Ήταν ένα ανοιξιάτικο βράδυ τζαι εκάθουμουν πάνω σε ένα σκαλάκι έξω 'που ένα μπαρ. Έπινα brandy sour τζαι επερίμενα ανυπόμονα την πρώτη παρουσίαση του δίσκου των αγαπημένων Sandy Brour. Θυμούμαι να ξεκινά η μπάντα τζαι να παίζει τη δική της καταπληκτική εκδοχή του τραγουδιού «Μάλιστα Κύριε» τζαι τη φωνή της Ευθυμίας να το τραγουδά. Θυμούμαι να νιώθω ευτυχισμένη. Θυμούμαι να παίρνω μια μεγάλη ανάσα τζαι να σκέφτουμαι πόσον όμορφη έν' η Κύπρος.

Είχα επιστρέψει στο νησί μόλις κάποιους μήνες πριν, μολονότι η εργασιακή επισφάλεια τζαι άλλα στοιχεία που έχουμε να αντιμετωπίσουμε καθημερινά στο νησί γνωστό τζαι ως «this is Cyprus» εφωνάζαν μου να μείνω στη Δανία.

Πέντε χρόνια μετά, η Κύπρος μοιάζει μου αντιφατική όσον ποτέ - σαν να ζω ταυτόχρονα σε κόσμους παράλληλους, τζαι κινούμαι ανάμεσα στο «this is Cyprus», στο «σαν την Κύπρο εν έσιει».

Η ατάκα «this is Cyprus» η οποία έγινε διάσημη ανά το παγκόσμιο όταν εκστομίσθηκε από συγκεκριμένο δικηγόρο στο ντοκιμαντέρ της Al Jazeera για τα «Cyprus Papers», δεν μας ήταν άγνωστη προηγουμένως. Είναι μια φράση την οποία βρίσκουμε τους εαυτούς μας να αναφωνούμε συχνά.

Την αναφωνούμε εδώ και χρόνια καθώς γινόμαστε μάρτυρες στην ισοπέδωση της ακτογραμμής μας με μπουλντόζες σταλμένες από συγκεκριμένους τοπικούς άρχοντες που αυθαίρετα αποφάσισαν να δημιουργήσουν τεχνητές παραλίες χωρίς να τους σταματά κανείς. Την αναφωνούμε όταν βλέπουμε σπίτια να ξεφυτρώνουν σαν μανιτάρια στις κορφές βουνών, ή όταν βλέπουμε την πολύτιμη πυκνή βλάστηση του τόπου μας να εκχερσώνεται στο όνομα μιας «πράσινης ανάπτυξης» όπως για παράδειγμα για δημιουργία φωτοβολταϊκού πάρκου.

Την αναφωνούμε όταν ακούμε για βαλίτσες με πτώματα μεταναστριών, οι οποίες κατά τους μπάτσους «επήαν στα κατεχόμενα επειδή έτσι κάμνουσιν τούτες». Όταν το κράτος κλειδώνει αιτητές ασύλου μέσα σε στρατόπεδα συγκέντρωσης, ή επαναπροωθεί βάρκες γεμάτες πρόσφυγες στη θάλασσα στέλλοντάς τους στον πάτο της θάλασσας.

Την αναφωνούμε. Μα τούτο δεν σημαίνει πως την αποδεχόμαστε αμαχητί. Θυμώνουμε. Εξοργιζόμαστε. Γιατί η δική μας Κύπρος, τζείνη που θέλουμε να κρατήσουμε, είναι άλλη. Ζούμεν την καθημερινά. Ζούμεν την στις εκδρομές μας στον Ακάμα όταν δακρύζουμε μπροστά στη μαγεία των αμυγδαλιών στην Ανδρολύκου τζαι των αοράτων 'που πάνω 'που την Λάρα. Άμαν ταΐζουμε τα γαϊδούρια στην Καρπασία, άμα μιλούμε με τα κύματά της.

Ζούμεν την καθημερινά όταν πίνουμε τις μπίρες μας με τη Ραχμέ τζαι τη Φεζέλ, είτε στην ποτζεί, είτε στην ποδά πάντα της Λευκωσίας. Ζούμεν την όταν κάμνουμε βόλτα στο Καϊμακλί τζαι ακούμε τον χότζια να προσεύχεται καθώς οι ανθοί της λεμονιάς σπάζουν την μούτη μας με τη μυρωδκιά τους.

Ζούμεν την άμαν βρεθούμαστεν στα πάρκα τζαι στις πλατείες, όπου καθούμαστεν χαμαί ή σε παγκάκια τζαι αναλύουμε πολιτικές καταστάσεις, ανταλλάσσουμε ιδέες, οργανώνουμε δράσεις τζαι παρεμβάσεις.

Ζούμεν την έχοντας γύρω μας φίλους, διεκδικώντας δημόσιους χώρους με μουσική τζαι χορό, με τις μυρωδιές των γιασεμιών. Διεκδικώντας την προστασία του Ακάμα. Διεκδικώντας μιαν αξιοπρεπή ζωή για ούλους. Διεκδικώντας μιαν Κύπρο όπως την ονειρευκούμαστεν εμείς. Επειδή το δικαίωμα στο όνειρο εν μπορούν να μας το στερήσουν όσους Αίαντες τζαι να κατεβάσουν στον δρόμο.

Καθισμένοι τις νύχτες στα σκαλάκια πίνοντας brandy sour «ζυμώνουμε την ψυχή μας για να γίνει μια ηρεμία χαρούμενη.» Τζαι τις μέρες που κατεβαίνουμε στον δρόμο για να διαμαρτυρηθούμε τζαι να διεκδικήσουμε τα όνειρά μας «ζυμώνουμε τη ζωή μας για να μπορέσει να γίνει ένας κύκλος κλειστός, ένας κύκλος χρυσός, ένας αυτάρκης κόσμος μέσα στον κόσμο»[1].

[1} Από το ποίημα του Θεοδόση Πιερίδη «Τα περβόλια και ο χρυσός κύκλος».

Της Μαρίας Χατζημιχαήλ