Όταν είσαι μέσα σε ξηρή σάουνα εξοικειώνεσαι με το ξύλο. Πρώτα κάθεσαι αξιοπρεπώς. Χέρια κλειστά, πόδια κλειστά, κεφάλι κλειστό, μάτια κλειστά, αυχένας κυρτός. Η οδύνη κρυμμένη. Θυμάσαι τον Άγιο Φρανσίσκο της Ασίζης και τα αθώα ζωάκια να τον περιτριγυρίζουν. Θυμάσαι τον Άγιο Αυγουστίνο να εξομολογείται τις εφηβικές του αμαρτίες, ειδικά εκείνο το αχλάδι που έκλεψε. Θυμάσαι κι αυτά που σκέφτηκες όταν διάβαζες τις Εξομολογήσεις. Δεν αναφέρει αν έφαγε εκείνο το αχλάδι.

Σιγά-σιγά χαλαρώνουν τα μέλη, γέρνεις την πλάτη μέχρι να ακουμπήσεις πίσω. Διερωτάσαι ακόμη αν το ξύλινο σκαλοπάτι πίσω εμπίπτει στην άνεση που δικαιούται η βαρύτητα της πλάτης σου ή αν είναι η κατωφέρεια που δικαιούνται κάποιου άλλου τα πόδια για να τεντώσουν όρθια και να αναιρέσουν το κλειστό του σώμα. Μέσα σε μια ξηρή σάουνα αναιρείται η εσωτερική ντροπαλότητα των σωμάτων για τις οπές τους μα η ντροπή καιροφυλακτεί απ' έξω ως διαφύλαξη ξένης περιουσίας: οι ωμοπλάτες, οι γλουτοί, η κοιλιά νιώθουν τον ιδρώτα που εκρέουν και εναποθέτουν. Μέχρι που αραιώνουν οι πελάτες. Το σώμα τότε γέρνει οριζόντιο, η ευθυτένεια γίνεται όαση για τις αρθρώσεις, η ζέστη διεισδύει, παραδίδεσαι στη βραδύτητα, περιμένεις πλαδαρά να ακροαστείς τον επόμενο κραδασμό του ξύλου. Αναπολείς όσα παρέλειψε να γράψει ο Άγιος Αυγουστίνος στις Εξομολογήσεις του: το σχήμα που πήρε η παλάμη όταν αγκάλιασε το αχλάδι, την αδέξια επαφή του στόματος στην κατανομή της μάζας του, την αφράτη του σάρκα αν ήταν γινωμένο, τους κόκκους άμμους που ένιωσες στο στόμα όταν βύζαξες τον αχλαδίσιο πηλό του.

