Η καλλιτεχνική πρακτική της Κοραλίας Στεργίδη επικεντρώνεται στη δημιουργία εμπειριών που μας ωθούν να επαναπροσδιορίσουμε τις εκφάνσεις οικειότητας μεταξύ των ανθρώπων και άλλων οντοτήτων, εισάγοντας εναλλακτικές οικονομίες φροντίδας εντός των οικοσυστημάτων που μοιραζόμαστε. Προσωπικές αφηγήσεις και ευρηματικές οδηγίες κατευθύνουν το κοινό σε επιτελεστικές δράσεις, δημιουργώντας κλιμακούμενες σωματοποιημένες εντάσεις. Το Formworks επενδύει στη δημιουργία περιβαλλόντων που προάγουν τη συνεργασία και συμμετοχικότητα, αμφισβητώντας τις καθιερωμένες συνθήκες παραγωγής και θέασης της τέχνης. Έτσι ξεκίνησε μια συζήτηση για το πώς μπορούμε να σχεδιάσουμε ένα περιβάλλον που να ευνοεί και να ενισχύει την αλληλοσύνδεση και την αλληλεπίδραση, όπου δεν εξαιρείται κανένας από τη συμμετοχή με ίσους όρους.

Η δυναμική των συμμετοχικών έργων τέχνης να δημιουργήσουν μια παρατεταμένη αίσθηση συνύπαρξης δεν έχει μειωθεί παρά την παγκόσμια πανδημία και την ανησυχία που δημιουργείται όταν είμαστε μαζί, ακόμα και σε ελεγχόμενα περιβάλλοντα. Η διαπίστωση αυτή μας οδήγησε στο να επιχειρήσουμε να σπρώξουμε την ιδέα της περφόμανς και της συμμετοχικότητας πέρα από την προϋπόθεση της φυσικής παρουσίας. Ξεκινώντας από το θέμα της φόρμας στην περφόρμανς στην εποχή της ψηφιακής διανομής και κατανάλωσης παρουσιών, ήρθαμε αντιμέτωποι με διάφορα ερωτήματα. Μας απασχόλησε κυρίως το πώς μπορούμε να δουλέψουμε με τα μέσα της περφόρμανς, του βίντεο και του ήχου, αποφεύγοντας ωστόσο τη παρουσίαση κάποιου βίντεο για οικιακή κατανάλωση, που θα το αντιλαμβάνεται ο θεατής σαν καταγραφή μιας πραγματικότητας που συνέβει αλλού και σε άλλο χρόνο;

Κατά τη διάρκεια του πρώτου lockdown, η Στεργίδη άρχισε να προσέχει περισσότερο τους ήχους της φύσης, που μπορούσε να ακούσει μέσα από το σπίτι της λόγω της ησυχίας που επικρατούσε στην πόλη. Κάθε πρωί, το κελάηδημα των πουλιών συναντούσε τον ανατέλλοντα ήλιο και έμπαιναν μαζί στο δωμάτιο από το παράθυρο, αλληλεπιδρώντας με τις αναπαραγωγές γνωστών πινάκων που βρίσκονται απέναντι από το κρεβάτι της. Το φως και η χορωδία των πουλιών σηματοδοτούσαν το πέρασμα από τη νύχτα στο πρωί, από τον ύπνο στο ξύπνημα: τη στιγμή δηλαδή που είμαστε πιο ευάλωτοι, όταν το σώμα προσπαθεί να κατανοήσει το περιβάλλον μέσα στο οποίο βρίσκεται. Μία απαγγελλόμενη συνειδησιακή ροή την οδήγησε στο ξεκλείδωμα αναμνήσεων και σε ένα παιχνίδι λέξεων, with pek pek, ακολουθώντας διαδικασίες του γίγνεσθαι μέσα σε δεξαμενές μετά-ανθρώπινων οικειοτήτων. Το αίσθημα εμβύθισης-ως-ακινησίας, που ενισχύθηκε από τον ξαφνικό, υποχρεωτικό περιορισμό της (δια)κίνησης και της φυσικής επαφής, έκανε τα μήκη των ηχητικών κυμάτων που έφταναν σ’ αυτήν όλο και πιο σημαντικά για τους πειραματισμούς της με τις έννοιες της ρευστής υποκειμενικότητας και μνήμης.

Οι ήχοι και οι περιορισμοί την οδήγησαν σε μια μάλλον αιφνίδια συνειδητοποίηση, ότι αν αφαιρέσεις τη φυσική επαφή από ένα φιλί, αυτό που μένει είναι η μνήμη ενός ήχου, μιας υγρότητας που διαπερνά όλες τις χρονικές υφές του τώρα, και το αίσθημα της επιθυμίας για φροντίδα. Το έργο αναπτύχθηκε με την απόσταση in situ και με τα μάτια κλειστά. Αυτό την οδήγησε στο να ενεργήσει ως ηχητικός μηχανισμός, ηχογραφώντας με το αυτί και εφευρίσκοντας μεθόδους αναπαραγωγής των ήχων των πουλιών που τόσο πολύ της θύμιζαν τους κονσερβοποιημένους ήχους των φιλιών με τους οποίους μεγαλώνουμε στη μαζική κουλτούρα. Η διαδικασία μας ενθαρρύνει να παίξουμε με την απροσδόκητη προσαρμοστικότητα της φωνής και να ψάξουμε για νέες συχνότητες συμβίωσης, όπου βρίσκουμε τρόπους επανέκφρασης της μνήμης και πρακτικές φροντίδας για την ορφανή ετερότητα πιθανών μελλόντων.

