπου υπάρχουν δύο υπάρχει σχέση, δεν είναι κέντρο φωτοτυπίας. Παραλαμβάνεται ένας τρόπος να υπάρχουμε, ο οποίος περνά από μέσα μας, αντιδρά στην εμπειρία της πραγματικότητας και παραδίδεται ανακαινισμένος.

Δείξαμε τόσες σκηνές βίας που τη συνηθίσαμε. Ένα εμβόλιο δεν διοχετεύει στο σώμα παρά ένα ελάχιστο, αδρανοποιημένο ίχνος ιού, εμείς περνούσαμε μέσα τόνους ιικών φορτίων. Αντί να μιλήσουμε για τις δυνατότητες του ανθρώπου, μιλήσαμε τόσο εμμονικά για την αρρώστια του, που τον κάναμε να αρρωστήσει περισσότερο. Ο φαλλός είναι φελλός.

Η πληγή της πάλης μεταξύ των ανθρώπων και της φύσης δεν καταπραΰνεται επεξηγηματικά ή φολκλορικά ή αόριστα, έχει ανάγκη από οξυγόνο πραγματικότητας, δηλαδή σχέσης, οξυμένης αντίληψης και παρατήρησης. Η σκηνική ποίηση βασίζεται στην ορμητική ησυχία της ακρίβειας πλάι στο τυχαίο, τη νύξη, τις αντινομίες, έχει πλάκα.

Τα πράγματα έχουν ανάγκη από φροντίδα, χρειάζεται να αγαπήσουμε τον άνθρωπο όπως είναι και όχι όπως τον φαντασιωθήκαμε. Στη ζωή, άρα και στις τέχνες, η πραγματικότητα μάς διαπνέει όταν δεν ασχολούμαστε μαζί της αλλά διά μέσου της σχέσης, όταν επιτρέπουμε σε όλα τα μη ανακοινώσιμα των δελτίων να ανακοινώσουν μέσα μας την παρουσία τους. Και φυσικά, όταν δεν φταίει για όλα το σύστημα αλλά κι εμείς.

Το εμβόλιο στη δική μας προσβολή είναι η ίδια η COVID, ας ακούσουμε τι έχει να πει μια συνθήκη για πρώτη φορά κοινή σε ολόκληρο τον πλανήτη. Ο ιός έδειξε ότι είμαστε όλοι μέλη του ίδιου σώματος, εφόσον νόσησε ένας, ενδέχεται να νοσήσουμε όλοι. Είναι ό,τι πιο ριζοσπαστικό και παράλληλα ό,τι πιο mainstream έχουμε ζήσει. Ας μην προσβάλουμε άλλο τη φύση μας με τετριμμένα, ας προσεγγίσουμε τον κόσμο ως ευγενείς, απαλά και χαρωπά. Για να ενεργοποιηθεί ο ίλιγγος της παρουσίας, ας ασκήσει η σιωπή μέσα μας την ελαφρά της γοητεία. Γι' αυτό είναι ωραίες οι τέχνες, για το μοναχικά μαζί. Θάρρος!