Περπάτησε μέχρι τον πιο κοντινό σταθμό του U-Bahn στη Hermannstr. Έριχνε χιονόνερο λεπίδια και αντί να κουκουλώνεται γύριζε το πρόσωπο στον ουρανό. Μπροστά άνοιγε όλο θαλπωρή η χοάνη του υπόγειου κι όμως κοντοστάθηκε. Ίσως ήταν επειδή δεν ήθελε να φορέσει ξανά την FFP2 μάσκα, ίσως ήθελε να κάνει ένα τσιγάρο, ίσως ήταν που στη γειτονιά άκουγε τούρκικα κι ένιωσε ξανά οικεία, ίσως σκέφτηκε να φάει πρώτα κάτι, ίσως ήταν που γευόταν ακόμη κόκκους άμμου στο στόμα. Όταν είσαι σε ευφορία δεν φοβάσαι. Κατέβηκε τα σκαλιά και στάθηκε στη σωστή πλευρά της πλατφόρμας χωρίς να μελετήσει προσεκτικά τις φωτεινές πινακίδες με τις αναχωρήσεις τρένων. Τήρησε την απόσταση των δύο μέτρων αλλά εκείνος όχι. Κοίταζε επίμονα και μετά ήρθε προς το μέρος της. Κόλλησε πάνω της και τη χαιρέτησε. Τον αντιχαιρέτησε. Τη ρώτησε πώς τη λένε. Έσκυψε και του είπε. Της έγνεψε ανασηκώνοντας το χέρι -έτσι ακριβώς όπως το χέρι του Θεού στην τοιχογραφία «Η δημιουργία του Αδάμ» μόνο που το κινούμενο χέρι είχε την αποφασιστικότητα του Θεού και την ατονία του ακόμη αγένετου- να σκύψει. Έσκυψε, ακούμπησε το κεφάλι της στον ώμο του κι εκείνος της είπε το όνομά του. Οι γύρω άρχισαν να κοιτάζουν επίμονα αλλά δεν την ένοιαζε, τηρούσε από εκείνους την απόσταση των δύο μέτρων και δεν τους αφορούσε αν η ανάσα του έτρεμε. Εξάλλου ήρθε το τρένο. Επιβιβάστηκε αυτόματα χωρίς να γυρίσει καν να τον κοιτάξει. Η ακρίβεια των δρομολογίων στις μεγάλες πόλεις και οι πόρτες που κλείνουν αμετάκλητα διασφαλίζουν ζωή στο εφήμερο εξοικονομώντας χρόνο από συστάσεις και αποχαιρετισμούς. Η Μεσόγειος ήταν μακριά όπως και η επικράτεια των χουρμάδων, των φοινίκων, των χεριών που δεν θέλουν να ξεκολλήσουν, τα βλέμματα των οδαλίσκων και την ωσμωτική αναίρεση των ορίων. Κάθισε. Εκείνος κινήθηκε προς το τρένο την τελευταία στιγμή κι ο οδηγός τον περίμενε να μπει. Σταθεροποιήθηκε κάπου στη μέση κι εκείνη τότε μετακινήθηκε, σήκωσε τα δύο πτυσσόμενα καθίσματα και του έκανε χώρο δίπλα της. Της πήρε το χέρι και άφησε το χέρι της να της το πάρει. Την κοίταζε με χαρά και τρύπωσε το χέρι της μέσα στο μάλλινο γάντι του για να σμίξουν οι παλάμες τους. Τη ρώτησε από πού είναι. Της είπε είναι από τον Λίβανο, 25 χρονών, πρόσφυγας με τη μάνα του στο Βερολίνο, εκείνος ήθελε να τον φιλήσει στο στόμα, του επέβαλε βίαια να ανεβάσει τη μάσκα του και δέχτηκε να πάνε για καφέ. Κατέβηκαν σε μια τυχαία στάση και αυτή τη φορά ο οδηγός συνοφρυώθηκε διότι χρειάστηκε να κατέβει από τη θέση του και να προσθέσει μια μικρή σιδερένια ράμπα για να περάσει το αμαξίδιο για να κατεβεί σε μια στάση που δεν ήταν η συνηθισμένη του στάση και δεν εξυπηρετούσε καμιά ανάγκη από αυτές που αναγνωρίζονται στο εγχειρίδιο σεβασμού των ΑμεΑ.

Όσα δάκρυα κι αν έριξες ακόμη και την τρίτη φορά που είδες το Me Before You, όσο κι αν φαντάστηκες τον εαυτό σου στη θέση της Emilia Clarke (Louisa) να κάθεται στα πόδια του Sam Claflin (Will) είναι πολύ δύσκολο ακόμη και να συμβαδίσεις κρατώντας χέρια με ένα Άντρα-μεΑ. Αν προσπαθήσεις να καθίσεις στα πόδια του είναι η απόλυτη αδεξιότητα και αν επιβάλεις τη χολιγουντιανή γενναιοδωρία «when everything is crazy/You find a way to make it right» μπορεί να είναι η απόλυτη καταστροφή. Μπορεί τα πόδια του να είναι πολύ αδύναμα για να σηκώσουν το βάρος σου, μάλλον ο κώλος της Emilia Clarke είναι πιο μικρός από petite για να είχε βολευτεί τόσο άνετα, μάλλον το αναπηρικό αμαξίδιο εκείνο φτιάχτηκε για τις ειδικές ανάγκες της ταινίας. Κυρίως είναι δύσκολο να συμβαδίσουν αυθόρμητα, πόσω μάλλον φλερτάροντας, δύο χρονικότητες που δεν συναντήθηκαν ποτέ πριν. Ή ακόμη, που δεν κατασκευάστηκαν και λειάνθηκαν μέσα από την επανάληψη για να μπορούν να συντρέχουν.