To Formworks είναι ένα επιμελητικό πρόγραμμα εν συνεχεία που αναπτύχθηκε με πρωτοβουλία του Ευαγόρα Βανέζη, και το οποίο έχει το ερώτημα της μεθοδολογίας ως κεντρικό άξονα της εξέλιξης του. Προωθεί πειραματικούς τρόπους παραγωγής εκθέσεων και καλλιτεχνικών αναθέσεων, που επικεντρώνονται στην ιστορία των εκθέσεων και σε αναλυτικές και θεωρητικές προσεγγίσεις που αφορούν σύγχρονες πρακτικές.

H καλλιτεχνική πρακτική της Κοραλλίας Στεργίδη έχει διατομεακό χαρακτήρα. Η κυπροβουλγαρικής καταγωγής Στεργίδη έχει ως βάση της το Λονδίνο και είναι πτυχιούχος του προγραμματος Performance Design and Practice του Central Saint Martins (Λονδίνο, 2016) ενώ παρακολουθεί μεταπτυχιακό πρόγραμμα καλών τεχνών (MFA Fine Art Media) στο Slade School of Art του Λονδίνου. H Στεργίδη εξερευνά πολιτικές της φροντίδας, βλέποντας τες ως κάτι αναγκαίο στον κόσμο μας που δομείται από αλληλεξαρτώμενες συνδέσεις με ανθρώπινα και μη όντα. Μέσα από τη δουλειά της επαναπροσδιορίζει τις εκφάνσεις οικειότητας μεταξύ των ανθρώπων και άλλων οντοτήτων, εισάγοντας εναλλακτικές οικονομίες φροντίδας εντός των οικοσυστημάτων που μοιραζόμαστε. Πρόσφατες εκθέσεις της είναι το Re-Enchanted Matter, APT Gallery (Λονδίνο, 2020) και η πρώτη παρουσίαση φωτογραφιών της στο London Grads Now, The Saatchi Gallery (Λονδίνο, 2020). Η ταινία της ‘Whale For An Ear’ (2017) συμπεριλήφθηκε στη λίστα των επικρατέστερων για το The Bloomberg Contemporaries και το φεστιβάλ Oberhausen. Της απονεμήθηκε το βραβείο Green Initiative Prize το 2013 και το The Deans Award For Excellence του Central Saint Martins to 2016.

Ο Ευαγόρας Βανέζης είναι επιμελητής προγραμμάτων και εκθέσεων σύγχρονης τέχνης και δοκιμιογράφος. Είναι κάτοχος μεταπτυχιακού τίτλου Έρευνα για τις Καλές Τέχνες: Θεωρία Τέχνης και Φιλοσοφία από το Central Saint Martins. Η πρακτική του ενσωματώνει διάφορα φαινομενολογικά εργαλεία και τα ερευνητικά του ενδιαφέροντα επικεντρώνονται στη βιοπολιτική, τους ποιητικούς υλισμούς και τη θεωρία ως αντικείμενο. Γράφει κείμενα για εκθέσεις, καταλόγους και άλλα κριτικά μέσα και επιμελείται εκθέσεις και προγράμματα, όπως το Formworks (επιμελητικό πρόγραμμα εν συνεχεία), A Climate Challenge (2019 – 20, Σύνδεσμος Εικαστικών Καλλιτεχνών Κύπρου), και Εικόνες και Όψεις του Εναλλακτικού Κινηματογράφου (2018, 2020, Υπουργείο Παιδείας και Πολιτισμού Κύπρου/Brave New Culture). Είναι μέλος της ομάδας Anachoresis που εκπροσωπεί την Κύπρο στη 17η Διεθνή Έκθεση Αρχιτεκτονικής – Μπιενάλε Βενετίας. www.evagorasvanezis.com

Ο Milo Van-Giap είναι φωτογράφος και σκηνοθέτης με βάση το Λονδίνο. Δουλεύει κυρίως με ντοκιμαντέρ, πορτραίτα και τη μόδα και τρέφει ιδιαίτερο ενδιαφέρον για τα περιστέρια, το νερό και την κίνηση.

Ο Γιάννης Χριστοφίδης συνδυάζει πρακτικές ηλεκτρονικής μουσικής, σύνθεση ηχοτοπίων και δημιουργικού σχεδιασμού ήχου. Η προσωπική του δουλειά ερευνά την εμπειρία του χώρου χρησιμοποιώντας ηχογραφήσεις πεδίου ως κεντρικό υλικό, εξετάζοντας το εννοιολογικό πλαίσιο του ήχου και την πολυαισθητηριακή εμπειρία του προσφέρει. Είναι συνιδρυτής του PHYSICAL PLASTIC, με βάση το Λος Άντζελες, μια συνεργασία συνθέτη-σκηνοθέτη με την ηθοποιό-σκηνοθέτη Kestrel Leah, που επικεντρώνεται στη δημιουργία πειραματικού μουσικού θεάτρου, έχοντας ως έναυσμα την ιδιότητα του θεάτρου να παρουσιάζει ζητήματα καθολικής σημασίας. Η μουσική και τα ηχοτοπία του για καλλιτεχνικές εγκαταστάσεις, περφόρμανς, και επιμελητικά προγράμματα έχουν παρουσιαστεί σε κορυφαίους χώρους και ιδρύματα σε Ευρώπη και Αμερική, όπως Centre Pompidou (Γαλλία), Lincoln Center (ΗΠΑ), The Watermill Center (ΗΠΑ), The Athens & Epidaurus Festival (Ελλάδα), La Triennale di Milano (Ιταλία), New York City Electroacoustic Music Festival (ΗΠΑ), Queen Elizabeth Hall | Southbank Centre (ΗΒ)