Γράφει η Μαρία Τζοβενάκη

Φιλόλογος, Υποψήφια διδάκτωρ για το θέατρο στην εκπαίδευση.

Ένα έργο γραμμένο το 1922 από τον γνωστό Ισπανό συγγραφέα Φρεντερίκο Γκαρθία Λόρκα, μία «κωμικοτραγωδία» − όπως χαρακτηρίζεται από τον ίδιο, μία φάρσα για κουκλοθέατρο. Οι Φασουλήδες, οι κούκλες που παίζουν θέατρο, είναι μία ιδέα που υλοποίησε ο Λόρκα από μικρή ηλικία προσφέροντας ψυχαγωγία σε κάθε είδους κοινό, από τον πιο αμόρφωτο μέχρι τον πιο μορφωμένο. Γράφοντας το συγκεκριμένο έργο θέλησε να επαναφέρει στο θέατρο έναν παλιάτσο του παλιού ισπανικού θεάτρου, τον «Δον Κριστόμπαλ».

Η ιδέα της σκηνοθέτριας Κατερίνας Λούρα να παίζουν οι ηθοποιοί πάνω σε ένα τραπέζι, να αλλάζουν μάσκες επί σκηνής και να περιμένουν τη σειρά τους ως άψυχες κούκλες για να ζωντανέψουν ξανά, δίνει έντονα την αίσθηση του κουκλοθεάτρου. Οι μεγάλες μπάλες που αιωρούνται από ψηλά σα να είναι φτιαγμένες από πλαστελίνη, τοποθετούν τους θεατές, στην παιδική ηλικία και τους καλούν να απολαύσουν τη χαρά του θεάτρου σαν ένα παιχνίδι. Οι Φασουλήδες, που εμφανίζονται για να αναγγείλουν την έναρξη της παράστασης, στην ουσία κάνουν τους θεατές, εξ αρχής μέτοχους σε ένα μαγικό παιχνίδι που θα εκτυλιχθεί στη σκηνή. Δημιουργείται έτσι το στοιχείο και η αίσθηση του θεάτρου μέσα στο θέατρο.

Η διασκευή του κειμένου από τον Λάζαρο Λαζάρου ευθυγραμμίζεται με το πρωτότυπο διατηρώντας τον έμμετρο λόγο των ηρώων. Σε συνδυασμό με τη ζωντανή συνοδεία του πιάνου μεταφέρει το κοινό σε έναν άλλο χωροχρόνο, απροσδιόριστο, όπως είναι και ο κόσμος του παραμυθιού. Ο έρωτας της Ροζίτας με τον Κοκολίκο συναντά εμπόδια, καθώς ο πατέρας της Ροζίτας θέλει να την παντρέψει με τον πλούσιο Γκριστοπίτα για να ανακουφιστούν από τη φτώχεια τους. Πρόκειται για ένα κοινότοπο λογοτεχνικό μοτίβο, εκείνο του έρωτα που δυναμώνει με τα εμπόδια. Η Ροζίτα και ο Κοκολίκος, δηλώνουν τραγουδώντας αμοιβαία πίστη και αφοσίωση, φέρνοντας στον νου μας την Αρετούσα με τον Ερωτόκριτο. Η δύναμη του χρήματος έρχεται σε αναμέτρηση με τη δύναμη του έρωτα,το κακό με το καλό. Νικητής φυσικά δε θα μπορούσε παρά να είναι ο έρωτας. Μέσα από κωμικές καταστάσεις παρακολουθούμε τη συντριβή του κακού Γκριστοπίτα. Το καλό ξορκίζει το κακό, το δίκαιο αποδυναμώνει τη βία και τον αυταρχισμό δίνοντας στα παιδιά το μήνυμα ότι η αγάπη και η ευτυχία δεν αγοράζονται με το χρήμα. Με αυτό τον τρόπο αποκαθίσταται η ηθική τάξη και επέρχεται η κάθαρση στην ψυχή των θεατών.

Το παραμυθιακό στοιχείο ενισχύουν οι μάσκες, την επιμέλεια των οποίων είχε η Μάρθα Φωκά. Θυμίζουν πρόσωπα από κούκλες και τα κοστούμια παραπέμπουν σε μια άλλη εποχή. Η χρήση ενός λευκού υφάσματος από τους ήρωες, πάνω στο οποίο ήταν ζωγραφισμένα τα σκηνικά στοιχεία, φάνηκε αρκετά λειτουργική, εξυπηρετώντας την οικονομία του χρόνου και του χώρου. Η παράσταση διανθισμένη από αρκετά τραγούδια σε συνδυασμό με την απλή χορευτική κίνηση των χαρακτήρων δημιουργεί μια ατμόσφαιρα ρομαντισμού. Το αφαιρετικό σκηνικό έρχεται να μας υπενθυμίσει πως τελικά αυτή είναι η ομορφιά της τέχνης αλλά και της ζωής, η απλότητα.

Και οι πέντε ηθοποιοί −Κατερίνα Λούρα, Αντώνης Κλεάνθους, Κωνσταντίνος Δημητρίου, Μαρία Χριστοδούλου, Γιώργος Ιωσήφ− αποδίδουν τους ρόλους τους με κέφι και ενθουσιασμό, ενώ ο μουσικός επί σκηνής Αντρέας Μιχαλόπουλος που παίζει πιάνο συμπληρώνει τον λυρισμό και την ποιητικότητα του έργου. Τα σκηνικά και τα κοστούμια υπογράφει η Κατερίνα Κωνσταντίνου, τη μουσική σύνθεση η Κυριακή Ιακωβίδου, τους στίχους η Ελένη Αναστασίου, τον σχεδιασμό φωτισμού ο Χρίστος Γωγάκης και τη διεύθυνση παραγωγής ο Γιάννος Λούρας.

«Οι Φασούληδες του Κατσιπόρα», του Φεντερίκο Γκαρθία Λόρκα.

Κάθε Κυριακή, στο Θέατρο Δέντρο, στις 11.00 π.μ.