Όταν είσαι σε ευφορία δεν φοβάσαι. Δεν φοβάσαι ούτε όταν θα θέλει να τον αγγίξεις πιο χαμηλά για να νιώσεις ότι δεν είναι ΑμεΑ αλλά άντρας που σε θέλει. Γέρνει ξανά στον ώμο του και του λέει θα πάμε μόνο για καφέ. Τη ρωτά ξανά να του πει το όνομά της. Θέλω να έρθω μαζί σου της λέει. Δεν μπορείς του απαντά, μένω ψηλά. Δεν γίνεται να έρθεις σπίτι μου της λέει, μένω με τη μητέρα μου και θα μου θυμώσει. Θέλει να πάνε σε ένα πάρκο. Μα το πάρκο είναι κλειδωμένο. Θέλει να πάνε σε ένα άλλο πάρκο. Το άλλο πάρκο είναι ανοιχτό αλλά το σκαλοπάτι στην είσοδο είναι ψηλό. Πάνε σε ένα άλλο πάρκο και είναι αυτό που λένε προσβάσιμο, μα είναι ολόφωτο, είναι καλή αυτή η γειτονιά και τα φώτα κρατάνε μακριά τα πρεζόνια και τα ζευγαρώματα της νύχτας. Αισθάνεται ασφαλής η γειτονιά. Αισθάνονται πιο γυμνοί ντυμένοι κάτω από το φως των υγειονομικών προβολέων παρά όταν έσμιξαν οι ανάσες τους στον σταθμό της Hermannstr. Kiss me, λέει, εκείνη σκύβει και την ξαναρωτά, πώς σε λένε;

Όταν είσαι σε ευφορία δεν φοβάσαι. Τον φιλά. Τα χείλη του έχουν περίγραμμα αχλάδι. Τα στόματα γεμίζουν άμμο. Τα δέντρα είναι ξύλινα. Το χιονόνερο πονά. Το φως πληγώνει. Το πάρκο οπλίζει. Η πόλη ασφαλίζει. Εκείνος θέλει. Εκείνη δεν καταλαβαίνει αν συσπάται επειδή πονά ή επειδή του αρέσει. Δεν αναγνωρίζει τα δικά του threshholds. Tα μέλη δεν λύνονται. Η πλάτη μπορεί να σπάσει αν γύρει πίσω. Η αναίρεση του κλειστού σώματος δεν είναι ποιητική φράση, είναι μαζοχιστική επίταξη μιας νόρμας. Η ντροπαλότητα των σωμάτων είναι χυδαίο ιδεολόγημα του αρτιμελισμού. Μέχρι που αραιώνουν οι πελάτες.

Όταν είσαι σε ευφορία δεν φοβάσαι. Το σώμα σου ξεμαθαίνει τις αρθρώσεις του και γίνεται πλάτη για το άλλο ανάπηρο σώμα, η ζέστη διεισδύει, η βραδύτητα μπορεί να είναι αιώνας, η ηδονή χωρίς κραδασμό. Αναπολείς όσα παρέλειψε να γράψει ο Άγιος Αυγουστίνος: το σχήμα που πήρε η παλάμη όταν αγκάλιασε το αχλάδι, την αδέξια επαφή του στόματος στην κατανομή της μάζας του, την αφράτη του σάρκα αν ήταν γινωμένο, τους κόκκους άμμους που ένιωσες στο στόμα όταν βύζαξες τον αχλαδίσιο πηλό του, τα πάρκα όπου η επικράτεια της αμαρτίας εξαρθρώνεται.

ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΑ: Στιγμιότυπο από τη σόλο περφόρμανς «LANDSCAPE». Ιδέα, χορογραφία και ερμηνεία: Έλενα Αντωνίου. Μουσική, ηχητικός σχεδιασμός: Σταύρος Γασπαράτος. Art Direction: Χρήστος Κυριακίδης. Δραματουργία: Οδυσσέας Ι. Κωνσταντίνου. Σχεδιασμός φωτισμού: Βασίλης Πετεινάρης. Φωτογραφία: Στέλιος Καλλινίκου. Γραφικά: Νίκος Στέφου. Prοject coordinator: Λουκία Βασιλείου. Θέατρο Ριάλτο, 29.1.2022.