Γράφει η Ελένη Δημητρίου

Το τελευταίο πραγματικό κυπριακό μεζετζίδικο βρίσκεται στο Κιόνελι, στο «που ποτζι», 15 λεπτά από το οδόφραγμα Αγίου Δομετίου. Το επισκεφτήκαμε στους 40 βαθμούς μια καθημερινή του Αυγούστου.

Η ώρα ήταν οκτώ και μισή, η υγρασία αφόρητη, τα μάτια μας έκαιγαν από τον ιδρώτα μόλις πατήσαμε το κουγκρί του πάρκινγκ.

Πλησιάσαμε στην είσοδο. Αυτό που αντικρύσαμε, μας άφησε εντελώς άφωνους.

Ο χώρος ήταν σαν να βγήκε από το υπόγειο του Μπορχεριανού Άλεφ.

Χρώματα παντού, σημαίες ομάδων, μπρίκια και κουταλάκια, στην οροφή μαντίλια απλωμένα, γάτοι να περπατούν μέσα και έξω, αποξηραμένα βότανα στους τοίχους, σκούπες παλιές από θρουμπί, φωτογραφίες γιαγιάδων στα χωράφκια, γνωστών και άγνωστων που πέρασαν από εκεί, επιγραφές με χωριά της Κύπρου, αμέτρητα εντοιχισμένα μπουκάλια ουίσκι, αλλού τα κρασιά.

Ο Εμίρ, ο ιδιοκτήτης αυτής της μοναδικής ταβέρνας, πριν καν πατήσουμε το πόδι μας, μας έδειξε το τραπέζι που κρατήσαμε. Με μια πετσέτα κουζίνας γύρω από τον λαιμό φαινόταν σίγουρος και χαρούμενος. Το μαγαζί σχεδόν γεμάτο. Καθίσαμε και περιεργαζόμασταν τον χώρο.

Και τότε ξεκίνησε το όργιο της γεύσης. Μια επίθεση από πολλά, πολλά, μικρά πιατάκια που είναι πολύ δύσκολο να θυμηθούμε.

Κατσικάκι με βότανα, αμύγδαλα με παγάκια, κουκιά ξερά, χούμους, γιαούρτι, ταχί, ξιδάτα, σαλάτα, τυρί σαν την αναρή αλλά διαφορετικό, κάππαρη, αωγά του ορτυκιού, κάτι σαν λούντζα παστή, τσαμαρέλλα, παντζάρι, κρεμμυδάκι, ελιές μαύρες οφτές, χόρτα βραστά, γλώσσα αρνιού κομμένη σε φέτες, μυαλά, καράολοι βραστοί με θυμάρι, κεπάμπ, οφτόν με πατάτες, πίτα με χαλλούμι και ντομάτα, συκωτάκι, παγιδάκια αρνίσια, σουβλάκια … και πραγματικά ό,τι άλλο βάλει ο νους σου.

Από γλυκά, φάγαμε το θεϊκό κουρπάχ με το καϊμάκι, πασαλειμμένο με χαρουπόμελο και αλεσμένα αμύγδαλα, ένα είδος δούκισσας, πιατέλα με φρούτα, λουκούμι τριαντάφυλλο, λεμόνι και μαστίχα, ταχινόπιτα, γλυκό του κουταλιού, τυλιγμένα σποράκια σε κώνο, καραμελίτσες μέντας. Και να μην ξεχάσουμε το κόκκινο κρασί! Μια μπουκάλα καλό ξηρό κρασί που ήταν η αιτία να βράσουμε ακόμα παραπάνω παρά τους πέντε – έξι ανεμιστήρες που φυσούσαν παντού.

Το ενδιαφέρον με το Bizim Meyhane είναι…η ποσότητα του φαγητού, η οποία όμως δένει απόλυτα με την ποιότητα. Και οι ατέλειωτες διαφορετικές γεύσεις. Η ροή σταθερή και ασταμάτητη. Αν ένα από τα τόσα και τόσα πιατάκια σου τέλειωνε, έφερνε ένα άλλο, γεμάτο από το ίδιο. Κάποια στιγμή η τσάντα μας που ήταν κρεμασμένη στην καρέκλα έπεσε στο πάτωμα, και ο ιδιοκτήτης τρεχτός έφερε ένα μικρό τραπεζάκι και την έβαλε πάνω σχεδόν απολογητικά. Συχνά ερχόταν στο τραπέζι μας και μας ρωτούσε αν μας άρεσε το φαγητό και η απάντησή μας ήταν πάντα ένα μεγάλο χαρούμενο και ειλικρινές ναι. Οι υπόλοιποι πελάτες έμοιαζαν επίσης φοβερά αφοσιωμένοι στα τραπέζια τους.

Το τέλος της νύχτας μας βρήκε κομμένους στα δύο να προσπαθούμε να σταθούμε στα πόδια μας, αφού προηγουμένως εξαντλήσαμε κάμποσες υγρές μυρωδικές πετσετούλες για να σκουπιστούμε. Οι φανέλες μας ήταν λαδωμένες και τα μάτια μας θολά. Μπήκαμε στο αυτοκίνητο για την επιστροφή και το μόνο που σκεφτόμασταν είναι τους διάφορους φίλους που θα θέλαμε να είχαν την ίδια γευστική εμπειρία.

+ Bizim Meyhane | Τ:0533 542 8576762 | facebook