Το πρόβλημά μου με την έκφραση «This is Cyprus» είναι ότι ειπώθηκε ημιτελής. Χωρίς τελεία. Αφέθηκε να αιωρείται. Να ταλαντεύεται και να μας ταλανίζει. 

Δεν θα με ενοχλούσε τόσο, αν πριν το χαρακτηριστικό γελάκι, είχε ακουστεί το «to me» ή «to us». Βεβαίως και θα προτιμούσα ο κομπασμός για τη λαμογιά τους, να είχε αφήσει στη σύγχρονη κυπριακή ιστορία της αυθαιρεσίας, ατιμωρησίας και μπάτε-σκύλοι-αλέστε νοοτροπίας, την έκφραση «This is MY Cyprus».

Τόσο ετυμολογικά, όσο και επικοινωνιακά θα ήταν η σωστή έκφραση. Γιατί η Κύπρος στην οποία λαμβάνει χώρα όλο αυτό το πανηγύρι, είναι η Κύπρος που έκαναν τσιφλίκι τους αλλά ταυτόχρονα είναι η Κύπρος την οποία λυμαίνονταν. Είτε ως τσιφλίκι τους, είτε ως ο μικρόκοσμός τους, η χώρα που μας παρουσίασαν, είναι δική τους και είμαι οκ με αυτό… σχεδόν.

Σε κάθε έναν από εμάς αντιστοιχεί μία My Cyprus.

Για μένα, η Κύπρος είναι το χαλλούμι και ο τραχανάς που έστελνε η στετέ μου η Ελενού στη μάνα μου στην Αθήνα, τα οποία μαγείρευε με φειδώ και ιεροτελεστία για να μην μας λείψουν πριν έρθει το επόμενο πακέτο. Κύπρος είναι τα παιδικά μου καλοκαίρια και ο τόπος όπου γέννησα την κόρη μου. Κύπρος είναι η πουρόπετρα, είναι η θάλασσα και η παττίχα, αλλά πάνω από όλα οι άνθρωποι με τους οποίους τη μοιράζομαι, τη γεύομαι και την απολαμβάνω – τόσο την παττίχα όσο και την Κύπρο.

Πέρα όμως από τη χώρα που καθορίζεται από την κτητική αντωνυμία του καθενός μας, υπάρχει και η Κύπρος άνευ κτητικής αντωνυμίας που δεν είναι κτήμα κανενός. Ούτε των προηγούμενων, ούτε των τωρασινών, ούτε των επόμενων.

Είναι η χώρα που είναι πλασμένη να στηρίζεται πάνω σε Νεοπτόλεμους, να ονειρεύεται με Μόντηδες, να αστράφτει περήφανα με αδαμάντινους Διαμαντήδες και πολύτιμες γυναίκες Μαραγκού. Είναι ο τόπος στον οποίο καλλιεργήθηκε το συναίσθημα του Πασιαρδή και αναγιώθηκε από το άγγιγμα του Χαμπή. Η Κύπρος είναι η χώρα από την οποία η Λουκία Νικολαΐδου ύμνησε ένα φύλο και μια ολόκληρη φυλή.

Η Κύπρος δεν μας ανήκει, αν όμως θέλουμε να ανήκουμε σε αυτήν θα πρέπει να τη σεβαστούμε αλλά δυστυχώς δεν τη σεβόμαστε. Ούτε αυτοί που τη λυμαίνονται αλλά ούτε εμείς που τους ανεχόμαστε.

Την Κύπρο δεν την τιμούμε. Ούτε αυτοί που αυτοπροτάθηκαν να το κάνουν, ούτε εμείς που τους εμπιστευτήκαμε πως θα τηρήσουν την υπόσχεσή τους.

Την Κύπρο δεν την αξίζουμε γιατί δεν ενδιαφερθήκαμε να τη μάθουμε, ούτε της επιτρέψαμε να μας διδάξει.

Και αν δεν είμαστε ικανοί να τη βελτιώσουμε, αν μη τι άλλο να τη συντηρήσουμε αλώβητη και αβίαστη για τους επόμενους. Τους επόμενους που δεν είναι αρκετό να ελπίσουμε πως θα είναι πιο άξιοι, αλλά οφείλουμε να φροντίσουμε να γίνουν και να τους επιτρέψουμε να τα καταφέρουν.

This is my άποψη και συνοψίζεται στο ότι όσο πιο πολύ αγαπήσουμε αυτόν τον τόπο, τόσο λιγότερο χώρο θα έχουν τα ξιπασμένα και ξημαρισμένα «εγιώνη» να μαγαρίζουν το μέλλον μας.

Της Πέγκυς Σπινέλη

* Η Πέγκυ Σπινέλη είναι περαστική από τον τόπο τούτο αλλά Δευτέρα με Παρασκευή 09-11 π.μ. κάνει στάση στον «Πολίτη 107.6 & 97.6»